In een gezellig drukke Boerderij in Zoetermeer streek donderdag 4 maart Manfred Mann's Earth Band neer. Van de oorspronkelijke bezetting zijn alleen gitarist Mick Rogers en de inmiddels 69 jarige Manfred Mann zelf nog over, maar dat mocht de pret voor de fans niet drukken. De typische jaren 70 mix van pop, blues en jazzrock ging erin als koek.
De hoogtij dagen van de band rond de Zuid-Afrikaanse keyboardspeler Manfred Mann liggen in de jaren 70, maar hits als 'Davy's on the road again' halen nog ieder jaar met gemak de Top 2000 en aanverwante historische hitlijsten. En tien jaar voor de Earth Band is er al Manfred Mann die met liedjes als 'Do wah diddy diddy' en 'Mighty Quinn' grote hits scoort.
De Earth Band bestaat anno 2010, naast Mann en Rogers, uit bassist Steve Kinch, drummer Jimmy Copley (bekend van zijn werk met Deep Purple, Roger Clover en later Seal) en de in oktober 2009 aangetrokken zanger Peter Cox. Voor de fans is het concert in Zoetermeer de eerst kennismaking met Cox en hij valt goed in de smaak. De rol van leadzanger van de Earth Band zit hem als gegoten en het bijna niet voor te stellen dat hij twintig jaar geleden nog de zingende macho helft was van het blue eyed soul duo Go West ('We close our eyes').
Als iets later dan gepland het concert van start gaat, wordt eerst drummer Copley het podium opgehesen. Bij een onfortuinlijk ongelukje vlak voor aanvang van de tour is zijn voet gebroken en zelfstandig het podium oplopen gaat niet. Eenmaal achter de drums blijkt hij zijn linkervoet gelukkig niet nodig te hebben om de rest van de band te begeleiden. Voor oudgediende Mick Rogers is halverwege een solomomentje ingebouwd waarin hij wat rock 'n' roll klassiekers de revue laat passeren.
Zoals veel bands uit de jaren 60 en 70 is Manfred Mann voornamelijk bekend geworden met nummers van anderen. Hij heeft zich de nummers echter zo eigen gemaakt dat zijn versies in het geval van nummers als 'Mighty Quinn' en 'Blinded by the light' bekender zijn dan de originelen (van respectievelijk Bob Dylan en Bruce Springsteen). Dat de liefde voor het werk van Springsteen groot is blijkt ook uit de cover van 'Dancing in the dark', het enige nummer in de set wat niet helemaal lekker uit de verf komt omdat het niet bij de stem van Cox past. 'Blinded by the light' wordt vooraf gegaan door een lang intro waarin Manfred vanachter zijn indrukwekkende stapel keyboards langzamerhand steeds meer van het bekende thema vrijgeeft. Een van de hoogtepunten van het concert is het tot op heden niet door Mann zelf uitgebrachte 'Work song', een cover van jazzlegende Nad Adderley, waarop de band zich enthousiast kan uitleven.
Ondanks vijftig jaar podium ervaring komt Mann zelf erg bescheiden en zelfs onzeker over. Hoewel de band naar hem vernoemd is, weerhoudt dat hem er niet van zijn muzikanten alle ruimte te geven. Het merendeel van het concert staat hij geconcentreerd en in het donker de toetsen te bespelen en pas na het laatste nummer komt hij schuchter naar voren om iedereen te bedanken. Hij legt uit dat weglopen en terugkomen voor een toegift lastig wordt omdat de drummer niet kan lopen en gaat daarna weer vlug terug naar zijn plekje voor het allerlaatste nummer. Als je er als band met louter 50-plussers vervolgens in slaagt om halverwege 'Mighty Quinn' een stuk van 'Do wah diddy diddy' te spelen zonder gênant over te komen heb je absoluut kwaliteit in huis en dat is ook precies waar Manfred Mann en zijn Earth Band het publiek op trakteert.