Dit is iets om niet te missen! Een nieuw project met enkele muziekgoden. Een kwartet met een muzikale cv om je vingers bij al te likken. De achtergrondzanger van The Rolling Stones, gitarist van George Clinton, drummer van Pearl Jam samen met de bassist van Joe Cocker. Bij nader inzien, had je het gerust kunnen missen. Niet dat het slecht was, verre van dat, maar het kwartet bracht zich er met een jantje van Leiden van af in Zoetermeer.
De basis van IMF’s is gelegd in de vroege jaren negentig. Bernard Fowler en stergitarist Stevie Salas maken samen albums onder de naam ‘Nicklebag’ en doen regelmatig optredens. Fowler is in dienst bij The Rolling Stones, tourt mee met de megaconcerten van Mick en Keith. Zonder twijfel is het Salas die dit collectief draaiende houdt. Zijn gitaarwerk is niet in één hokje te stoppen. Rock, funk, soul, blues en zelfs heavy metal, hij beheerst het allemaal. In zijn Stevie Salas Colorcode, maar ook met artiesten als George Clinton CS, Sass Jordan en Terence Trent D’Arby. Zelfs de Haagse P-funk formatie OctavePussY nam enkele tracks op met dit snarenwonder voor het album ‘Here_Are_The_Results_Of_The_Universal_Jury’. Drummer Dave Abbruzzese maakte deel uit van de eerste dagen van Pearl Jam, ten tijde van het debuut ‘Ten’, en de extraverte bassist T.M. Stevens speelde mee met optredens van Joe Cocker en op zijn albums en die van Tina Turner. Gezamenlijk zijn de vier te horen op het Nicklebag album ’12 Hits And A Bump’ uit 1995. Een logisch gevolg dat hier ooit optredens uit zouden rollen.
De band Spotrockers is vanavond het voorprogramma. Dit studentikoze sextet begint voor een handjevol bezoekers. Gaandeweg druppelt het publiek binnen en heeft de band zeker wat zieltjes gewonnen. Dit Groningse bandje is ondertussen een vaste gast in de Haaglanden. Afgelopen december rockte de band de kleine zaal van het Paard plat en gooide hoge ogen in de BeachBattle. In Zoetermeer doen de heren precies waar zij goed in zijn; een strakke, stevige set neerzetten waar geen wig tussen te krijgen is. Dat bassist Dennis Hemstra dit optreden is vervangen door een invaller is niet te merken. Het aanstekelijke enthousiasme spatte wederom van het podium. De vocale fratsen van de twee heren Jelmer Pronk en Tzanto Koot ligt ergens tussen rap en zang en slaat hierdoor soms de plank mis. Aan overtuiging geen gebrek. De Nederlandse teksten als ‘Wat jij wil’, ‘Elke keer als de wekker gaat’ en ‘Dansen in de regen’ bekken nou eenmaal erg lekker. Dit in combinatie met een energieke presentatie zorgt ervoor dat het publiek al vroeg een goede smaak te pakken heeft.
Niets is zo groot als de gemene deler. Je kunt vier supermusici bij elkaar zetten, maar dat wil nog niet zeggen dat er iets briljants uitkomt. Dit blijkt met dit optreden van IMF’s. Na een wat statisch begin met ‘Sweet thang’ en ‘Happy when it rains’ wil het maar niet lukken lekker los te gaan. Het spelniveau is van ongekende kwaliteit, maar bezieling is in geen velden of wegen te bekennen. Bernard Fowler lijkt zijn zanglijnen eerder voor te lezen dan over te brengen. Het standaard praatje en een opjut kreet ‘It’s good to be here, you motherfuckers!’ heeft niet de impact. Dit lijkt op een aftreksel van wat het zou kunnen zijn. Alleen TM Stevens heeft contact met het publiek. Hij lacht en gebaard wat naar diegene die vooraan zijn spel staan te bewonderen.
Als intermezzo laat Fowler het over aan Stevie Salas. “Dit nummer is geschreven door mijn over-over-overgrootvader in 1714”, zegt Salas en probeert de ritmetandem mee te trekken op avontuur. Maar wederom geen vuurwerk. Of iedere muzikant in een cocon zit. Diverse keren gebaard Salas dat er gas moet worden teruggenomen. Dave Abbruzzese reageert nauwelijks en laat vooral horen dat hij met veel power een drumstel beroerd. Voordat Salas zijn partner-in-crime Fowler weer het podium oproept laat hij weten dat hij één jaar in Nederland heeft gewoond en in de Wisseloord studio heeft gewerkt. “Het beste jaar van mijn leven.” laat hij zich ontvallen.
Langzaam wordt naar de finale opgebouwd. Eerst als duo met het van Nicklebag afkomstige nummer ‘Turning the other way’ waarna de rest van de band invalt, gevolgd door stamper ‘Pump it up’ van Salas’ soloplaat ‘The Sun And The Earth’. Eindelijk gebeurd er iets wat een beetje naar passie en bevlogenheid ruikt, de band gaat een beetje los. In de finale gooit TM Stevens alle remmen los. De fretjes van zijn bas lichten op en hij verrast vriend en vijand met een fameuze bassolo. Als de zonnebril van zijn neus valt haalt hij een dame uit het publiek die hij mee laat spelen op zijn bas. Iets wat de dame in kwestie niet snel zal vergeten.
Misschien hadden de heren hun avond niet of zou er gezamenlijk materiaal geschreven moeten worden. Of misschien kan een paar weken in een oefenruimte soelaas bieden. Of werd er te veel verwacht. Wie zou het zeggen. Slecht was het geenszins, maar optreden is wat anders dan muziek maken.