Wie absoluut zeker wilde zijn van een kaartje voor Lowlands 2010 zocht op 20 februari het Paard van Troje op voor de officiële Lowlands Launch. Op de dag dat de organisatie de eerste drie namen voor het festival bekend maakt gingen de eerste kaarten in de voorverkoop tijdens een event wat al weken van tevoren was uitverkocht. De line-up, met festivalklassiekers als Selah Sue, Florence & The Machine en Alpha dj's Arnold & L-Ende, werd aangevuld met hints naar de komende editie.

Met een uiteenlopende line-up van typische festival bands, nadrukkelijk aanwezige sponsoren en rondslenterend festival publiek heerst in het Paard van Troje een gemoedelijke Lowlands sfeer. Rijkelijk met polsbandjes van vorige edities gedecoreerde armen wringen zich geduldig door de menigte. De rij bij de kassa waar de eerste tickets gekocht kunnen worden is de hele avond lang. De eerste editie van Llaunch wordt zeer positief ontvangen en komt, precies op de helft van twee Lowlands edities, voor de fans als geroepen. Het programma biedt voor ieder wat wils, met in de grote en kleine zaal bands en dj’s en in het Paardcafé comedy en literatuur. 3VOOR12 Den Haag was erbij.

Terwijl velen nog in de rij voor ’t Paard van Troje staan is het aan Selah Sue om het Lowlandsfeestje te openen. Bewapend met slechts een akoestische gitaar staat de Vlaamse al vrij snel voor een toch al redelijk gevulde grote zaal. Ze begint met ‘Ragga Muffin’, afkomstig van haar debuut EP ‘Black Part Love’. Wat een heerlijke soulvolle rauwe stem heeft ze, en ze is pas twintig. Veel soul, maar ook reggae en een beetje roots klinken door in haar liedjes. Ze is duidelijk beïnvloed door haar grootste voorbeeld Erykah Badu waarvan ze het nummer ‘ This is danger´ leent. Een vrolijke meid met een heerlijke stem die het zo helemaal alleen op het grote podium wel een beetje moeilijk heeft haar muziek goed over te brengen op het publiek. (RK)

“Zo daar staan we dan”, zegt Tim Knol opgelucht tegen zijn bandleden. Door een metro ongeluk vlakbij de oefenruimte kon de band maar lastig bij de instrumenten. Maar op nagenoeg volle sterkte, alleen het Hammond orgel hebben ze niet mee kunnen nemen, begint Tim meteen sterk. Live wordt hij bijgestaan door twee Excelsior coryfeeën gitarist Anne Soldaat (ex Daryll-Ann) en toetsenist Mathijs van Duijvenbode. De ritmesectie wordt verzorgd door stadsgenoten Kees Schaper op drums en Jeroen Overman op bas met wie Tim in Hoorn in eerdere bands speelde. De naam Tim Knol past perfect bij de persoon, een wat oer-Hollandse jongen met rode wangen. Er is momenteel nogal een hype om deze jongen en die blijkt volkomen terecht. Zijn goede songs worden ook live erg goed gespeeld, maar wat wil je met zulke bandleden. Boven alles staat toch wel de warme stem van Tim. Tim Knol met band weet een warm en dynamisch optreden neer te zetten. (RK)

Laura-Mary Carter speelt elektrische gitaar en Steven Ansell drumt. Allebei zingen ze, samen maar ook afzonderlijk, en vormen ze de rockband Blood Red Shoes. Net terug uit Japan begint hun Europese tour vandaag in Den Haag. Veel nummers van het nieuwe album hebben ze nog niet zo vaak gespeeld en dat merk je. Geconcentreerd en wat gespannen worden deze nieuwe nummers soms iets te statisch gebracht. De band speelt hier op in door nieuw werk goed af te wisselen met de wat oudere nummers zoals ‘Someone better’ en ‘Boring by the sea’, waardoor de dynamiek erin blijft. Op het eerste gehoor klinken de nummers van het nieuwe album ‘Fire Like This’, dat op 1 maart uit komt, wat melodieuzer en minder uitbundig. Maar zeker niet minder goed. De interactie met het publiek is er ook. Vooral met de enthousiast springende man vooraan die door Steven geroemd wordt voor zijn banner met de tekst ‘LLaunch it up’. Het nummer ‘Light it up’, de huidige single van de band wordt aan hem opgedragen. Met “this one is to wake the front row”, maant Steven het publiek meer te dansen, en dat gebeurt. Het publiek reageert vooral enthousiast op de oude en bekende nummers maar kan toch ook bij de nieuwe liedjes niet stil staan. (RK)

Florence & The Machine is, na gebombardeerd te zijn tot grote verrassing van Lowlands 2009, uitgegroeid tot een 'love it or hate it' act. De meisjes op de eerste rijen raken direct in extase wanneer Florence, hoge priesteres der kunst en kitsch, het podium op komt dartelen. Verderop in de zaal wordt al na een paar nummers massaal afgehaakt. Het geluid in het begin van de set is abominabel maar wordt gaandeweg de show beter. Het podium is opgesierd met plastic bloemen, vogelkooitjes en kerstversiering. In haar eigen universum speelt Florence Welch vol overgave de rol van bezwerende toverkol, met vleugjes Siouxsie en Kate Bush en een net iets te hoog hippie gehalte. Er is Florence, dan een hele tijd niets en dan iets wat haar begeleidt, The Machine. Ze gunt haar bandleden geen blik waardig, stelt ze niet voor en opeens begrijp je waar de bandnaam vandaan komt. De nummers van het album 'Lungs' worden stelselmatig afgewerkt, exact zoals het op de plaat klinkt. Muzikaal zit het prima in elkaar: ieder gesampled achtergrondkoortje komt keurig op het juiste moment voorbij, iedere harpaanslag klopt. Uitsmijter 'Dog days are over' sluit de set af, waarna de Candi Staton cover 'You got the love' and 'Rabbit heart' nog als voorgekookte toegiften voorbij komen. Het optreden op LLaunch is het eerste van een nieuwe Europese tournee, maar zonder nieuw album of vernieuwde act kan Florence Lowlands maar beter een jaartje overslaan. (FV)

Stiekem is de afsluiter in de kleine zaal de hoofdact, alleen weet niemand dat. Terwijl Florence & The Machine de grote zaal plat speelt wordt het echte feestje gevierd in de kleine zaal. Blue Grass Boogiemen past van alle bands vanavond toch wel het beste bij het lowlands-thema. Vijf man, een banjo, een gitaar, een mandoline, een staande bas en één tot drie violen rondom één microfoon. Bekende covers uit het bluegrass repertoire passeren de revue aangevuld met eigen werk. Toch gaat het uiteindelijk om de lol en die komt prima over op het soms iets te veel pratende publiek. Als er ‘ons bier is op’ klinkt vanaf het podium biedt iemand uit het publiek zijn bier aan en wordt het nummer ‘We are out of business’ opgedragen aan de biergever. Het samenspel is knap en komt tot een hoogtepunt in een nummer waarin  drie vioolpartijen samen komen. Langzaam groeit het optreden uit tot een uitbundig feestje compleet met dansende mensen, een polonaise en een crowdsurfer. Iedereen gaat los bij ‘A man with constant sorrow’  bekend uit de film ‘O Brother, Where Art Thou’. Met de woorden “wij zijn bijna aan ons einde gekomen” zit ook het laatste live-optreden er bijna op. Een echt lowlands-feestje verzorgd door Blue Grass Boogiemen. (RK)

3VOOR12 Den Haag hield ook een interview met Blood Red Shoes, deze is in de loop van de week te lezen op onze website.