Plein Open heeft dit jaar een nieuw concept waarbij twee podia ruggelings naar elkaar staan. Ze staan ietwat schuin op het plein maar daarmee wel precies in de richtingen oost en west. De acts, allen uit de Haagse regio, volgen elkaar non-stop op, waarbij het publiek steeds van het ene naar het andere podium loopt.
Twee jaar geleden opende The Relish, toen nog zonder voorvoegsel, Plein Open 2008. Kort daarna hield het muzikale avontuur op. Maar zo’n half jaar geleden begon het weer te kriebelen en kwam er een doorstart. Een EP en optredens op uiteenlopende festivals als het Zeeheldenfestival en The Hague Jazz verder, opent The Relish de 2010 editie van Plein Open op Podium Oost. De band, inmiddels een kwintet, doet dit verdienstelijk. De band speelt prettig strak en heeft een goed geluid, iets wat voorheen helaas wel eens anders was. Natuurlijk worden de songs van de EP gepromoot, sterker nog, de EP wordt aan het eind van het optreden gratis uitgedeeld. Heel erg veel publiek is er rond dit tijdstip nog niet, maar het podium staat niet al te ver van de trappenrij vandaan, waardoor het toch gezellig oogt. En de aanwezigen genieten en schromen niet mee te zingen als daarom wordt gevraagd. En dat lukt niet elke festivalopener. (FB)
De heren van de voormalige band Tweak zijn een nieuw project begonnen. Tijmen van Wageningen (zang/gitaar), Laurens ten Berge (bas) en Maarten Rijnvis (drums) hebben hun voormalige formatie aangevuld met Philip Bouman op toetsen. Pop Up Animal Kids dankt zijn naam aan een kinderspel. De outfits van de heren zijn daar in de kleurstijlen, groen, rood, blauw en geel op aangepast. De naam van de band en de outfits doen iets kinderlijks verwachten, maar het tegendeel is waar. Het geheel klinkt en doet wel vrolijk aan, maar het spel van de heren is fantastisch. De rock en blues die ze de speakers uit laten knallen is alles behalve speels of kinderlijk eenvoudig. Het plein staat vol met vrienden en bekenden, die aan het eind van het optreden dan ook door de frontman bedankt worden. Wat is er mooier dan samen met je vrienden zoiets te mogen neerzetten? Deze enthousiaste formatie is het bekijken en luisteren waard. (AE)
De jonge gasten van The Bohemes sluiten hun set af met het nummer ‘Let it rain’. Gelukkig hadden de weergoden een ander idee en werd dit verzoek niet gehonoreerd. Ze gaan binnenkort naar Engeland en zullen voornamelijk in London spelen. Verdere tracks als ‘Entitled’ en ‘Up the modern world’ zijn aardig, en ook wel catchy, maar het is o zo dertien in een dozijn - van die Britpop die je al 30 miljoen keer hebt kunnen horen. Maar op zich is daar vandaag in de middag met een zonnetje op een leuk festival niet zo veel mis mee. (JT)
De band So Electric kwam tot stand in 2006. Dit jaar hebben ze het tot de kwartfinale van de Grote Prijs van Nederland weten te schoppen. Het viertal bestaat uit Diederik Bok (zang/gitaar), Luciano Diacone (zang/bas), Sander Leenheer (drums) en Lars Weller (gitaar). Zelf zegt de band garagerock te maken (uit de jaren 80) met sixties invloeden. De rock -zonder de garage- horen we, maar de sixties invloeden komen niet echt tot zijn recht. Dit buiten het feit dat er wel op wat retro-instrumenten gespeeld wordt. Ondanks het minimale publiek staat de band -op zijn Brits- arrogant op het podium, dit heeft wel iets. Het repertoire bestaat deze zonovergoten middag uit uptempo songs en ballads. Muzikaal gezien is het oké, maar het statisch geheel is door het publiek vanmiddag iets minder goed ontvangen. (AE)
Dan is het tijd voor iets compleet anders; I CHAOS komt het publiek even uit hun ‘lekker-relaxen-in-het-zonnetje-roes’ meppen. De Haagse formatie, met bandleden die eerder in bands als Cypher, Epica, Bagga Bownz en Blo.Torch speelden, speelt brute deathmetal en doet dat ook nog eens heel erg goed. Het optreden begint instrumentaal, waarna vocalist Harry van Breda zich bij zijn drie bandleden voegt. Vooraan het podium hebben flink wat metalheads zich verzameld en zij headbangen er flink op los. Rory Hansen (gitaar), Joost van der Graaf (bas) en Koen Herfst (drums) beheersen hun instrumenten tot in de puntjes en het spelen van de razendsnelle riffs gaat ze dan ook schijnbaar moeiteloos af. Die uitstekende uitvoering van de muziek, maakt I CHAOS zelfs voor de niet-metalliefhebber een interessante live-act. (RH)
