De avond van Waterpop 2010 verliep net zo voorspoedig als de middag. Wolken bleven weg en de rockbands namen het festival over. Lees hier alle verslagen van de avond.

“Hello Waterpop, how are you?!”, zingt Irieginal Abraham vrolijk vanaf het hoge podium richting het veld. Vanaf de eerste noten wordt er door menigeen al lekker gedanst onder het genot van een jointje. Een opvallende cover komt langs in de set. Het welbekende ‘Love you more’ van Racoon wordt door Irieginal en zijn band omgetoverd tot een reggaelied. Helaas blijkt dit de enige verrassing te zijn in de show. De liedjes zijn allemaal wel erg standaard, er komt zelfs een Beef mix voorbij, en het wil niet vlammen. Ondanks de sterke bezetting op het podium en een zanger met een goede stem. Het mist wat power. Voor een reggae-leek lijkt het allemaal op elkaar en is de interesse al snel gedaald. Natuurlijk is de muziek lekker dansbaar, maar die stijl ontleent zich daar goed voor. Wil je de aandacht van iedereen op het veld vasthouden, dan heb je net iets extra’s nodig. (SK)

Eigenlijk zouden de Cassette Kids rond half zeven hun opwachting maken op het Waterpop-podium, maar omdat die het op het laatste moment hebben laten afweten, staat de Britse band Joana & The Wolf op het podium. Zangeres Joana Glana komt oorspronkelijk uit Litouwen en dat is te horen, haar engels klinkt alsof ze een Russische importbruid is. Zelf vindt ze de vergelijkingen met Kate Bush onzin, maar haar bewegingen en haar doordringend, soms krijsend, stemgeluid doen toch snel aan haar denken. De new-wave rock die het viertal brengt wordt besprenkeld met Oost-Europese folk en klassieke muziek. Het optreden begint erg rustig, maar het tempo wordt naarmate de tijd vordert aardig opgevoerd. Gelukkig, want we zijn bijna in slaap gevallen. Joana, die dus zelf jankt als een wolf, weet het optreden verassend af te sluiten met een eigen invulling van Britney Spears' “Oops I did it again”. Nauwelijks meer te herkennen, maar geweldig verassend neergezet.(AvE)

De Haagse rockers van The Deaf doen vandaag weer waar ze het best in zijn; vuige rock ’n roll spelen. Spike, Janneke, Kit en Mau blazen in no time het dak van het kleine podium met hun inmiddels welbekende speedbeat. Beatmuziek met een vleugje rock, een snufje garage en een mespuntje punk. Toetsenist Mau lijkt zijn plek in de band helemaal gevonden hebben. Terwijl Kit zich in het zweet drumt en bij Spike en Janneke de vonken van de snaren vliegen, schudt zijn orgel gevaarlijk heen en weer op de maat van de opzwepende muziek. Enig minpuntje aan het optreden is het gebabbel van Spike tussen de nummers door. Hij moedigt het publiek tot vervelens toe aan om een ‘ pitjuh te bouwuh’. Dat verzoek komt als mosterd na de maaltijd want er is al een ‘pitjuh’  waar, verbazingwekkend genoeg, zelfs de wat oudere festivalbezoekers zich in mengen. Dit soort poppenkast heeft The Deaf niet nodig. Hun muziek spreekt voor zich en zorgt er voor dat ze ook zonder toeters, bellen het publiek wel meekrijgen. (MP)

Al 14 jaar samen, een 1000tal optredens; Peter Pan Speedrock gaat nog steeds als een speer. Het Eindhovense speedrocktrio is een graag geziene gast op festivals, zo ook op Waterpop. Het veld staat afgeladen vol, in afwachting van de razende trein die op hun afkomen gaat. Het Brabantse drietal weet als een geoliede machine het publiek op te warmen en te laten stomen. De interactie met de bezoekers en het aanwezige bier is fenomenaal. Zanger Peter van Elderen verstaat het kunstje. Heel even verandert de trein in een stoptreintje als een gitaar het begeeft. Maar als snel wordt de sneltreinvaart hervat. De mix van punk, hardrock, rockabilly en metal gaat erin als bier koek. Als dan eindelijk het station Dikke Dennis bereikt is, kan het voor het Waterpop-publiek niet meer stuk. Het opperhoofd van de ranzig- en vadsigheid laat met de vertolking van “Schoppenaas”, zien waar iedereen voor komt. Entertainment van de bovenste plank. Minimaal 200 kilo schoon aan de haak klimt hij nog even een paal in. Dat die paal het gehouden heeft is een raadsel, maar dat ter zijde. Met het nummer “Rockcity” komen we bij het eindstation, het was een heerlijke reis.(AvE)

Het contrast met de voorgaande act kon wellicht niet groter zijn. Saint Jude heeft misschien wel pech tussen de opzwepende klanken van Peter Pan Speedrock en de dansritmes van Buster Shuffle in te zitten. Hun bluesy getinte rock, gerelateerd aan bijvoorbeeld The Faces en Black Crowes, is muziek om aandachtig naar te luisteren en daar zit tegen het einde van het festival niet iedereen op te wachten. Niettemin staan er genoeg mensen voor het podium om de verrichtingen van de vijf Britten te volgen. Het grootste deel van de set komt van het album ‘Diary of a Soul Fiend’, aangevuld met wat nieuw werk zoals ‘Leave a light’. Er is muzikaal weinig op aan te merken. Spel, zang en timing is allemaal prima. Toch vlamt het niet echt. Er vallen soms pauzes tussen de nummers en pas later in de set babbelt Lynne er wat meer op los, ze klinkt daarbij spontaan en heeft wicked als stopwoordje. Het zorgt voor een connectie met het publiek, dat tegen het eind dan ook steeds harder begint te applaudisseren. (FB)

Buster Shuffle doet niet moeilijk. Waar andere bands een maand in de oefenruimte aan een nieuw lied sleutelen, roept zanger/pianist Jethro Baker al na het eerste nummer: “het volgende nummer hebben we gisteren in de bus geschreven. Dus het gaat misschien nog niet helemaal goed”. Het tekent hun visie: gewoon lekker los gaan. De twaalf rock ’n roll ska nummers die op de setlijst prijken, zijn er dan ook al in zo’n 35 minuten doorheen gejast. Kort, scherp, puntig en dansbaar, dat is de omschrijving van het repertoire. Er gaan dan ook heel wat voetjes van de vloer op het veld. Jethro’s moeder, die vanuit Londen is overgekomen, host net zo hard mee. Ze is geboren in Nederland en Jet vertelt trots wat Nederlands te spreken. In plaats van de scheldwoorden die we dan meestal te horen krijgen, komt hij met “melk is goed voor elk”. Tijdens de drie toegiften klimt Jet op zijn piano om met z’n voeten verder te spelen en komt de nieuwe, nog onuitgebrachte, single ‘Doesn’t really matter’ voorbij. Op het veld is inmiddels een grote pit ontstaan. Waarmee Waterpop op gezellige en swingende wijze wordt afgesloten. (FB)