Terwijl vorst handen en voeten blijft teisteren, stijgen de temperaturen van hart en ziel tot ongekend niveau. Met als hoogtepunt de incarnatie van een nieuwe Haagse regiosensatie met fenomeenperspectief. Ze spelen een populaire muziekstijl uit de jaren 70 die zich heden ten dage veelal laat wegwuiven als ‘ouwe lullen met geitenwollen sokken-muziek’. Ik heb het over Starcatcher, tienerperformers van symfonische rock (?!).
Wat bezielt vier regiotieners om symfonische rock af te stoffen en uit de mottenballen te trekken? Terwijl het megasucces in andere rockgenres met de muzikale capaciteiten van de bandleden recht voor hun raap ligt. Vind ik behoorlijk eigenwijs. Richting Placebo of Starsailor had je ze in het begin willen duwen. Maar deze ‘makkelijk begaanbare’ weg gooiden de jongens van Starcatcher vol stenen en ze hakten er grote gaten in, op weg naar symfonische rock. En nu komt het: ze komen er volledig mee weg. Met een haast griezelig grondige souplesse vegen ze in één keer de vloer aan met de gevestigde symfonische rockorde. Saga, Pallas en Pendragon, exponenten van decennia symfonische rock, hebben er serieuze concurrentie bij. En het komt gewoon van om de hoek!
Een korte successenbloemlezing tot nu toe dan maar, geleend van de website: Starcatcher won overtuigend de Zuid-Hollandse High School Music Competition 2009 met zowel de Publieks- als de Juryprijs. Door deze overwinning is de band verkozen tot deelnemer van de SENA Performers POPnl Award 2010 en zal daarom in de Melkweg spelen. Tijdens de uitreikingen van de prestigieuze Haagse Popprijzen, in oktober 2009, sleepte de band twee van de vijf awards in de wacht, te weten die van `Aanstormend Talent 2009' en `Beste Akoestische Performance'. En dit alles is in korte tijd gerealiseerd door bandleden Jesse Evers (16, zang en bas), broer Joris Evers (19, drums) David Uijterlinde (18, gitaar, viool en tweede stem) en Boyke Dalmeijer (18, keys)
Als ruime veertiger (50-3) klopt mijn jongenshart en ik heb weer trek in mijn spijkerjack en Zweedse slippers. De symfonische rock leek uit te sterven en ontleende nog slechts bestaansrecht aan incidentele cd’s en optredens van bands van mijn leeftijd en ouder. Goed hoor, daar niet van, maar niets nieuws onder de zon. En nu is daar dus Starcatcher. Met bergen hoop aan de symfonische horizon.