Net als voorgaande jaren, is het podium op het Kerkplein de plek voor blues, roots en folk georiënteerde muziek. Van jonge honden DeWolff tot oudgediende Dick Dale, het staat er allemaal. Waar Jason & The Scorchers vanavond tegenviel, zorgde Dick Dale voor een ijzersterk optreden.
Op het Kerkplein vindt de officiële aftrap van KoninginneNach 2010 plaats met de formatie DeWolff. Deze Limburgse band heeft al redelijk wat shows op zijn naam staan en heeft nu de eer om de Nach in te luiden. Als de band in een hokje geduwd moet worden dan is het wel ‘rock ’n roll in de meest oorspronkelijke vorm’. Denk hierbij vooral aan Cream, Deep Purple en Ten Years After, niet bepaald de minste voorbeelden voor de bandleden. Zanger/gitarist Pablo van de Poel speelt geen noot fout en draait er zijn hand niet voor om er heftig op los te soleren. De nummers duren soms zeven minuten, waarbij ook solo’s van (Hammond)orgelspeler Robin Piso en drummer Luka van de Poel de revue passeren. Wat echter ontbreekt is de interactie met het publiek, waardoor de meeste toeschouwers een beetje gelaten toekijken. Op het laatste moment maakt Pablo dit euvel alsnog goed door het publiek -met gitaar en al- in te duiken en hiermee de show waardig af te sluiten. (TL)
De programmeurs van de KoninginneNach zijn de liefhebbers van southern soul, rock en folk niet vergeten. Op het Kerkplein verzamelen zij zich voor het optreden van Jason Isbell & The 400 Unit. De voormalig frontman van de Drive-By Truckers voert samen met zijn band The 400 Unit het publiek op het steeds voller wordende Kerkplein mee naar Alabama, waar southern rock en countryrock hun oorsprong vinden. Isbell vergelijkt het Haagse Nachfeestje met Mardi Grass in New Orleans en bassist Jimbo Hart heeft speciaal voor de gelegenheid zijn oranje vest uit de kast getrokken. De band wisselt rustige nummers af met wat steviger up-tempo werk. Vooral aan het begin van het optreden is het Haagse publiek nog wat afwachtend, maar vanaf het moment dat Isbell een heel eigen versie van de new wave klassieker 'Psychokiller' van de Talking Heads inzet is de afwachtende houding verdwenen en zit de stemming er goed in. Een prima show die de toon zet voor de rest van de bands die nog moeten komen op het blues- en rootspodium aan het Kerkplein. (MP)
Voordat Dick Dale het podium opstapt is de regen goed losgebarsten. Dale is een legende en hiervoor trotseer je het hemelwater. Het Kerkplein staat bommetje vol en zodra de herkenbare surfsound opstijgt is de wedstrijd gewonnen. Hij wordt terzijde gestaan door een solide ritmetandem. Nergens doen de mannen teveel en staan zij volkomen in dienst van deze ‘King’. Dale mag dan volgende week 73 jaar worden, als hij gitaar speelt is het net of er een jonge hond op het podium staat. Dit optreden is van het kaliber ‘niet lullen, maar spelen.’ Vele bekende thema’s uit de geschiedenis van de rock ’n roll komen langs, zoals ‘Smoke on the water’, net als de oldtime favorites ‘House of the rising sun’, ‘Fever’ en zelfs ‘Amazing Grace’. Niks lullige uitvoeringen hiervan, alles is doordrenkt met een surfsausje. Ook ‘Let’s go trippin’ staat op de setlist. Dit wordt gezien als het allereerste surfrock nummer. Verder drumt Dale nog wat op de snaren van de basgitaar en gaat iedereen volkomen plat bij ‘Misirlou’, bekend van Pulp Fiction. Wat een optreden! Wat een gitarist! (CJ)
De regen is gestopt maar het is ondertussen flink afgekoeld als Jason & The Scorchers het programma van het Kerkplein afsluit. In 1999 stond deze band ook op de Nach en maakte veel indruk. Jason Ringenberg, vandaag gestoken in een zilverkleurig country overhemd heeft er zichtbaar veel zin in. “Dit optreden is de eerste van de tour”, meldt Ringenberg trots. Op 2 mei verschijnt na veertien jaar een nieuwe cd, ‘Halcyon Times’. Van de vertrouwde countrypunk van weleer is weinig terug te vinden. The Scorchers zijn geciviliseerd en tappen kundig maar wat slap uit het countryrock vaatje. Warner Hodges heeft nog steeds het wilde kapsel, alleen punken is er niet meer bij. Hij doet zichzelf nu te goed aan country akkoordenschema’s. Ringenberg maakt praatjes op zijn Nashvilles en leest het repertoire van bladmuziek af. Mede door het langdurig gitaarstemmen haakt het publiek gaandeweg af. De vlam slaat nergens in de pan, iets wat tien jaar geleden wel gebeurde. Het weer speelt zeker mee, want nadat de laatste (country)snik van Jason & The Scorchers heeft geklonken komen de bliksemflitsen en barst het onweer los. Het is echt tijd om verder te gaan. (CJ)