De derde dag van de Haagse PopWeek stond in het teken van de Popronde. Het door het land reizende festival deed Den Haag aan en liet het Haagse publiek genieten van de meest uiteenlopende acts. Voorgaande jaren werd de Popronde matig bezocht en waren bijna lege zalen eerder regel dan uitzondering. Dit jaar was het echter andersom en stond het bijna overal lekker vol.

Singer-songwriter Fabiana Dammers, winnares van de Grote Prijs van Nederland 2008, opende de avond in Hotel ‘t Centrum. De lobby van het hotel lijkt de ideale setting voor Fabiana;  het gedimde licht, de brandende kaarsen, de Boeddhabeelden en de grote banken versterken de eenvoudige teksten en aanstekelijke melodieën van haar nummers. In deze intieme sfeer zingt Fabiana over haar levenservaringen. Zo gaat het nummer ‘On fire’ over het in vuur en vlam staan voor iemand. Zij schreef het toen ze haar huidige vriend ontmoette, zo legt ze uit. ‘Nobody knows’ gaat over een vrouw met een dubbelleven en ‘Can’t say no’ over iemand die ze niet uit kan staan, maar waar ze niet zonder kan. Fabiana maakt indruk met haar teksten, maar vooral met haar stemgeluid: gevoelig en krachtig tegelijk. (JM)

Het zit The Better Offs vanavond niet mee. In De Paap is het geluid al niet erg goed, maar deze avond spelen technische mankementen ook nog een rol. Gelukkig laten de mannen zich niet kennen en spelen verder alsof er niks aan de hand is, maar helaas zijn de meerdere gedwongen stops niet erg bevorderlijk voor het tempo dat juist zo lekker hoog ligt en dus noodgedwongen omlaag wordt gebracht. De sound van de band, rocksongs met een synthesizer laagje, komt vanavond dan ook niet echt tot zijn recht. De zang is soms slecht te verstaan en de drums overheersen het geheel. Wat het publiek wel hoort doet wat denken aan Hit Me TV. Zelfs de energieke zanger heeft wat weg van Jaap Warmenhoven (zanger van Hit Me TV). Hij haalt echt alles uit de kast om er een echte show van te maken. De beperkte ruimte die hij heeft, gebruikt hij om te dansen en zelfs wat te headbangen. Wat de band nog mist, is wat variatie in tempo. Het zijn allemaal uptempo songs en wat wisseling in ritme zou goed zijn voor de afwisseling. Maar de band heeft wel zijn potentie laten zien en de bandleden weten ondanks de vele geluidsproblemen toch een aardige show neer te zetten. (SK)

Er staat een persoon, eentje maar. En dat is Roland Straetemans. Met zijn akoestische gitaar en cassettedeck zorg hij voor een vol en fijn geluid. De hele O'Casey's lijkt wel kleiner geworden, zo knus is het er door de muziek van Tududuh. Met zijn vrolijke nummers en leuke goede teksten wordt de Engelse pub verwend vanavond. Omdat het podium vlak bij de deur staat, is het wat onrustig voor het podium. Wat  af en toe voor afleiding zorgt bij Roland. Erg jammer, want het lijkt dat hij zich daardoor niet de hele tijd goed kan concentreren op zijn muziek. Dat zorgt voor hier en daar wat valse noten. Tududuh heeft een afwisselend en leuk repertoire. Ook zijn uitvoering van een nummer van Das Pop, is goed gedaan. (AB)

Om 21.15 uur staat in de Fiddler singer-songwriter en Serious Talent Florian Wolff klaar. Met enkel een akoestische gitaar in zijn hand ter begeleiding, is het een wat kale show. De zanger zelf weet ook niet alle ogen op zich gericht te houden, hij mist daarvoor toch wat presence. Zijn stem is daarentegen toch echt wel mooi, en zijn songs hebben een bluesy en soulvolle sound. Met een band achter zich zouden de nummers echter beter tot hun recht komen. Nu verdrinken zijn teksten bijna in het geklets van het niet echt aandachtig luisterende publiek. Het komt op die manier over als lekkere achtergrondmuziek. Hij weet wel te verassen met interessante covers als ‘All that she wants’ van de 90er jaren hitband Ace of Base en ‘The pretender’ van de Foo Fighters. Hij weet de nummers op zo’n manier te brengen dat ze bijna onherkenbaar zijn. Erg knap. We zullen nog veel van dit talent horen. Jammer dat zijn songs vandaag niet goed tot hun recht komen.

In De Pakschuit is het de beurt aan Junior Eats Alone uit Leiden. De zanger begint uit te leggen hoe het publiek kan zien dat het goed gaat met de bandleden: “Het gaat goed met de gitarist als hij tegen het plafond springt en het gaat goed met mij als ik mijn rechteroog dicht knijp, dus houd ons in de gaten en laat ons goed voelen.” De band trekt veel publiek en weet met opener ‘Heal me’ al vanaf het begin te boeien met de wisselwerking van drum, blazers, toetsen en zang. Vooral de samenzang van de zanger, toetsenist en trompettist is erg sterk. De nummers zitten goed in elkaar en de muziek doet denken aan Dave Matthews Band en Josh Rouse. Een nieuw album is in de maak, dus hopelijk gaan we snel nog veel horen van Junior Eats Alone. (JM)

