Net als in de rest van Nederland, doen de regenbuien ’s avonds ook het terrein van Werfpop aan. De eerste druppels vallen tijdens Moke en bij De Jeugd Van Tegenwoordig valt de regen met bakken uit de hemel. Gelukkig bleef het festival gespaard van echt noodweer. Behalve Moke en De Jeugd Van Tegenwoordig waren er ’s avonds ook nog optredens van Aux Raus, Pestilence en afsluiter The Subs.
Wanneer Aux Raus Deluxe op het podium verschijnt is het direct een gekkenhuis. Aan het begin loopt de muziek even niet helemaal lekker, maar een rommelige start mag de vreugde niet drukken. En dat doet het ook zeker niet! De muziek wordt direct weer lekker opgepakt en de rest van de show lijkt in één zucht er doorheen geknald. In positieve zin; er is zoveel energie, iedereen gaat los en de show is voorbij voordat je het door hebt. De band en het publiek worden ondanks de podium-grass-scheiding één, door de interactie tussen Aux Raus en het publiek en de dynamiek van de muziek. Aux Raus en Malle Pietje & de Bimbo’s zetten samen een show vol maffe acties neer. De melange van punk en gabber maakt het tot een eigen geluid: rauw, maar fris. Het publiek gaat sowieso compleet los, maar wanneer het nummer ‘Fall’ klinkt, slaat de gekte volledig toe. Het is muzikaal geen hoogstandje, maar Aux Raus kent het ultieme muziekrecept voor losgaan. Het was kort, maar absoluut krachtig. (ST)
De deathmetal band Pestilence is terug van weggeweest. In de jaren negentig hield de band er mee op, maar in 2008 besloten de leden toch weer muziek te gaan maken. Een groep jonge en oude rockers heeft zich al voor het podium verzameld. Allen met lange haren, staan ze te wachten tot ze hun hoofden kunnen laten wapperen op de metal van Pestilence. Even na zeven uur komen de mannen het podium opgelopen. De frontman en zanger laat weten dat de band er klaar voor is. “De bands voor ons waren natuurlijk waardeloos!” Vervolgens zet de band een saaie show neer! De band straalt niks uit, en juist deze muziek leent er zich voor een mooi spektakel neer te zetten. Voor alle liefhebbers is de muur van gitaarriffs vast een feest voor het oor, voor de leek lijkt het allemaal op elkaar. De zanger praat ook nog eens heel raar, hij wil stoer overkomen waarschijnlijk. Over het lied ‘Detox’ weet hij te zeggen dat afkicken heel moeilijk is. De toeschouwers lijken het prima te vinden, als zij maar kunnen headbangen. (SK)
Op het optreden van publiekstrekker Moke valt niets aan te merken. De prettig in het gehoor liggende rocksongs klinken degelijk en als vanouds maar het publiek reageert hier en daar gelaten. Niets minder, maar ook niets meer. Er lijkt bij Moke sprake van gearriveerd succes en je zou van een band met zoveel publieks- en media-aandacht, meestal terecht, een onsje meer verwachten. Vliegen op de automatische piloot is nog steeds knap, maar toch een stuk minder jongensboekachtig dan als mens het vliegtuig in de lucht houden. Maar goed, wanneer je de huidige status van de band weglaat, blijft de kracht van Moke overeind. Alle hits komen voorbij (‘This plan’, ‘Last chance’ en ‘Switch’) en met name bij deze nummers reageert het publiek uitgelaten. Langzamerhand verplaatst de aandacht naar de aanstormende wolken en de eerste druppels. Noodweer in aantocht en de eerste mensen verlaten direct na de laatste Moke-klanken het terrein. (HM)
Terwijl de regen met bakken uit de hemel komt, doet De Jeugd Van Tegenwoordig zijn ding; De nederhop die het drietal rapper plus dj/producer Bas Bron produceert zweept het door-de-regen-verzopen-publiek op. Zowel de klassiekers als ‘Watskeburt’, waarmee de groep doorbrak, als de nieuwere nummers worden door Bron naadloos aan elkaar gesmeed. Hierdoor ontstaat een eindeloze muziekstroom, waar het publiek dankbaar gebruik van maakt. Het geheel zit dan ook goed in elkaar. De samenwerking tussen de jongens is goed. Ze zijn zo op elkaar ingespeeld, dat het hier en daar op een machine lijkt, wat de spontaniteit af en toe doet verdwijnen. Veel grappen lijken ingestudeerd. Maar de improvisatie van de zang op de muziek is goed, zangvariatie op de nummers alom. Er is interactie met het publiek, maar het is niet veel verrassend. Dit doet echter niet af aan de sfeer. En het gevoel in de voeten? Die kunnen niet stil kunnen blijven staan! (ST)
Droogdansen, het restje Werfpop-bezoekers is er wel aan toe. Het noodweer dat een groot deel van Nederland treft blijft op het terrein weliswaar ‘beperkt’ tot een geweldige hoosbui met af en toe bliksem en onweer, maar nat tot op het bot zijn we allemaal. Op het podium staat slotact The Subs uit het Belgische Gent. Op het podium ontstaan dampende beats, opzwepende laserstralen, legio elektronische geluiden en een elektrische gitaar. Een wervelwind zweept het publiek tot ongekende hoogte en de saamhorigheid van ‘alle mietjes zijn naar huis’ maakt van het optreden een feestje. De drie Belgen tonen aan dat je met een overdosis aan energie en de juiste elektronische apparatuur iedere matte massa kunt omtoveren in een deinende groep mensen. Het weer deert alleen niet meer wanneer The Subs Werfpop 2010 een opzwepende finale bieden. Tot groot genoegen van het laatste clubje bezoekers. (HM)