Na de regen van de avond ervoor, ziet het er op de zaterdag een stuk beter uit. Een heerlijk zonnetje straalt over het Westerpop terrein. Ook dit jaar is er weer een gevarieerde programmering, met als hoogtepunten de optredens van De Staat, Boris, Baskery en Pantoneón Rococó. Met het traditionele vuurwerk in combinatie met een lasershow komt de twintigste Westerpop tot een mooi eind.
Het is aan The Flying Tygers, de winnaars van de Peter Tetteroo Bokaal 2008, om de 20e editie van Westerpop te openen. De heren doen dit met verve. Het is nog stil aan het Westerpark als deze traditionele rockers het podium betreden, maar ze nemen de vesting met storm. Bijzonder is het niet wat de heren spelen, maar dat is ook niet de intentie van de straightforward punkrock die de heren presenteren. Rechttoe rechtaan, en daarmee een lekkere opener om de bezoekers wakker te schudden. Vanaf opener ‘Give you what you need’ schotelen de heren hun krachtige muziek voor. De beperkte stem en het zware accent van de zanger worden gecompenseerd door het enthousiasme als hij bijvoorbeeld tijdens ‘Mr. Pharmacist’ ook enthousiast de extensie van het podium gebruikt. Eerst braaf telefonerend naar de apotheker, later rollend en krioelend op het podium. (JT)
Vorig weekend nog op Lowlands, vandaag mogen de Zweedse gezusters Bondesson, die samen de groep Baskery vormen, het Westerpop publiek verder opwarmen. De drie schoonheden maakten eerder, samen met hun vader, deel uit van de Rockabillyband The Slaptones. Heel af en toe horen we tijdens het optreden daar wat van terug, in iets wat voornamelijk country/cowbilly genoemd mag worden. Bijzonder is dat Greta Bondesson tegelijkertijd zowel op de banjo (waar een heel apart geluid uitkomt) als op een snaredrum speelt. De andere “Svenska Flickor” spelen contrabas en akoestische gitaar. De harmonieuze samenzang ligt lekker in het gehoor van de toeschouwers. Nu lijkt dit veel zoetsappiger dan het is; de dames hebben heerlijk feministische teksten en spelen country in een net wat hogere versnelling. Mocht je het hemelse optreden gemist hebben, hun debuut cd ‘Full Among These’ is “volledig live” opgenomen. (AE)
Wie De Staat nog niet live gezien heeft, laat staan nog niet kent, heeft de afgelopen tijd echt in een grot geleefd. Vraag is dan nog een klein beetje of je dan nog wel voor de zoveelste keer op De Staat zit te wachten, daar ze bijna ieder festival in de regio wel zo’n beetje gehad hebben. Toch is het antwoord ja. De Staat weet wederom te boeien en bewijst maar weer eens dat we hier een toppertje in de huidige Nederlandse rockmuziek op de bühne hebben. De Staat rukt uit, en gebruikt het podium zelfs als een catwalk. “Dames en heren - hier Rocco in een blauwe broek en een wit shirt en een koebel”. En er komt zelfs een stukje pyrotechniek om de hoek kijken, vier potten met vlammen om het optreden nog wat extra schwung te geven. De Staat is groots, en stond dit jaar ook al op Pinkpop, Dour en Lowlands. Hulde dat deze band al zo ingespeeld is, terwijl ze pas sinds eind 2008 bestaan. Vooral met afsluiter ‘Wait for evolution’ en ‘Meet the devil’ overtuigen ze. Riverside motherfucker, yeah! (JT)
Ondanks het tijdstip (etenstijd) staat het veld vol mensen. Th’ Legendary Shack*Shakers zullen elk moment hun opwachting maken. De Amerikaanse band (Nashville, Tenesee) maakt muziek in de stijl van punk, blues en psychobilly. En psycho is zanger J.D. Wilkes zeker! Vanaf de eerste minuut staat er een clown op speed op het podium. Dit werkt bij sommige mensen in het publiek op de lachspieren. Met de gekke moves van de frontman en griezelig uiterlijk (a.u.b. trek dat shirt weer aan!) is de vergelijking met Iggy Pop snel gemaakt. Poseren in de meest bizarre standjes voor de fotografen is, samen met het krabben aan zijn edelen delen, zijn favoriete bezigheid. Gelukkig speelt hij aardig mondharmonica en zijn medebandleden, stuk voor stuk goede muzikanten, weten de maniakale snelheid van de broodmagere zanger fantastisch te omlijsten. Tijdens het optreden ontstaat er af en te zelfs een mini-pit op het Westerpop terrein. Pracht entertainment, lekkere festivalmuziek. Helaas voor J.D. Wilkes zit het weekend verlof er weer bijna op… (AE)
