De Haagse PopWeek begon op donderdag 22 oktober al vroeg met het seminar. Onder leiding van Dennis van Leeuwen (Kane) konden Haagse muzikanten de fijne kneepjes van de muziek business leren. Na het debat kon je op een flink aantal locaties naar optredens van onder andere Soul Sister Dance Revolution, Deze, Hey Nikita!, Starcatcher, F en de Belgische band Moony.
De dag begint met het seminar ‘So you wanna be a rock ‘n roll star?’ dat wordt geopend met een panelgesprek tussen professionals uit de muziekwereld. Onder andere Tjeerd Bomhof (Voicst) en Jonas Filtenborg (Beef) zijn aanwezig om hun ervaringen te delen met de jonge deelnemende muzikanten. De presentatie is in handen van Dennis van Leeuwen (Kane), die een beetje zenuwachtig lijkt en dan ook aangeeft liever een gitaar in z’n handen te hebben dan een microfoon. De verhalen van de gastsprekers zijn realistisch en nuttig, maar soms lichtelijk demotiverend. Zo komt er veel praktische informatie over platencontracten aan bod, maar ook over de offers die je moet brengen (relaties, vrienden, geld, tijd) om te komen waar je wil. Het panelgesprek vindt plaats in de mooie zaal (met beamer en podium) van het Koorenhuis. De middelen om iets speciaals neer te zetten zijn dus aanwezig, maar worden helaas niet gebruikt. Het blijft beperkt tot ‘talking heads’: vrijwel alleen de gastsprekers zijn aan het woord en er is nauwelijks interactie met de deelnemers. Meer vaart en afwisseling zou het college naast nuttig ook spannend maken. Na afloop van het panelgesprek worden de beginnende muzikanten in groepjes verdeeld, waarbij de gelegenheid is de gastsprekers persoonlijke vragen te stellen. Dit de dé kans voor jong talent om in contact te komen met experts op alle gebieden van de muziek. De meeste deelnemers lijken hier op voorbereid en maken handig gebruik van de situatie. Cd’s en demo’s worden naar hartenlust weggegeven aan de professionals, die allemaal beloven te luisteren naar het werk van de jonge muzikanten. Het seminar wordt afgesloten met een jamsessie van alle aanwezige deelnemers. Muzikanten van jong tot oud, denk aan 12 tot maar liefst 60 jaar, springen op het podium om hun talent te laten horen. (BO)
Als de meisjes van Hey Nikita! bij je in de klas zouden zitten, zouden zij de laatste zijn van wie je verwacht dat ze in een rockbandje spelen: drie lieve, onschuldige meisjes. De muziek van Hey Nikita! is zoetsappig, vrouwvriendelijk en kan zo achter een Amerikaanse tienerfilm. Je zou je moeder mee kunnen nemen naar hun concert. De Pakschuit stond dan ook vol met moeders, vaders en vrienden van de bandleden. Leadzangeres Zsuzsa heeft een kinderlijke maar toch erg volwassen stem. Haar geluid is leuk en herkenbaar. Het is alleen jammer dat ze bij elk nummer dezelfde maniertjes gebruikt, dit gaat op een gegeven moment vervelen. Omdat het zulke lieve meisjes zijn, neem je het ze niet kwalijk dat ze zo nu en dan niet helemaal strak spelen. Drumster Ashwinie heeft het soms zichtbaar moeilijk, met opgetrokken schouders komt ze sommige nummers net door. Zsuzsa heeft erg veel moeite met haar gitaarsolo, maar met haar lieve lach is dit meteen vergeven. Als de meisjes veel blijven oefenen en werken aan interactie met het publiek, kunnen ze echt een goede show neerzetten. (BO)
Soul Sister Dance Revolution (voorheen Coinage) speelt even na half elf in café Cremers. De band heeft al ruim een jaar niet meer live gespeeld, maar daar valt weinig van te merken. De harde, rauwe rocksound gaat erin als koek bij het publiek, dat staat te dringen om een glimp op te vangen van de vijf jongemannen. Frontman Thomas ontpopt zich al snel als een showman. Gedreven zingt en speelt hij, terwijl hij tussen de nummers door grapjes maakt. Als er technische problemen zijn met het keyboard van Camiel (ja, inderdaad van All Missing Pieces) zingt hij “de kabel is stuk” en maakt er spontaan een liedje van. Het publiek mag ook nog een potje meezingen met ‘We are the soldiers’, waar massaal aan gehoor wordt gegeven. (TL)
