De organisatie had zichzelf geen betere (weers)omstandigheden kunnen toewensen. Terwijl de zon fel straalt vanuit een smetteloos blauwe lucht, nestelen de bezoekers van Kaderock zich bepakt met een zonnebril en een bekertje drank op het festivalterrein om te genieten van het mooie weer en de muzikale acts op het hoofdpodium.
Op het grote buitenpodium mag het trio Los Jalapeños het spits afbijten. Het is nog erg rustig voor het podium. Eigenlijk iets te rustig voor de muziek die de band speelt. Ruige, alternatieve rock waarbij echt een pit is vereist. Een klein groepje mensen probeert het wel, maar tevergeefs. Een pit met vier mensen is toch te weinig om echt effect te hebben. De drie jongens op het podium maken lawaai voor tien, maar gelukkig mist de ‘herrie’ geen melodie, want die zit wel degelijk in de liedjes verborgen en maakt het een verrassende act om te zien en te horen. Volgens de zanger ontstemt zijn gitaar steeds, maar ze gaan gewoon zonder schroom verder. Het drumwerk wordt strak uitgevoerd, ondanks ‘klachten’ van de zanger dat de drummer altijd langzaam is, en ook het gitaarwerk is in orde. De band maakt gewoon heerlijke herrie, niks meer en niks minder. (SK)
Drie Japanners die metal spelen, maar vooral knettergek zijn. Dat belooft wat. De heren van Electric Eel Shock draaien intussen al heel wat jaartjes mee, dus eigenlijk is het teleurstellend dat het materiaal zo beperkt blijft. Aan de andere kant lijkt het voornaamste doel om gewoon lekker te raggen en een feestje te bouwen. Enerzijds dus jammer dat het muzikaal wat achterblijft, maar de afsluiter - een heuse cover van Black Sabbath’s ‘Iron man’ doet het prima. En die gekke drummer speelt het hele optreden met een sok om z’n kroonjuwelen en continu met vier drumstokjes. Banzai! (JT)
Wie zich de afgelopen jaren heeft afgevraagd of er nog leven na Doll House Drama was, kon zich op Kaderock tevreden stellen met het aandeel van Duco in de formatie Nondegreen. Maar er zijn meer vertakkingen; zo staat vandaag voormalig DHD-lid Kaspar Schellingerhout samen met Viktor Griffioen en Erik van der Horst geprogrammeerd op het buitenpodium, en wel onder de naam The Sadists. Zoals presentator René Bom al in zijn aankondiging vermeldt, fungeert deze act normaal als muzikale omlijsting tijdens theatervoorstellingen. En tja, wat doe je dan als band als er visueel niets boeiends te zien is? Dan ga je een beetje stijlen husselen, van instrument wisselen en switchen van Engels- naar Nederlandstalig. Dat is even leuk, maar als de meligheid er na verloop van tijd vanaf druipt, dan komt toch wel de verveling om de hoek kijken. Helaas, een beetje een domper op deze zonovergoten middag. (TL)
De harde rockers van Drunktank mogen zich vandaag uitleven op het Kaderock-podium. Al snel ontstaat een pit, alhoewel die eigenlijk wel erg klein is. Voor de overgrote meerderheid van het publiek lijkt deze muziek toch net een tikkeltje te hard te zijn. Punkrock wordt het genoemd, maar het hangt erg naar metal. Een zesjarig jongetje geniet en danst vrolijk in het rond, terwijl een chick vol piercings op zwarte, hoge hakken meedoet. Alle nummers lijken op elkaar, maar eerlijk is eerlijk: het spel is erg strak en er staan hier een paar briljante gitaristen. Je moet wel van harde muziek houden. Het dansspel van het jongetje ontroert in ieder geval. Er staan al snel vier fotografen om hem heen. Maken ze nou echt van hem foto’s of van de chick die flink met haar borsten - in bikinitopje - schudt? (JK)
Het Zwolse trio Cool Genius klinkt net zo als de naam doet vermoeden. De band brengt verfrissende en slim uitgedachte arrangementen met een groove en een knipoog. De uitvalbasis van de sound is funky. Vanuit hier maakt Cool Genius ondermeer uitstapjes naar soul, rock en country. Het trio is vermakelijk maar brengt goed de sleur erin als het een groot blok, bestaande uit alleen maar ballads speelt. De bassist maakt de blits als hij zijn basgitaar inruilt voor de contrabas, maar helaas komt het geluid ervan maar lastig boven de andere instrumenten uit. Interessant wordt het daarom als de drummer en de gitarist koest houden en de bassist een lang uitgesponnen contrabassolo speelt. Verassend is ook de zingende drummer die vaak de leadzang op zich neemt. (JY)
Elle Bandita straalt een en al rockbitch uit. Vol met tattoo’s, twee ongeschoren oksels en een lekker bijdehante Rotterdamse bek. Het plein staat al snel vol, met een hoop meiden die in volle borst meezingen. Ongelooflijk dat ze nog maar 23 jaar is. Ze ziet er uit (en gedraagt zich) als een doorgewinterde rockster van een jaar of 50. Elle Bandita springt het hele podium rond, trekt zich er niet veel van aan als een mannelijke fan ineens naast haar staat (“Hey, ga eens van dat podium af”) en zingt alsof haar leven er vanaf hangt. Vol energie. Perfect voor een festival. De nummers zelf zijn helaas niet zo sterk en lijken nogal veel op elkaar. Het lijkt meer om de show te gaan dan om de inhoud. Maar hey, het publiek gaat toch mooi helemaal los. Als Elle Bandita toestemming geeft flink tegen elkaar aan te beuken, lijkt iedereen mee te doen. ´Kikkuh!´ (JK)
Aan Jan Akkerman de eer om het programma op het buitenpodium af te sluiten. Exact een halve eeuw in het vak staat de inmiddels 64-jarige gitaargod op eenzame hoogte binnen het rock/jazzgenre. Zoals bekend lag zijn populariteit vooral in de jaren 60 en 70, waardoor het publiek vanavond vooral van deze generatie is. En natuurlijk niet te vergeten de kids die via hun vader in aanraking zijn gekomen met deze legende. Tijdens het optreden improviseert Jan er op los, daarbij ook ruimte latend voor zijn drie medemuzikanten. Af en toe komt er een bekend nummertje voorbij, naast werk van Focus bijvoorbeeld ook een instrumentale versie van Paul Weller’s ‘You do something to me’. Over het geheel genomen valt er weinig aan te merken op de show - de lichtman draagt ook zijn steentje bij tijdens de ingevallen schemering - maar je kunt ook wel het gevoel krijgen dat het allemaal routinewerk is voor Jan en zijn medemuzikanten. Volgend jaar misschien toch een wat spectaculairdere afsluiter neerzetten? (TL)