In de Regentenkamer vinden zeker niet dagelijks EP-presentaties plaats. Des te origineler dat November’s Dream met zijn EP ‘Daydreaming’ in dit jazzhonk staat. In een theatersfeer en met een grandioze Yamaha vleugel brengen de muzikanten hun liedjes, die tussen pop en jazz slingeren.
Tijdens EP-presentaties is er vaak veel poespas met bijvoorbeeld videoschermen, maar November’s Dream concentreert zich puur op de muziek. Dat is te horen, want iedereen is duidelijk op elkaar ingespeeld en alles loopt vloeiend. Rik van Honk zit op zijn gemak achter de vleugel, Marlon Mooijman luistert aandachtig en drumt op natuurlijke wijze mee, bassist Meike Portegies speelt haar loopjes alsof het mega-eenvoudig is en zangeres Liesbeth Gieben staat er als een cabaretière bij.
Het nummer ‘Daydreaming’, de titeltrack, is het hoogtepunt van vanavond. Een kabbelend intro op de vleugel, de bas die het liefelijke melodietje oppakt en Gieben’s stem, die af en toe als klassieke muziek klinkt. Mooie overgangen; een nummer dat van begin tot eind interessant blijft. En er zijn meer juweeltjes, zoals ‘Winter still remains’. De band probeert duidelijk iets nieuws; de muziek is moeilijk met iets anders te vergelijken. Van Honk komt met een paar schitterende composities en de rest van de band sluit daar perfect op aan. Het is duidelijk te horen dat iedereen zeer muzikaal is.
Maar één ding is heel erg jammer: de zang blijft vaak in dezelfde melodieën hangen. Terwijl op de vleugel en basgitaar van alles gebeurt, gaan de zangloopjes telkens op dezelfde manier omhoog en omlaag, waarbij weinig in de dynamiek verandert. Op de EP valt dit niet zo op, maar tijdens het optreden begint de zang na een tijdje te vervelen. Vooral omdat Gieben zelfs bij rustige stukjes alles geeft en zichzelf daarbij soms bijna overschreeuwt. Ze heeft een prachtige stem en kan daar vast meer uithalen door bijvoorbeeld meer met de pianopartijen samen te werken.
Speciaal voor vanavond heeft de band saxofonist Stijn van Lier uitgenodigd en dat is zeker een succes. Hij swingt de pan uit en versterkt de melodieën op de vleugel, waardoor de muziek nog beter tot zijn recht komt. Van Lier wordt helaas geen vast bandlid, daar vindt de rest hem ‘iets te oud’ voor. Mooijman zegt later op de avond: “Hij kan na een optreden niet met ons meefeesten, dus dat werkt niet echt. Maar we willen zeker een vaste saxofonist. Het is nog even zoeken.” Een talentje, die Van Lier, want volgens de band heeft hij slechts een paar uur kunnen repeteren.
Het is niet eenvoudig wat deze band doet en dat is toch echt ‘petje af’. Oké, in meerdere nummers zit meer potentieel dan nu benut wordt, maar dat is gewoon een kwestie van veel spelen en niet bang zijn te veranderen. Het EP’tje ziet er aantrekkelijk uit, met een dromerig ontwerp van Ed Hall, en de keuze van nummers is prima, van het melodieuze ‘Daydreaming’ tot aan het meer jazzy ‘In Darkness’. Zeker een act om in de gaten te houden.