Na maanden voorbereiding is het dan eindelijk zover ‘ The Boheme’ inclusief crew gaat de zee oversteken naar Engeland. Het idee om naar Engeland gaan speelt al sinds dat Milan en ik zo’n zes jaar geleden met elkaar covers begonnen te spelen. Albion, zoals de dichters het graag noemen.
Dag van vertrek
Rond half negen vertrekken we dan eindelijk van de Sahara Sound Studio, wat inmiddels omgedoopt is tot Bohemes Headquarters. Sinds dat we daar voor het eerst in de nazomer van 2009 ons album gingen opnemen repeteren we daar vast en hebben we de split single opgenomen en nu dus ook ons aankomende album.
We gaan met twee auto’s, namelijk de Bandbus: een Volkswagen Transporter Minibus (op de songs na ons waardevolste bezit), die ons al geruim een halfjaar succesvol door heel Nederland heen manoeuvreert, en Jos z’ n nieuwe aanwinst het Golfje.Maar, we zijn nog niet eens vertrokken en het eerste probleem dient zich al aan: de papieren van de bandbus bevinden zich niet in de bandbus! Na heel veel rondbellen blijken ze nog bij Léon thuis te liggen en met een kleine omweg vertrekken we dan toch nog net op tijd nog naar Engeland.
Om daar te komen moeten we eerst naar Ostende in België rijden om daar vervolgens met de ‘ ferry’ naar Ramsgate UK te worden gebracht. De Boot vertrekt om 01:00 en verwachte aankomst is 04:30 (Engelse Tijd??) Wat zullen we vinden daar? Autopech?, Uitgestorven Venues?, The Beatles?, Pete Doherty? Een platencontract? We hopen in elk geval op avontuur en als het even kan een goede slaapplek.
Dag 1
Het wordt nooit echt donker op zee. Het kunstmatige licht van de kust blijft gedurende de hele reis op de ferry aanwezig. De ene stad voor de andere stad. Buiten op het dek rook ik even een peuk of twee. Geboeid door de zee, die als de golven van m' n gedachte door mijn hoofd heen stormt totdat zij weer gaan liggen en als eb na vloed alles weer kan bezinken. Ik ga naar binnen.
Binnen in het truckergedeelte kan er nog even doorgepaft en gedronken worden onder het genot van een klassieke oorlogsfilm. Ik besluit een slaapplek op te zoeken. Aangezien de cabines op het schip helaas geld kosten en wij met een zeer beperkt budget zitten kunnen we dat risico niet nemen, dus ik besluit in het speelparadijs op een bankje te gaan liggen en zie Gaab tegenover me in spiegelbeeld in slaap vallen. Gevoelsmatig nog geen minuut later word ik schommelend in een halfwakkere slaap wakker door onverstaanbaar gemompel door de intercom: iedereen moet zich naar de laadruimte begeven. Terug in de bus al wakker wordend links leren te rijden passeren we zonder enige moeite de douane en na enige tijd water te hebben zien branden komt men erachter dat men dus hier de rotonde linksom neemt en dus met de klok mee.
Alsof je door een spiegel bent gelopen - de infastructuur, de kust, de voertuigen, de mensen. Alles is hier in spiegelbeeld. Vermoeid door de reis rijden we richting London. Het eerste onderwerp van belang is, aangezien we vandaag geen optreden hebben staan, in volgorde van belangrijkheid: ontbijten, avondeten en het vinden van een slaapplek voor vanavond. Ontbijt wordt gevonden in een wegrestaurant en is erg duur en we besluiten dan ook dit zo min mogelijk te doen. We moeten met z' n achten nog zo' n twee weken leven van 1600 euro (iedereen heeft 200 euro neergelegd in de pot voor deze tour – voor de meeste van ons ook zijn laatste 200 euro) wat veel lijkt maar als je de benzinekosten en eten alleen al er aftrekt wordt het al krap.Voor een slaapplek en het avondeten rijden we vanuit centrum London richting de Kewbridge, die over de Thames zou moeten lopen. Want volgens de site van couchsurfen, waar we tevergeefs geprobeerd hebben een zo goedkoop mogelijke slaapplek te vinden, zou hier het ecovillage moeten zitten: een soort zelfvoorzienend hippie-oord net buiten London waar we onze tenten wel kwijt konden gratis en voor niets.
Helaas! De eigenaar van een bar vlakbij vertelt ons dat het ecovillage verwijderd is door de autoriteiten. Er zou ergens een anders een nieuwere ecovillage opgericht zijn maar het wordt al laat en we besluiten in ieder geval avondeten te gaan maken om het geloof weer een beetje terug te krijgen. Het wordt donker en het geloof in een goede slaapplek zakt gelijk aan de zon. Toch als je met The Bohemes bent kan je er niks aan doen dan je er niks van aan te trekken en gewoon het omgekeerde te doen van wat de meeste mensen zouden doen en je gewoon mee laten nemen door de stroom die aanvankelijk tegen je werkt om uiteindelijk de oplossing op je af te zien komen, alsof er nooit twijfel over bestond. Deze keer in de vorm van een Londonse geezer genaamd Louie. Ik zit in mijn eentje op een bankje na het eten van Spaghetti a la rory - klaargemaakt op een gaspitje en twee weggooi bbq-tjes - de perfecte maaltijd. Een schaduw komt op mij af en vraagt me de tijd, waarop ik zeg dat mijn klok nog steeds op Nederlandse tijd staat en niet meer zeker weet of het nu een uur later of eerder is. Uiteindelijk raken we hierdoor in gesprek over Nederland, Amsterdam en wiet (wat anders!) en op het moment dat ik hem vertel over de band en het gebrek aan een slaapplek heeft hij wel een paar ideeën. We spreken af in de pub aan de overkant, waar hij voor ons wel even een routekaart uittekent naar een kraakpand van een paar vrienden van hem waar we in ruil voor wat tabak wel zouden kunnen verblijven. De tabak is in Engeland erg duur, zodat iedereen hier hele dunne roll-ups (shag) rookt wat onze potten tabak verheft tot zeer acceptabel handelsmiddel.
