Zaterdag 3 juli was de laatste dag van het Zeeheldenfestival dit jaar. Althans, als je de twee klassieke concerten op zondagmorgen niet meetelt. En wat een dag was het; er waren meerdere toppers geprogrammeerd, waarbij de gothic/metalband Asrai en het Antwerp Gipsy-Ska Orkestra de meeste bezoekers trokken. Bij laatstgenoemde band kon zelfs het stagediven en crowdsurfen niet meer uitblijven. Een knallend einde van de jubileumeditie.
Singer-songwriter Olax heeft in een mum van tijd de lachers op zijn hand. Alleen achter zijn keyboard of slechts met een gitaar in de hand speelt hij lachwekkende liedjes vol satire en zelfspot. Het sterkst is hij als hij zich goed verstaanbaar maakt en hij woord voor woord te volgen is. Hij zingt teksten als ‘Ik ben God en ik besta niet’ en ‘Ik ben lelijk, veel te zwaar en schiet overal te kort’. Olax heeft een vreemde en originele kijk op zichzelf en op de wereld. Dat hij af en toe de verkeerde noot op de verkeerde tel aanslaat doet er eigenlijk niet toe. Tekstueel is hij daar sterk en overtuigend genoeg voor.
Caoba y Christine is een warme muzikale samenwerking tussen de Latijns Amerikaanse band Caoba en zangeres Christine Groen. Samen spelen zij vooral traditionele Cubaanse liederen. Dat zijn rustige liedjes die swingen en zeer ritmisch zijn. Het geheel zit goed en strak in elkaar. De akoestische gitaar speelt hierin de hoofdrol. Flamencoachtige solo’s komen dan ook geregeld voor. Bij elk nummer legt zangers Groen uit waar het vandaan komt en waar het over gaat. Zo wordt duidelijk dat veel Cubaanse liederen over de tragiek van het leven en de liefde gaan. Deze dramatiek verwoord ze uitstekend in haar stem en melodramatische gelaatstrekken.
De uit vier rappers bestaande formatie BS80 (spreek uit: beestachtig) weet het publiek vanaf het kleine podium goed te vermaken. Hun Nederlandstalige teksten vinden hun weg naar de toeschouwers, die op het eerste gezicht niet speciaal hiphopliefhebbers zijn. Wat dat aangaat boort het Zoetermeerse BS80 zeker een nieuw publiek aan hier op het Zeeheldenfestival. Waar de vier jongemannen vooral in uitblinken is het enthousiasme waarmee ze hun rhymes droppen; het houdt in elk geval de aandacht vast. De mensen die er alsnog niet van houden, vermaken zich met De Waternimfen, twee levende kunstwerken die op stelten over het plein lopen.
De Mimoun Allstarband maakt er echt een feestje van. Volgens presentator Rene Bom is het de tiende keer dat deze band neerstrijkt op dit festival. De muzikanten brengen een gevarieerde set, beginnend met Arabische muziek. Niet de standaard Arabische muziek zoals we die gewend zijn, maar karakteristieke Oosterse melodieën op een funky onderlaagje. De band is erg strak en maakt geregeld verrassende uitstapjes naar reggae en funk. De set wordt spetterend beëindigd als de zanger zijn microfoon wegdoet, een klein trommeltje tussen zijn benen plaatst en er als een gek ritmisch op begint te slaan.
Van geheel andere markten is coverband Pogo-a-gogo thuis. Moderne en klassieke hardrock nummers passeren de revue. Zanger ‘Valentijn de Rocker’ heeft een grauwe stem die het beste uit de verf komt als hij Chris Cornell imiteert. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het viertal tot twee keer toe Audioslave covert. De band heeft zichtbaar plezier tijdens het optreden en is uitermate energiek. Met zijn draadloze microfoon springt de frontman geregeld in het publiek om de mensen persoonlijk toe te zingen of ze tot bewegen aan te zetten. De springende bandleden op het podium zijn ook leuk om te zien, maar niet als het ten koste gaat van het geluid. Helaas klinken de muzikanten niet altijd even strak samen.
Asrai is een Haags/Schiedamse gothic/metalband die om half negen op het grote podium verschijnt. Wat opvalt is dat het ineens wemelt van de fotografen en niet te vergeten het grote aantal gothics. Asrai is dan ook niet zomaar een band, wie hun biografie er op naslaat, komt te weten dat de band een enorme geschiedenis heeft. Zo’n vijfentwintig jaar geleden opgericht is hun aanhang sindsdien alleen maar groeiende. Die rijke historie is ook niet voor niets, want het optreden van Asrai is ronduit overtuigend. De muziek klinkt retestrak, de looks zijn goed - vandaar ook al die fotografen - en de presentatie van zangeres Margriet is overtuigend. Zelfs de vele niet-gothics blijven een uur lang geboeid kijken.
Laatste band op het kleine podium is Ray’s Soulband, een Haagse formatie die het normaliter goed doet op bedrijfsfeesten en partijen. De band speelt voornamelijk covers uit verschillende decennia. Zo horen we onder andere ‘Proud Mary’ (jaren 60), ‘Signed, sealed, deliverd (I’m yours)’ (jaren 70) en ‘Kiss’ (jaren 80) de revue passeren. Het publiek vindt het allemaal goed en is lekker aan het dansen. Waar het echter aan ontbreekt is originaliteit. Logisch natuurlijk als coverband, maar een repertoirekeuze met zoveel uitgemolken nummers is niet echt Zeeheldenfestival-waardig. Op naar de slotact, die hopelijk alsnog de reputatie hoog houdt.
Die finaleact is het Antwerp Gipsy-Ska Orkestra, zoals de naam al doet vermoeden afkomstig uit België. De band brengt een mengelmoes van Balkan, ska en reggae en de vonk op het publiek slaat onmiddellijk over. Het halve plein is aan het dansen en alsof dat niet genoeg is, wordt er ook begonnen met onophoudelijk stagediven en crowdsurfen. Frontman Gregor vindt het allemaal prachtig en weet hoe hij de menigte moet bespelen. Zijn stellingname tussendoor om zijn afkeer van racisme en fascisme te uiten, wordt met luid gejuich ontvangen. Evenals het tapdansgedeelte als intro van ‘Tutti frutti’. Omstreeks twintig minuten voor het officiële einde verdwijnt de band naar achter, waarna presentator René Bom hen terughaalt. Het uitzinnige publiek gaat opnieuw helemaal loos en als de formatie klokslag middernacht definitief het podium verlaat, heeft René Bom de taak om al het losgeslagen wild tot bedaren te brengen. En natuurlijk iedereen te motiveren volgend jaar weer terug te komen. 3VOOR12 Den Haag zal er in elk geval bij zijn!