Het eerste wat je te binnen schiet als je John Coffey hoort spelen is: teringherrie. Je komt er niet onderuit. Maar, het is zeker geen slechte muziek wat de vijf mannen maken. De omschakeling tussen geschreeuw, gegrunt en zang is goed gecombineerd en goed afgewisseld. Ook de nummers die worden gespeeld zijn erg divers. Als je de mannen ziet staan op het krappe podium van De Vinger, verwacht je een heel ander muziekgenre te horen; Britpop/rock bijvoorbeeld. Niets is echter minder waar., wat de show extra leuk maakt.  Er gebeurt van alles op het podiumpje: er wordt met lange haren gegooid, er wordt gesprongen, er wordt wodka gedronken en het belangrijkste: er wordt goede muziek gemaakt. Op 22 oktober heeft John Coffey zijn debuutplaat presentatie in de Ekko te Utrecht. (AB)

Na de rustige tonen van Florian Wolff is het in de Fiddler tijd voor de jonge Tilburgse band Daybroke. Een groter verschil is bijna niet mogelijk. De vier jonge mannen schotelen het publiek een dosis rock met electro sounds voor. De songs zijn al door veel mensen zeer positief ontvangen. Zelfs producer Cliff Norrell (Nirvana, No Doubt) weet de sound te waarderen. Een debuutalbum zal in februari volgend jaar het levenslicht zien. De band weet vanaf het begin het publiek te boeien. De nummers die ze laten horen, zitten allemaal goed in elkaar en de zang ligt ook lekker in het gehoor. Vanaf een laptop, die naast de drummer op een tafeltje staat, komen af en toe de elektrische geluiden die de sound net even scherper maken. De sfeer op het podium is ook goed, de jongens stralen een zelfverzekerdheid uit die prettig is om te zien. Na ruim 50 minuten spelen komt de show tot een eind en maakt het benieuwd naar het nog uit te komen album. (SK)

Voorafgaand aan de Popronde wordt er al veel gesproken over Wooden Constructions. Dit zou wel eens een nieuwe sensatie kunnen worden, zoals bijvoorbeeld De Staat dat vorig jaar tijdens de Popronde was. Dit soort verwachtingen zijn natuurlijk altijd lastig, want dan kan het bijna alleen maar tegenvallen. Maar gelukkig, soms worden de verwachtingen waargemaakt of soms zelfs overtroffen. Dat laatste is het geval bij het Amsterdamse kwartet met drums, bas, gitaar en zang als instrumentarium. Het is funky, maar ook punk tegelijk. Het muzikale middelpunt wordt toch wel ingenomen door bassist Raúl, die met zijn funky baspartijen erg bepalend is voor de sound van de band, en een bruut doorbeukende drummer. De gitarist zorgt voor de melodieuze invulling. En dan hebben we het nog niet eens over zanger Gover Meit gehad, maar dat is dan ook een geval apart. De excentrieke frontman kronkelt over het podium als een Mick Jagger aan de speed. Erg leuk om naar te kijken, maar toch worden de nummers na een half uur wel wat eentonig. Het publiek zal de eentonigheid echter een worst zijn en wordt er van de eerste tot aan de laatste maat flink gedanst in De Vinger. (RH)

Na een wat vertraagde start, begint The Benelux te spelen. De zanger, Jaap Warmenhoven, wacht nog kort met op het podium komen en laat de band het eerste nummer afmaken terwijl hij zijn biertje opdrinkt. The Benelux bestaat uit een gitarist, drummer, trompettist, zanger en een boel effecten. De basgitaar ontbreekt, maar mist niet. De muziek van The Benelux is dansbaar, vrolijk, goed in elkaar gezet en afwisselend. Het is lastig te zeggen wat voor muziek The Benelux maakt. Het ene nummer is vooral instrumentaal, maar dan wordt er bij het volgende nummer juist veel gezongen terwijl een ander nummer bijna alleen gerapt wordt. De muziek is divers en slaat goed aan bij het publiek. In de September is een feestje begonnen waar niemand onder uit kan komen. (AB)

Het is moeilijk stil te blijven staan in de volle Pater met de ska/reggaeband Groover. Zangeres Laura moet vanavond in haar eentje zingen; de andere zangeres Margot is helaas ziek. De blazers en zangeres zwepen het publiek op, de rest houdt zich een beetje op de achtergrond, misschien ook maar goed met acht man op het podium. De band uit Bergen Op Zoom wisselt eigen nummers af met covers van onder andere Beef en Doe Maar. Een lekker feestje (JM)

In de Zwarte Ruiter speelt de band Barbarella, één van de laatste acts van de avond. Het is niet heel erg druk, maar je moet dan ook wel een muur van geluid kunnen trotseren. De band heeft een gitaargeluid waar je u tegen zegt, wat een vette sound! De zware gitaarrifs doen dan ook al snel denken aan acts als Kyuss en Queens Of The Stone Age. Toch komt de eenzijdigheid wel regelmatig om de hoek kijken, vooral omdat de zang amper boven de muur van gitaren en drums uit kan komen. Wat meer afwisseling in de set of wat vaker de ruimte aan de zang geven, zou zeer welkom zijn. Het laatste nummer van de set, het flink uitgesponnen ‘Sonic nomad’, kan als hoogtepunt van het optreden worden bestempeld. (RH)

Solo Moderna is de act van de afterparty van de Popronde Den Haag. In de SuperMarkt wordt gezorgd voor een dansbare afsluiting van een avondje live muziek. Het trio, bestaande uit een drummer, gitarist en dj/producer, heeft geen enkele moeite om het aanwezige publiek in beweging te krijgen. Een beetje funk, een beetje breakbeat, een beetje balkan, maar vooral heel veel lekkere beats. Een goede afsluiting van de Popronde Den Haag. (RH)