De optredens in Café de Vinger op zaterdag 19 september voelden aan als huiskamerconcerten. Er was weinig publiek en het publiek dat er was bestond uit familie, vrienden en vaste Vinger gasten. Dr. Dynamite opende de avond, daarna was Bimbo Electrico aan de beurt.
Een uit de hand gelopen hobby van vrienden, zo ziet het optreden van Dr. Dynamite eruit. Dit energieke trio, bestaande uit een dj, zanger en achtergrondzangeres, lijkt vooral zelf veel lol te beleven aan het optreden. De zanger is een imposante verschijning, die met zijn Tom Jones achtige stem, ook zonder microfoon makkelijk boven de muziek uitkomt. Het heeft iets aandoenlijks. Alle drie dragen ze T-shirts met het Dr. Dynamite logo erop en tussen de nummers door slingert de dj er af en toe een geluidseffect van een ontploffende bom doorheen, waarop het trio keihard “Kaboom, Kaboom” schreeuwt.
De dansbare muziek van Dr. Dynamite is nog het best te kenmerken als ‘elektronische jaren ‘80/’90 van alles muziek’. Het heeft een jaren ’80 geluid, gemengd met invloeden van nu. Zo zijn onder andere invloeden van Vive la Fête (met teksten als “je t’aime toujours, vive l’amour”), Soulwax en Queens of the Stone Age terug te horen. Wat jammer is, is dat ze veel gebruik maken van effecten, waardoor de zang een soort kermisgeluid krijgt. Dit en het feit dat de zang ook op de band van de dj meedraait, maakt het geheel een beetje ordinair. Het is fijn dat Dr. Dynamite zelf plezier heeft in het maken van muziek. En als je de humor van dit alles inziet, is het voor het publiek ook wel vermakelijk. Het is in ieder geval weer eens wat anders dan een standaard Blink-182 coverbandje.
Na Dr. Dynamite is het de beurt aan Bimbo Electrico. Qua samenstelling, een dj en sexy dansende zangeres, doet Bimbo Electrico denken aan het duo The Routines. Maar Bimbo Electrico, bestaande uit drummer/producer Martijn Verlinden en zangeres Zoë, laat zien dat het moeilijker is dan het lijkt. Een echte show, dat is wat het duo wil neerzetten. Maar met zwart geschminkte ogen en artistieke danspasjes ben je er nog niet.
De, voornamelijk jaren ’80, beats zijn sterk en de zang is goed, maar worden overspoeld door de act die er bij het optreden gegeven wordt. Zo nu en dan komt, ogenschijnlijk, een vriendin van het stel een nummertje op het podium meedansen. Ze springt en danst in een jaren ’80 badpak en legging wat heen en weer, maar lijkt niet helemaal goed te weten waar ze nou eigenlijk mee bezig is. Ook Zoë zelf probeert het publiek te vermaken met aparte danspasjes en wisselende outfits. Maar ondanks de show, is er geen contact met het publiek. De zangeres is duidelijk aanwezig, maar toch niet intrigerend genoeg om naar te blijven kijken.
Bimbo Electrico is ambitieus, maar wellicht tegelijkertijd iets te pretentieus. Het is begrijpelijk dat het duo iets speciaals aan het optreden wil toevoegen, om het voor het publiek aantrekkelijker te maken. En voor Zoë is het als kunstacademie student een kans om iets bijzonders neer te zetten op het podium. Maar het kunstproject lijkt nog niet helemaal te zijn wat het moet zijn, en leidt daarmee alleen maar af. Zoë heeft een goede, relaxte stem voor dit genre en voor een klein café als De Vinger is het een geschikte show. Maar als ze in grotere zalen spelen, moeten ze toch het één en ander aan de show veranderen willen ze het publiek echt vermaken. Een extra danseres is niet nodig, Zoë en Martijn moeten dit samen ook wel kunnen.