Still going strong - zo kun je Raven het best omschrijven. Ze debuteerden dertig jaar geleden, ten tijde van de NWOBHM - de New Wave Of British Heavy Metal, voor niet-ingewijden. Het geplande Utrechtse voorprogramma Martyr, ook een band uit die tijd, gaat helaas niet door omdat één van de bandleden in het buitenland zit. Hun vervanger is Non-Divine uit Arnhem.
Als ik even na 20.30 uur de kleine zaal betreed, rondt Non-Divine net een nummer af. Wat volgt is een oordovende stilte, waarin slechts een enkeling klapt. Wat gebeurt hier nou toch? Voor het podium is ook een grote, lege, halve cirkel. Het siert de mannen van de band dat ze zich niet laten ontmoedigen. Hun beloning is dat na elk nummer steeds weer wat meer mensen applaudisseren. Non-Divine speelt dan ook strak en heeft daarbij een duidelijk professionele aanpak, gezien hun outfits en de diverse banners en backdrops. Maar goed, het zijn dan ook geen beginners en in de ruim tien jaar van hun bestaan werden al een minialbum en een volwaardige cd uitgebracht.
27 januari 1984, dat was de laatste keer dat ik Raven live zag. Het waren hun hoogtijdagen. De mannen weten het maar al te goed, want 26 jaar later schotelt het trio de kleine zaal van het Paard van Troje een setlijst voor die voor driekwart uit nummers uit de periode 1981 - 1983 bestaat, met daarbij nog twee uit 1985 en 1986 en eentje uit 1991. Van het vorige jaar verschenen album ‘Walk Through Fire’ is plek voor twee nummers. Alle andere liggende releases worden genegeerd. Niet geheel ten onrechte, want er zaten wat zwakkere broeders bij.
Good ol’ hakke-takke-metal dus. Is het relevant anno nu? Welja, waarom niet? De spijkerjacks met opnaai-emblemen kunnen weer uit de kast, evenals de leren jacks. Dat is dan ook waarin een flink deel van het ongeveer 150 man (en een handjevol vrouwen) sterke publiek is uitgedost. Het is een trip down memory lane, waarbij ouderwets geheadbanged wordt. De mannen uit Newcastle gaan er vol voor. Allemaal rond de vijftig, maar het enthousiasme is aanstekelijk. Vooral gitarist Mark Gallagher straalt soms een haast kinderlijk genot uit. Broer John tovert met z’n effectenbak de meest vreemde geluiden uit z’n bas en zet met regelmaat z’n kopstem op. Raven zou zonder immers niet Raven zijn.
Naarmate het optreden vordert, groeit de band. Is in het begin hier en daar de timing niet helemaal juist en lijkt bij klassieker ‘Rock until you drop’ het heilige vuur op een iets lager pitje te branden dan in die hoogtij jaren, daar is al snel niets meer van te merken en wanneer de allereerste single ‘Don’t need your money’ wordt ingezet - het nummer staat niet eens op de setlijst - vlammen de mannen als vanouds. In setsluiter ‘Break the chain’ wordt een hommage aan hun helden gebracht en komen fragmenten van onder meer Black Sabbath en Judas Priest voorbij. Eén klassieker ontbreekt nog en dat is dan ook de toegift: ‘Crash bang wallop’.
De buitenstaander ziet misschien een stel mannen op middelbare leeftijd die zijn blijven hangen in hun jeugd. Maar de band gelooft in hun muziek, werkt zich van meet af vol in het zweet en verdient daar gewoon een compliment voor. Dat geldt ook voor het Paard van Troje, voor het boeken van deze band. Misschien hadden ze op meer bezoekers gehoopt, maar het was duidelijk dat de aanwezigen een heerlijk ouderwets avondje uit hadden én dat er ook een jonger publiek is - weliswaar in de minderheid - voor deze muziek. Want er waren, gelukkig, mensen te zien die nog in de luiers lagen of niet eens geboren waren toen Raven de markt bestormde. What’s next? Nou, eh, Accept brengt binnenkort een nieuwe plaat uit en gaat daarmee touren…