In de niet aflatende stroom ouwe rockers die De Boerderij in Zoetermeer aandoen was het woensdag 24 februari de beurt aan John Waite. 57 jaar inmiddels en met een indrukwekkende staat van dienst die bijna 35 jaar omspant. Niet veel muzikanten kunnen terugkijken op succesvolle carrières met twee verschillende bands (The Baby's en Bad English) én een geslaagde solocarrière. Waite wel, en dat deed hij dan ook, tot groot genoegen van zijn fans.
Als zanger en gitarist van The Baby's maakt Waite eind jaren '70 vijf albums en scoort in Nederland hits met 'Everytime think of you', 'A piece of the action' en 'Isn't it time'. Nadat de band uit elkaar valt scoort hij in 1994 een Amerikaanse nummer 1 met de rockballad 'Missing you'. In 1988 formeert Waite, samen met twee andere ex-leden van The Baby's en twee muzikanten van Journey, de band Bad English. Met de single 'Time stood still' haalt Bad English de Nederlandse top 10 en de rockballad neemt sindsdien een prominente plaats in op de playlist van ieder zichzelf respecterend classic rock radiostation. 'When I see you smile' levert opnieuw een Amerikaanse nummer 1 hit op voor Waite en in 2006 neemt hij de klassieker 'Missing you' opnieuw op in duet met Alison Krauss. Een jaar later komt zijn tot nu toe laatste solo album 'Downtown: Journey Of A Heart' uit.
In een zo goed als uitverkochte Boerderij mag Nederrocker Bert Heerink met zijn band de aftrap geven. Hij bouwt zijn set zorgvuldig op met veel nummers van zijn onlangs verschenen album 'Better Yet'. Halverwege komt een cover van inspiratiebron Brainbox voorbij en tot opluchting van velen slaat hij zijn Nederlandstalige periode over alsof het nooit heeft plaatsgevonden. De band oogt en speelt goed en de mannen hebben zichtbaar plezier in het spelen. Het optreden wordt afgesloten met 'Burning heart' van Vandenberg, de band waar het voor Heerink destijds allemaal mee begon.
Na een korte ombouw, waarbij het podium op een drumstel, twee microfoonstandaards en een paar effectpedalen na leeg achterblijft, is het de beurt aan John Waite en zijn drie muzikanten. Zodra de eerste tonen gespeeld zijn begint Waite moeilijk te kijken en driftig te gebaren naar de geluidsman aan de zijkant van het podium. Duidelijk ontevreden met het geluid verwelkomt hij het publiek na het eerste nummer met een sarcastisch "Welcome to our soundcheck", waarna een korte pauze wordt ingelast om het geluid anders af te stellen en de gitaar van Luis Maldonado van een nieuwe snaar te voorzien. Het mag niet baten, de rest van de avond blijft het tobben met het geluid. In de zaal is het allemaal prima te horen, maar op het balkon komt de stem van Waite vrijwel niet aan en getuige Waite's geërgerde blikken richting zijkant wil het met het monitorgeluid op het podium ook maar niet lukken.
Wanneer boven alles uit de wanhopige krachttermen van de geluidstechnicus te horen zijn maakt Waite's irritatie plaats voor berusting en ploegt de band zich moedig door de rest van de setlist heen. "It's a tough workout", verontschuldigt hij zich tegen het einde.
Op 'Isn't it time' na komen alle te verwachten hits voorbij, aangevuld met nummers van Waite's solo albums waaronder fan favoriet 'Suicide life'. Mede door de geluidsproblemen en de zichtbaar geïrriteerde Waite slaat de vonk maar niet over. Alleen bij de echte klassiekers wordt hier en daar meegezongen, voor de rest ondergaat het publiek het concert gelaten. Drummer Billy Wilkes en bassist Tim Hogan, die eruit ziet en erbij staat als een verdwaalde Ramone, hebben veel onderonsjes waarbij onduidelijk blijft waarom er zo hard gelachen wordt. Het meest bijzondere moment van interactie speelt zich vlak voor het einde af: een dame op de eerste rij werpt van drie meter afstand een pepermuntje richting Hogan die het met open mond weet op te vangen.
Waite's stem is nog altijd opvallend sterk en zeer herkenbaar. Bij de rustige nummers klinkt hij zuiver en ingetogen, maar ook de heftige uithalen komen krachtig zijn strot uit. Door de sobere aankleding ligt het accent van het concert volledig op de zang en de muziek. Aan de kwaliteit van de muzikanten ligt het niet, maar doordat het juist met het geluid mis gaat valt de bodem weg onder een concert wat onder andere omstandigheden veel beter had kunnen uitpakken.