Hoewel op het buitenpodium eigenlijk het hoofdprogramma staat, was het binnenprogramma over het algemeen een stuk spannender en interessanter. Toch was het, vooral door de warmte en het heerlijke weer buiten, vrij rustig in de zaal van Musicon. De mensen die wel de weg naar binnen vonden, kregen in ieder geval een paar mooie optredens voorgeschoteld.
Het heeft hier en daar wel wat weg van Bloc Party en ook een beetje Kings of Leon. Hunting The Robot is de runner-up van de High School Music Competition en het is erg prettig om te constateren dat het niveau van ‘highschool bands’ al zo hoog ligt. Natuurlijk is er nog veel werk aan de winkel en het is ook jammer dat de zanger nog wat nerveus klinkt als hij zingt. Wanneer hij zich puur bezighoudt met het gitaarspel verdwijnt de schroom weer. Leuk weetje is dat er iedere eerste van de maand een single op de MySpace pagina van de heren wordt geplaatst. (JT)
De show van Nondegreen begint vooral hard, maar al snel laten de vier muzikanten horen dat ze meer in hun mars hebben dan alleen maar zoveel mogelijk geluid voort te brengen. Mooie melodieën komen te voorschijn. Zelfs zangharmonieën die een beetje aan The Beatles doen denken. Dan komt ineens ruige muziek a la Nirvana om de hoek kijken. Daarom beschrijft de band zich dus als ‘ranzige alternative met hier en daar een vrolijke bui en/of sarcastische mistbank’. Overigens lijkt het alsof de band nog niet helemaal weet welke richting ze op wil. Dat is ook in de kleding te zien. Alle aandacht gaat eigenlijk naar gitariste Natasha met haar kinky rok en panty en coole haarstijl, maar zanger/gitarist Duco draagt een saai wit shirt, terwijl Dree in het zwart is. Is dit hardrock, pop of…? Natasha mag wel wat meer zingen; haar stem is een juweeltje. Overigens valt in de meer rustige stukken ook op dat Duco’s vocalen veel meer dan oké zijn. Hij hoeft helemaal niet te schreeuwen. (JK)
We hebben al wat aardige bands mogen zien op het binnenpodium op Kaderock, voordat Sundown Circus mag optreden en ook deze band maakt de verwachtingen waar. Hier staat toch echt wel een dijk van een band. Een van de up and coming bands in de Haagse scene. Overigens is de band al sinds 2005 bezig, maar misschien dat ze nu weer een stapje verder kunnen zetten. Om er maar weer eens een cliché in te gooien, van deze band moeten we nog veel gaan horen! De grunge van het trio, onder leiding van frontman Sijmen de Geus, is niet het meest vernieuwende wat je gehoord hebt, maar het klopt allemaal wel. Gebroken snaren mogen het plezier ook niet verpesten, deze band speelt onverstoord door. (JT)
Hausmagger is een project van een van de fenomenen van Rembo&Rembo. Ted Wesselo is samen met Ed Sewerratti een drietal jaar geleden dit project begonnen. Het is een soort combinatie van singer-songwriter en surfpopliedjes. De nummers worden afgewisseld met wat poëzie tussendoor. Het is allemaal vrij eenvoudig, maar hier en daar zijn de teksten wel goed te doen. Eenvoudige muziek met matige zang, maar daar gaat het toch in dit geval niet om. Ook al is het niet hoogstaand, het weet bij vlagen te boeien omdat je benieuwd naar de teksten en eventuele fratsen die gezongen of gesproken gaan worden. ‘Niet te geleuven.’ ‘Maar mag dat? Ja natuurlijk!’ (JT)
Een fraaie dosis Britpop. Precies zoals we van Moonpilot gewend zijn, speelt het viertal vandaag in Musicon gedegen, strak uitgevoerde arrangementen. Het merendeel pakkend en bij tijd en wijle leuk verrassend. Vooral de plotselinge rustige momenten na de drukke opbouwende uitgesponnen delen in de muziek springen er uit. Aanstekelijk is het enthousiasme van de toetsenist die bij sommige nummers met de ene hand de toetsen bespeelt en met de andere druk met een tamboerijn op zijn borst slaat om vervolgens in een opwelling fanatiek met het slaginstrument op de bekkens van het drumstel te slaan. (JY)
Bombay Show Pig vraagt met de hoeveelheid energie waarmee het op het podium staat, zonder de vraag daadwerkelijk te stellen, ook altijd om tomeloze inzet van publiek. Het drietal speelt harde experimentele rock. De temperatuur in Musicon is tegen het derde nummer van de set dermate hoog geworden, waardoor het bijna niet meer te harden is. Het drietal speelt onverstoord hun gevarieerde set. Verrassend is de inbreng van de bassist van Klopje Popje. De ene keer achter de elektronicatafel, de andere keer met een blokfluit in zijn handen. (JY)
Het blijft onwaarschijnlijk hoe zo’n keurige, wat verlegen ogende jongenman zo’n gedaantewisseling ondergaat als hij op het podium staat. Energiek, spastisch en maf, zo is het voorkomen van de frontman het beste te omschrijven. Doe daar een strakke, variërende, originele en niet te vergeten harde muzikale begeleiding bij en je hebt Klopje Popje. De frontman springt, zoals we van hem gewend zijn, verscheidene malen het publiek in. Tegen het einde van de set gooit hij zijn waterflesje leeg op de grond voor het podium zodat er een modderpoel ontstaat. Vervolgens gaat hij er zelf in liggen rollen. Nat, bezweet en onder de modder klimt hij weer op de bühne om zijn vocalen op te pakken. (JY)
Terwijl het buitenprogramma inmiddels is afgelopen, is er binnen nog één act te gaan, te weten Pattern Cutoff. In tegenstelling tot voorgaande edities is het merendeel van de bezoekers richting uitgang gegaan, waardoor het nu eens niet stampensvol is binnen in het Musicon. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant ook begrijpelijk omdat Pattern Cutoff toch echt voor de liefhebbers is. Een muzikaal buitenbeentje op dit festival waar het vrijwel alleen maar om rock draait. Technische problemen tijdens de opbouw zorgen ervoor dat het duo pas na middernacht van start gaat, maar het geduld wordt beloond. Blikvanger Joost zet met zijn bizarre outfit - roze pruik en met verf besmeurde doktersjas - vanaf tel één de zaal in vuur en vlam. Elektronische beats en een vuig klinkende bas roepen onvermijdelijke pogo- en stagedivetaferelen op. Maar Pattern Cutoff toont ook een wat mildere kant door een paar muzikale versnellingen lager te gaan. Juist in die ‘inzak’momenten besluiten veel bezoekers weg te gaan. Met als resultaat dat er aan het eind nog maar enkele overgebleven diehards zijn. En toch was deze act de slagroom op het toetje, alleen houdt niet iedereen van slagroom... (TL)