“Amerikaans leger gebruikt harde rockmuziek als wapen”. Dat las ik vandaag in de krant. Werkelijk te idioot voor woorden. Hoe ver kun je gaan als je muziek als wapen gebruikt? Heel veel mensen houden niet van harde muziek. Dieren houden er ook niet zo van en planten ook niet (lees daar alles over in het boek “The Secret Life of Plants”). Maar heel veel mensen houden juist wel van metal, punk en hardrock. Ik ook!
Maar om het dan als wapen te gebruiken? Dat is hetzelfde als iemand slaan met een schilderij van Salvador Dali, of met een boek van Mulisch! Ik zie het al voor me. In het Afghaanse Bora Bora gebergte. Een enorme PA installatie waar Metallica en Slayer uit de speakers schalt. Een grotere belediging van een muziekgenre kun je je toch niet voorstellen. Ik begrijp niet dat de heren van Metallica en die andere harde bands dit goed vinden. Ik zou als ik in Metallica zat, dit soort misbruik van “mijn” muziek gelijk verbieden.
En dan de Nach. De laatste berichten zijn dat dit festival, ondanks een hoop gedoe, toch doorgaat. Gelukkig. Het is niet te geloven wat dit festival de laatste jaren moet doorstaan. Blijkbaar zijn er sommige mensen niet zo blij met de Nach. Maar vooralsnog is de Nach het meest bekende, grootste en populairste festival van Den Haag. En een onmisbaar onderdeel van de Haagse Popscene. Welke Haagse bands hebben daar allemaal niet gestaan? Alleen al het Haagse podium heeft een roemrijk verleden om U tegen te zeggen, met optredens van Anouk, DI-RECT, Splendid, So What en noem allemaal maar op. Ook beginnende Haagse bands krijgen de kans om op de Nach te staan.
Maar ook hele grote artiesten hebben gestaan op de Nach. Als je de programmalijsten van de afgelopen edities bekijkt dan zie je dat de Nach een heel belangrijk festival voor de stad is, dat juist alle steun verdient om te floreren. Natuurlijk zijn er zaken die verbeterd kunnen worden, er zouden wat mij betreft veel meer bands in de kroegen en kleine podia geprogrammeerd mogen worden. Maar ik geloof nog steeds in de “Krach van de Nach”.
Een ander mooi festival waar ik onlangs op uitnodiging van de gemeente en het Crossing Border festival ben geweest is het SXSW festival in Austin. Wat zich daar afspeelt tart iedere omschrijving. Een kleine week lang dag en nacht op iedere hoek van de stad muziek van zo’n 2000 acts. En de kwaliteit van de programmering is weergaloos. Waar vind je een festival waar Ray Davies van The Kinks staat geprogrammeerd en een paar straten verderop hotte acts als Holy Fuck, Memory Tapes en Four Tet staan te knallen. Kwaliteit staat daar voorop. Wat ik aan bands gezien heb, het is te veel om op te noemen. Maar dat ik handje heb mogen schudden met Grant Hart, de legendarische drummer van Hüsker Dü, is waanzinnig en onvergetelijk. En dat ik ook nog mijn oude held van de 13th Floor Elevators Roky Ericksson heb gezien met Okkerville River (plaat komt in april uit), is magistraal, geweldig.
Dat Den Haag daar tussen staat is een hele goede en belangrijke zet. Dit festival is momenteel het middelpunt van culturele vernieuwing. Dat je daar als stad bij wilt zijn getuigt van een zeer gezonde culturele ambitie en visie. Nog mijn complimenten voor de Haagse bands, met name Spike en The Deaf. Die hebben toch wel een vette Haagse statement gemaakt daar in Texas, Rock ‘n roll!
Roky Erickson @ SXSW