Op een verjaardag hoort de jarige te trakteren. Daarom wordt vanavond iedereen die het verjaardagsfestival van het Leidse platenlabel MinderBinder Music bij binnenkomst al verrast met taart in het LVC in Leiden. Omdat het een feestje betreft, hadden de vrijwilligers zich de longen uit het lijf geblazen om de zaal te vullen met ballonnen. En het cadeau? Ook dat komt van label, dat vanavond 2,5 jaar bestaansrecht viert door ‘Leidens finest’ door het hele pand heen muziek te laten maken.
Het overwegend jonge publiek wordt getrakteerd op zeven diverse, talentvolle bands, die allemaal in de afgelopen twee jaar met MinderBinder aan releases hebben gewerkt. Het festival dat deze heugelijke gebeurtenis op 3 maart viert, lijkt daarom vooral in het oog te springen door het jeugdige enthousiasme waarmee de bands (en hun aanhang) de grote ruimte van de LVC vullen. Edoardo Felici, de man achter MinderBinder: “Een bonte verzameling Leids talent: van puberale punk tot psychedelische rock, tot emotionele singer-songwriter, tot dansbare pop.”
Cut Here mag op het hoofdpodium het spits afbijten met hun spitse punkrock, en de actieve act die de band neerzet lijkt een logisch begin van de avond. De energieke podiumpresentatie wordt kracht bijgezet door een nieuwe drummer en gitarist. Toch komt de ietwat gekunstelde publieksparticipatie van de band misschien iets te vroeg voor het binnendruppelende publiek, dat de taart nog aan het verteren is.
Op het kleinere middenpodium is aansluitend The Delicate Project te horen. Dit uit de klauwen gegroeide soloproject wordt live uitgevoerd met een vierkoppige band. Het betreft vooral de hersenspinsels van de bedenker: melodieuze, maar nogal moeilijke psychedelische rock. Het zit ongetwijfeld erg knap in elkaar, maar raakt de werkelijkheid vaak een beetje kwijt. Door de gecompliceerde composities raakt ook het publiek de draad een beetje kwijt.
Direct daarna slaat Junior Eats Alone de eerste akkoorden aan. De dynamische achtkoppige band, die al helemaal door aanvulling met de blazerssectie een volle en overtuigende act neerzet, weet het publiek goed te boeien: goed opgezette popliedjes, waarin er een vruchtbare kruisbestuiving plaatsvindt tussen jazz, funk en rock. De nummers zijn doortimmerd, eigen en zeer herkenbaar. Vooral de arrangementen van de blazers - verdacht opgesteld achter een rookgordijn - completeren het zomerse geluid van de band. Ook het aandikkende publiek waardeert dit, en reageert voor het eerst écht positief op de muziek.
Hierna is er tijd voor wat duisterder tonen van de Katwijkse formatie Sarah Phymm. Inmiddels is LVC redelijk vol gelopen, en met hun dansbare atmosferische gitaarpop weet de band zelfs enige voetjes van de vloer te krijgen. De dramatische melodieën klinken strak en sterk, alhoewel het tegen het eind van de set enigszins doodvalt.
The Apollo Project liet zien over een grote fanschare te beschikken; het zal de drukte in het LVC mede verklaren. Als gewoonlijk liepen de bandleden de hele avond al rond met ´Apollo!!´-stempels, waarmee ze bij binnenkomst de bezoekers mee probeerden te bestempelen, zodat zoveel mogelijk mensen met hun bandnaam op de hand de avond doorbrachten. Bewapend met een nieuwe drummer zetten ze op het middenstage een overtuigende, stevige rockset neer, en weten ze de massa zo in ieder geval wel mee te krijgen.
Long Conversations and The Closet Orchestra heeft al laten zien over een fikse portie talent te beschikken (Finale Grote Prijs van Nederland 2008). De band rondom singer-songwriter Olaf Caarls weet het rumoerige publiek dan ook uitstekend te boeien. Caarls toonde bij eerdere optredens in het LVC al dat hij - helemaal met band - een ontzettend warme set neer kan zetten, met een glansrol voor de cello en de melodica in de band. Vandaag mag hij voor het eerst op het hoofdpodium plaatsnemen, en dat doet hij met verve. Dat initiator Felici hem als de act met de grootste potentie bestempelt is misschien wel omdat de authentieke en oprechte manier van spelen de meeste mensen stil krijgt. Knap, zo in een afgeladen LVC.
Voordat Kangaroo Dynasty hun set begint, heerst een gespannen sfeertje. Wat zouden ze ter tafel brengen, na negen maanden in de studio opgesloten te zijn geweest? Vooraf worden de verwachtingen nog getemperd: “Nee, het is helemaal geen comeback!”, volgens drummer Hans Ruitenberg van Kangaroo Dynasty. Toch is de band bijna negen maanden van de aardbodem verdwenen geweest. Na de radiostilte mogen ze vanavond als afsluiter van het verjaardagsfeestje fungeren. Dat lijkt toch verdacht veel op een comeback, helemaal omdat ze driekwart van de set vullen met nieuw werk. Ruitenberg: “Kijk, het is echt een verschil in perceptie: wij zijn gewoon blijven schrijven, maar voor het publiek is het natuurlijk helemaal nieuw.” Zanger Jochem Jones: “Voor ons was het ook een verrassing: hoe zouden deze nieuwe nummers ontvangen worden? We hebben de afgelopen maanden gezocht naar een eigen geluid, wat meer in de mainstream rock.” Ruitenberg: “Eerder was het meer de som der delen. De afgelopen maanden hebben we dat losgelaten, en zijn we meer samen voor een liedje gaan zitten. Om het geluid beter op elkaar af te stemmen.” En dat lijkt gelukt: de set is goed op elkaar afgestemd, en de wat Britser aandoende hoekige rock (denk: Franz Ferdinand) fungeert als een prima afsluiter van de avond.
Ook initiator Edoardo Felici (24) kan tevreden terugkijken op ‘zijn’ verjaardagsfeest, als hij met een biertje nageniet van de diverse beats van dj-duo Das Biertje Erlebnis. Maar hoe heeft deze net afgestudeerde student Architectuur dit allemaal voor elkaar gekregen vanavond? “Toen ik zelf in verschillende bandjes speelde merkte ik dat we vaak voor gesloten deuren kwamen te staan. Toen begon ik te bedenken hoe dit beter zou kunnen: door samen te werken met andere bands. Zo ben ik met het idee van een platenlabel gaan spelen.” Na veel research, rondvragen en inlezen richtte Felici in september 2007 zijn eigen platenlabel op. Om te kijken of het kon. “Je moet er in springen om het te ervaren. Door het te ervaren leer je het. Wat ik vooral geleerd heb, is dat je niet zomaar alles van mensen moet aannemen. Mensen eisen iets, en dat geloof je. Maar als je je mannetje staat, krijg je vaak veel voor elkaar. Het is een soort touwtrekken, en uiteindelijk moet iedereen tevreden zijn.” En dat tegelijkertijd met een studie Architectuur aan de TU Delft? “Haha, ja, dat leverde wel eens wat problemen op. Als je deadline op deadline gaat stapelen. Maar het is het waard: oprecht enthousiasme wordt erg gewaardeerd. Kijk, ik wil zeker iets met architectuur gaan doen. Maar ik wil hier ook zeker mee verder. Ik ben benieuwd hoe ver MinderBinder kan komen. De komende maanden ga ik hier in ieder geval fulltime aan de toekomst van het label werken. Maar nu eerst een stuk taart!”