De drie songs op deze EP moeten het duidelijk van de vocalen hebben, want de arrangementen blijven erg vlak of dof klinken. Het is niet ondenkbaar dat de wollige mix van de plaat de oorzaak is van de afstandelijke klank, maar bovendien benadrukt dit ook de star, ritmische arrangementen. Het instrumentarium klinkt daardoor grotendeels plichtmatig en weinig energiek. 

Openingsnummer Dear Patron is de luisteraar nog even te slim af met de helder afstekende pianopartij, het duurt echter niet lang voordat de combinatie met percussie tot een eentonig gebonk afzwakt. Samen met de gejaagde vocalen blijft Dear Patron slechts een matige spiegeling van An Pierlé.

In de overige songs speelt zangeres Dominique Dijkhuizen met jazzy uithalen. Haar vocalen vormen in de basis de belangrijkste factor voor de identiteit van de band. Helaas was Dominique niet in vorm toen deze plaat werd opgenomen. De jazzy aandoende vocalen tonen vooral haar technisch zwakke kanten. Met enige regelmaat valt er een valse noot, die zeker niet kan worden verward met karaktervolle dissonantie. Het vele glijden en vibrato komt dat niet ten goede, want daardoor blijkt nog maar weer eens duidelijk dat Dominique op zoek is naar zuiverheid en dat slechts gedeeltelijk weet te lokaliseren. Op de momenten dat ze dit weet te corrigeren krijgt ze de luisteraar soms op het randje van vertedering, maar iedere emotionele diepgang wordt algauw door technisch gebrek verstoord.

Johnny’s Landing weet dit op geen van de drie nummer te boven te komen, waardoor de band vooral kan worden geroemd om het onderliggende concept, maar niet om zijn muzikale prestaties.