Lief. Zo laat de volgende act op Westerpop zich het beste opschrijven. Bertolf is zo’n jongen die voor oude mensen opstaat in de tram, netjes zijn bord leeg eet en mensen met “u” aanspreekt. Ook zijn muziek valt in de categorie “lief”. Het zijn mooie, catchy popliedjes, maar erg rock and roll is het niet. De vraag is dan ook of Bertolf niet beter op zijn plek is op een wat kleinere concertzaal in plaats van een groot festivalpodium. Dat lijkt het publiek bij Westerpop zich ook af te vragen. Bertolf en band doen hun best, maar het publiek lijkt er nog niet echt warm voor te lopen. Pas aan het eind van de set komt de boel, met behulp van een confettikanon, een beetje los. Misschien moet dat kanon de volgende keer wat eerder ingezet worden. (MP)
Boris is zo’n artiest die je op elk festival tegen lijkt te komen de laatste tijd. Zo stond hij ook al op The Hague Jazz en Parkpop. Al die festivalervaring lijkt hem goed te doen. De show die hij neerzet wordt steeds strakker en gelikter en Boris en zijn band zijn inmiddels perfect op elkaar ingespeeld. Boris bespeelt het publiek en als snel gaan de voetjes van de vloer op funky nummers als ‘Joyride’ en ‘Everything about you’. Boris bespeelt het publiek met een knipoogje hier en een heupbeweging daar, maar de ster van de show is gitarist Marcus Marchado. Met zijn vingervlugge gitaarwerk doet hij de herinnering aan Jimi Hendrix herleven, wat door het Delftse publiek met een luid applaus wordt gewaardeerd. (MP)
Om 22.20 uur is het de beurt aan de Canadese zangeres Sass Jordan. Deze rockchick verwierf in de eerste helft van de jaren 90 enige bekendheid in Nederland en misschien is dat ook de reden dat er nu veel dertigers en veertigers vooraan bij het podium staan om de zangeres en haar band te bewonderen. Haar rode jasje gaat al na het eerste nummer uit en tussen het zingen door staat ze lekker te swingen. Echte uitschieters zijn er niet tijdens haar show; het enige nummer dat enigszins afwijkt is ‘Remind me’, dat een akoestisch in- en outro heeft. Tijdens de song ‘Damaged’ staat Sass Jordan op de top van de catwalk, wat wel een mooi gezicht is met de ingevallen donkerte en de mensenmassa om haar heen. Ze oogt erg gedreven en ook haar bandleden tonen veel speelplezier. De verplichte slotnummers ‘High road easy’ en ‘Make you a believer’ worden dan ook zonder tegenzin gespeeld. (TL)
De hoofdact van Westerpop 2009 is Panteón Rococó, bestaande uit negen Mexicanen die een mengsel spelen van rock, punk, salsa, cumbia, mariachi, reggae en ska. Het klinkt lekker hyper allemaal en zodoende zie je her en der op het veld groepjes mensen dansen. De vier mechanische vuurspuwers op de catwalk en de vuurwerkmachines op het podium zorgen dat het feest helemaal compleet is; af en toe klinken er knallen waar de zanger zelfs van schrikt. Dat de band in eigen land erg groot is en daarbuiten nog vaste grond aan de voeten moet proberen te krijgen, is vooral te wijten aan de taal waarin ze zingen. Het enige Engels wat we te horen krijgen, is het gejatte refreintje van ‘Hands up’ (Ottawan) wat beantwoord wordt met een veld vol handen in de lucht. Om kwart voor twaalf wordt het festival afgesloten met een heuse lasershow, gevolgd door het traditionele vuurwerk. Terwijl de klokken van de nabijgelegen kerk luiden, slentert het publiek tevreden en voldaan richting uitgang. (TL)