Even later bevinden we ons in de bus en na een tussenstop bij de avondmarkt, waar Louie op eigen recept een fles strongbow haalt (drie liter appelcider voor zo' n drie pond in een plastic fles), op weg naar het squathouse. In de bus ontstaan er twijfels over de oprechtheid van onze Louie, onze door het leven geteisterde Streetwise geezer toevallig op het juiste moment op de juiste plaats, of zelfonderwezen uitgekiende con man. Uiteindelijk kiezen we voor het avontuur en de oprechtheid van onze Louie en de mogelijkheid van een slaapplek begint naar mate het later wordt ook steeds aantrekkelijker te worden. Er mogen maar drie man naar binnen, de rest moet achter blijven totdat het sein is gegeven dat het oké is. Ik vertrouw het niet en loop alsof ik iets vergeten ben naar de bus, waar ik kan zien wat er gebeurt, terwijl de andere via de tuin naar binnen gaan en het hoekje om. Nog voordat ik de eerste stap zet om ook naar binnen te gaan omdat ik het maar al te dubieus vind komt Louie terug om te vertellen dat we allemaal naar binnen kunnen komen.
In de tuin van het zogenaamde squathouse (lees: crackhuis) begeven zich een aantal onverzorgde vel over been de leegte in starende figuren die om een vuurtje heen de laatste resten van wat
ge-bbqde worsten aan het oppeuzelen zijn. Ondertussen ontstaat er een ruzie tussen Louie en wat lijkt de enige vrouwelijke inwoner van de gemeenschap. Na een kopje richting zijn hoofd te hebben zien komen, vergezeld met een aantal slecht uitgesproken onmiskenbaar Engelse scheldwoorden, bedaart het min of meer zodat we de rest van de avond er niet echt last meer van hebben. Na de kat uit de boom te hebben gekeken, besluiten we dat het redelijk veilig is. Fabian en Rory slapen in de bus. Edwin, Gaab en ik in de Golf en Milan, Luuk en Jos slapen in de tent die we daar in de tuin mochten opzetten. Met een vuilniszak scherm ik het licht af dat van de straatlantaarn en val ik gedurende de nacht met tussenpozen van halfwakkere waakzaamheid in slaap.
Dag 2
Wakker worden in het kraakpand gaat toch anders dan de meeste ochtenden. Ik ben als eerste wakker en kruip de tent uit, de tuin in. Iedereen ligt daar op de grond te maffen, dus ik rook rustig mijn eerste sigaret. Ik pak een gitaar van de grond en houd mezelf een tijdje zoet met wat gitaargeklooi, wel minstens drie toontjes lager dan normaal. Langzamerhand strompelt iedereen naar buiten. Ed gaat met Louis koffie halen en de rest rookt, eet of staart zichzelf wakker. De “ crackhouse people” willen graag dat we muziek voor ze maken, dus we zetten de spullen op in de tuin en doen een akoestische set. Daarna op naar The Live Room voor onze eerste gig overzee.
Het ziet er best verlaten uit wanneer we aankomen. We parkeren de bus achter de venue tussen de matrassen en lege flessen van verscheidene zwervers. Sol (een gast uit het kraakpand) had mij verteld hoe we in Londen gratis kunnen leven, door middel van “skipping” - in andere woorden: Vuilnisbakken plunderen achter supermarkten. Ik verwachtte er niet zo veel van, maar achter The Live Room was toch een achteruitgang van een supermarkt. Dus ik loop samen met Ed naar die vuilnisbakken en Holy Moses ligt daar een voorraad aan voedsel. We trekken die hele bak leeg en hebben voor de komende drie dagen te eten. Inmiddels is Ben, de eigenaar van The Live Room, aangekomen. Het is de meest relaxte gast die we tot nu toe zijn tegengekomen. We krijgen een doos met alle soorten en maten bier in ons handen gedrukt en hij wijst ons de weg naar een veld waar we de tent kunnen neerzetten. We hebben afgesproken dat we de gig verzetten naar volgende week dinsdag om nog goed promotie te kunnen doen.
's Avonds zitten we lekker op dat veld met bier, muziek en Ed had nog ergens wiet vandaan gesjoemeld. Ineens rijdt er een auto de parkeerplaats op waar de auto's geparkeerd staan. Ik loop het donkere paadje naar de parkeerplaats in om te checken wat het is. Bulls! Ik schiet snel terug en zie dat iedereen al lang verdwenen is. Ik sprint achter de rest aan het bos in. Ed en Luuk lagen naast de tent in het hoge gras en die vertellen later dat de politie vlak langs ze heen liep, maar hen gelukkig niet zag. Ze zijn om een of andere reden in ieder geval weg gegaan en we zijn meteen maar gaan slapen om geen lawaai meer te maken.
Jam de la crackhouse