King Me betreedt om half vier Podium West. Hoewel de band als thuisbasis Deventer heeft, staan ze toch tussen alle Haagse acts op Plein Open geprogrammeerd. De link met onze stad zit hem in het feit dat er een Haags bandlid in King Me zit én dat frontman Michael Milo ruim tien jaar geleden hier nog woonde. De muziek die het zestal vanmiddag brengt klinkt gepassioneerd en dynamisch, maar verwacht geen radiovriendelijke popsongs. King Me klinkt daarvoor simpelweg te rauw. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hun meest recente album ‘Them Brawlers’ uitgebracht is op het undergroundlabel Dying Giraffe Records, dat meer soortgelijke bands in de gelederen heeft. Ondanks alle emotie en drive in de nummers, weet het publiek vandaag op Plein Open niet zo’n raad met King Me. Een verklaring zou kunnen zijn dat de concentratie waarmee het materiaal gespeeld wordt ten koste gaat van een open en toegankelijke uitstraling naar de toeschouwers. (TL)
Headlife heeft er voor gekozen om dit jaar iets minder op de festivals in Den Haag op het podium te staan. Zo is Plein Open het enige festival in Den Haag waar zij optreden. Voor het gemak tellen we het Voorburgse Vlietpop in dit geval niet mee. De heren willen een stap verder maken en daarnaast ook het publiek verrassen. Dat doen zij zeker, ditmaal hadden zij ondersteuning van een achtergrondzangeres en in plaats van een Pearl Jam cover werd nu het nummer ‘I got a feeling’ van de The Black Eyed Peas gespeeld. Soms iets te hoog voor het bereik van zanger Slobodan Vucković, maar al met al een geslaagd en degelijk optreden. (JT)
Het Haagse viertal van Drunktank mag in een half uurtje laten zien dat skatepunk, wat momenteel niet erg hip is, het toch lekker doet op een festival als Plein Open. De band heeft de afgelopen jaren heel wat ledenwisselingen gehad, maar zijn naar eigen zeggen nu in een vaste formatie. Afgelopen maart is het eerste full length album uitgekomen met als titel ‘The Infamous Four’ (gemixt door Jochem Jacobs van Textures). De band heeft er zichtbaar veel lol in. Zo wordt het nummer ‘So you think you can rock’ aangekondigd als ballad, waarna er een kleine moshpit ontstaat. Een meisje uit het publiek vindt de band op cd veel beter dan het optreden van vanmiddag. Ondanks het iet wat rommelige optreden, krijgt de band het publiek wel op haar hand. De zanger bedankt aan het einde dan ook met “Ik heb genoten!!!!”. Het publiek ook. (AE)
Het is misschien wel het hoogtepunt van Plein Open 2010; het optreden van dyzack. Slechts gewapend met een twaalfsnarige akoestische gitaar, een mondharmonica, wat samples en zijn stem weet hij het publiek in vervoering te brengen. Dyzack aka singer-songwriter Erik Hofland heeft al een lange carrière achter de rug, waarbij de meeste hoogtepunten in de jaren ’90 liggen. Hij geeft onder andere optredens op Lowlands, Crossing Border en Noorderslag en krijgt in 1999 de Zilveren Harp uitgereikt. Dyzack bracht door de jaren heen drie albums uit; ‘The Rat Dance Refizz’ (1999), ‘Neurotic Jackpot’ (2000) en ‘Somewhere There's A Monkey Laughing’ (2005). In 2007 besloot Hofland echter om er mee op te houden, omdat hij er geen zin meer in heeft. Gelukkig treedt hij inmiddels alweer een tijdje op. Ook op Plein Open maakt hij weer indruk met prachtige liedjes en het is op zijn minst knap te noemen als je in je eentje, met akoestische nummers, zo kunt overtuigen op een buitenfestival. Tijd voor een vierde album? (RH)
De 4-koppige band Adolf Butler maakt, volgens eigen zeggen, retarded darkdrug noisepunk De formatie doet vreemd aan op je trommelvliezen én je netvlies. De zanger van de band, die eigenlijk alleen maar noise maakt in plaats van zangkunsten vertoont, staat in een zwembroek met Hollandse vlag op het podium, waarbij hij graag in zijn kruis grijpt. Later behangt hij zich ook met de Nederlandse vlag. Waarschijnlijk allemaal in het teken van de plaat ‘Holland’ die dit jaar gaat uitkomen. Misschien te lang naar zijn eigen website gekeken (een bezoekje bezorgt je al vanzelf een delirium), want de frontman staat continu met een vreemde grijns op het podium. En dat doet inderdaad retarded aan. Zo staat hij ook gewicht te heffen met de microfoonstandaard. Hij is in ieder geval flink onder invloed. Maar zolang je het niet te serieus neemt, is een showtje van Adolf Butler eigenlijk best vermakelijk. De set eindigt met de enige verstaanbare schreeuw: “Holland!”. (AE)