Anny, dat is de huidige artiestennaam van Annemarie Brohm, voormalig zangeres van het ter ziele gegane Leaf. Je weet wel, van ‘Wonderwoman’, dat deuntje dat niet meer uit je kop te krijgen is. Inmiddels is ze met een nieuwe band op het solopad en heeft ze de single ‘No regrets’ uit. En tijdens een bezoek aan het Haagse stapte ze het kantoor van 3VOOR12 Den haag binnen voor een luistersessie.
De Anny van nu is niet meer de puber van toen, blijkt halverwege de luistersessie. “Ik was een behoorlijke alto, met kort haar met knalgele of roze uiteindjes, van die wijde broeken, concert T-shirts, Lowlandsbandjes en zo. In de alto scene was ik ook al een outcast. Maar het levert interessante dingen op, je hoort het wel terug in de muziek die ik nu maak. Mijn eigen werk is wat steviger en meer bombastisch dan het met Leaf was.”
Even terug naar het begin. Als eerste laten we de single van Faya horen, ‘Beautiful day’. “Een leuk nummer, het maakt vrolijk,” meent Anny. “Maar ik mis wel een beetje de opbouw naar een uiteindelijke ‘release’, een ontlading. Ik weet niet of ik het zelf op zou zetten, omdat ik dus die release mis. Ik denk dat de zangeres meer haar grenzen daarin kan opzoeken. Daardoor krijgt ze ook meer dynamiek in haar stem.”
De volgende track is het vrolijk springende en daarom treffend getitelde ‘Jump’ van Woot.
Ze is helemaal verbaasd als ze hoort dat de bandleden nog maar zo’n 17 jaar zijn. “Serieus? Allemaal? Dat zou je echt niet zeggen, ik had wel ouder verwacht. Als ik dit hoor denk ik ‘MTV’ en ‘jongensbandje’ en ‘Lowlands’. Het klinkt heel erg buitenlands en absoluut niet als een Nederlandse band. Lekkere drumfills zitten erin! En een hele typerende stem, wat denk ik goed is voor een band qua herkenbaarheid.”
Voor de ‘gouwe ouwe’ kiezen we voor ‘Fred Astaire’ van The Mo, uit 1981. Deze band speelde zonder bas en gitaar, maar met een bassoon (fagot) en veel toetsinstrumenten. “Hoe oud is dit?” roept Anny. “Ik weet niet wie het is, maar ik ken het wel.” Aan de synthesizer bliepjes waar het nummer vol mee zit, zijn de jaren tachtig te herkennen. “En nu kan dat ook weer, De Jeugd van Tegenwoordig heeft ook allemaal rare geluidjes en dingetjes. Ik denk dat je bijna alles kunt doen, als je het maar op een goede manier doet.” Ze is erg gecharmeerd van de zanglijn. “En ja hoor, daar is-tie: de ‘clap’!” Refererend aan het handgeklap dat halverwege het nummer voorbij komt. Toch is het niet iets wat in haar platenkast terecht zou komen.
Wat was dan de eerste cd die ze aanschafte? “Dat was er eentje van Erykah Badu. Mijn ouders waren van John Denver en zo. The Carpenters was geloof ik het heftigste dat thuis in de platenkast stond. Ik heb nog twee oudere zussen en een broer en die haalden ook wel de nodige muziek in huis. Mijn broer is into dance à la Prodigy en Orbital en zo. Mijn zussen zijn meer van de pop, Take That, Lauryn Hill en zo. Zelf was ik wel gecharmeerd van Michael Jackson. En aan de muur had ik posters van Brad Pitt!” Ze moet er hartelijk om lachen.
Bij het gevoelige ‘On our way’ van Templo Diez raakt Anny meteen geboeid. “Heel vet, nu al. Hier krijg ik dus gewoon kippenvel van, echt heel tof”. Een goed begin is het halve werk, maar gaandeweg lijkt haar aandacht wat minder te worden. “Ja, ze zijn me nu toch kwijt. Ik vind haar stem en zanglijn heel mooi, en als de mannenstem erbij komt denk ik eerst ‘vet, dat onderbouwt iets’, maar omdat hij niet meer weggaat, is het alsof nu alle kaarten op tafel liggen. De spanning en mystiek uit het begin is er niet meer. Als ze die spanning meer kunnen vasthouden, kunnen ze ook beter de aandacht van de luisteraar vasthouden. De vrouwenpartij is ten opzichte van de mannenstem de krachtigste, daar zou een betere balans in gevonden moeten worden.”
Ze voelt al aan dat er een contrast gaat komen. “We krijgen nu zeker punk?” Niet helemaal. Het is noise, in de vorm van ‘Yeti ball’ van Bombay Show Pig. “En nog effe een lekker bakkie herrie erachteraan! Jullie vonden dit wel bij mij passen of zo?” Anny zit headbangend achter de tafel. “Ik dacht eerst ‘dit zetten ze aan om me te fokken’, omdat ik uit de pophoek kom. Maar ik was blij verrast toen het echte liedje begon. Ik denk wel dat ze een keuze moeten maken: gaan we echt voor underground, of willen we daaruit stappen. Want ik denk dat als ze uit de underground stappen er best een goede markt hiervoor is. Ze hebben een lekkere sound, je gaat erdoor bewegen. Kiezen ze voor underground, dan zal het bij optreden in keldertjes en zo blijven. Voor mij klinkt dat vaak als hard om het hard.”
Zoals gebruikelijk kun je hieronder weer een samenvatting van de luistersessie zien. En ben je benieuwd naar de liedjes die Anny zelf maakt: die kun je gaan bekijken en beluisteren op vrijdag 23 oktober in het Paard.