Rondom F is er zo’n anderhalf jaar stilte geweest, maar de band heeft niet stilgezeten. Integendeel, het schrijven van nieuwe nummers en het opnemen van de nieuwe plaat heeft even alle aandacht opgeëist. Nu dan eindelijk weer eens optreden en dan in de Zwarte Ruiter. De band heeft er zin in, maar bekent zanger, bassist Nik: “Ik ben wel fucking zenuwachtig.” De band is met hun crossover van rock, funk en pop zowaar nog strakker gaan spelen. Al bij het tweede nummer gaat het shirt uit van drummer Richie, het is erg warm en druk, de meeste mensen staan tegen elkaar aangeplakt. De nieuwe nummers, die ook allemaal met een f beginnen, liggen goed in het gehoor. De nieuwsgierigheid naar het nieuwe album wordt steeds groter. Rapper Damion is lekker los op het podium en heeft een goede timing wat zijn raps betreft. Er is wel een duidelijke scheidslijn tussen de zang van Nik en tussen de raps van Damion. Soms, heel even, kruisen die twee elkaar. We zijn benieuwd hoe dat nog meer met elkaar verweven kan worden, dat kan best interessant klinken. Gitarist Lars is zeer goed en wordt alleen nog maar beter. Blijf zo door gaan gasten! (PT)
Waarom Engels zingen als het ook Nederlands kan? Dat is wat je denkt als je Deze ziet spelen. De arty farty bandleden produceren een stevig geluid, waarbij de Nederlandstalige teksten helemaal op hun plaats zijn. Dit doen ze overigens zonder basgitaar. Ben je een Roosbeef of Spinvis liefhebber, dan kan je Deze ook wel waarderen. Zangeres Natascha is een modeltypje met ballen. Ze ziet eruit alsof je haar omver kan blazen, maar bespeelt haar gitaar als een doorgewinterde rockchick. Gitarist, zanger en komiek Henk Koorn vermaakt het publiek af en toe met een droge vraag. Natascha en Henk spelen een beetje rommelig en de koortjes zijn zo nu en dan niet helemaal zuiver. Drummer Nick speelt daarentegen strak. Tijdens het optreden hangt er een raar, rustig sfeertje. Het publiek is erg nuchter en de zaal loopt halverwege het optreden halfleeg. Erg jammer, Deze verdient een enthousiaster publiek. Aan het einde van de avond komt er politie langs met de vraag of het wat zachter kan. Deze speelt nog één nummer op half volume en stopt er dan maar mee. (BO)
Helemaal overgewaaid uit het Vlaamse Gent, maakt Moony de Paap voor even tot een welkom rustpunt. Na onrust over tijden en overboekingen brengt de Vlaamse band met gedegen sferische muziek weer rust in de tent door geleidelijk en doeltreffend op het rempedaal te staan. Even gas terug, net wat velen kunnen gebruiken. Moony heeft iets dromerigs over zich. De band, gevormd rondom singer-songwriter Bram Moony brengt vooral psychedelische rock met een solide onderlaag en zuivere vocalen. Moony maakt deel uit van het uitwisselingsproject tussen Fonds Pop Over Zee en de Gentse Feesten. Hopelijk kunnen we vaker smullen van bands als deze. Moony mag in ieder geval vaker komen buurten!
Rond middernacht is het in Cremers de beurt aan Starcatcher. Sinds juli heeft deze jonge, symfonische rockband niet meer in Den Haag opgetreden, maar de fans zijn er nog steeds. Oude nummers worden afgewisseld met recenter werk. Starcatcher speelt zelfs een song die zo nieuw is, dat het nog geen titel heeft. Zanger/bassist Jesse is geconcentreerd en laat tegelijkertijd vele emoties los in zijn zang en spel. Ook de andere muzikanten doen hun best en maken een gedreven indruk. Als slotnummer wordt de cover ‘Freestyler’ van Bomfunk MC’s gespeeld, waar het publiek als makke lammetjes in mee participeert. (TL)
Na F mag de Turkse band Replikas aantreden in de Zwarte Ruiter, tijdens de eerste editie van WEX (World EXperimental Music Festival), welke een vast onderdeel moet worden van de Haagse PopWeek. Deze mannen uit Istanbul hebben met hun experimentele rock een dijk van een CV opgebouwd. Onder andere met hun derde album ‘Avaz’, welke is geproduceerd door niemand minder dan Wharton Tiers, die ook verantwoordelijk was voor die van Sonic Youth, Dinosaur Jr. en Pussy Galore. Voor Sonic Youth heeft Replikas zelfs het voorprogramma verzorgd. Verder soundtracks voor twee films en een documentaire en deelname in een film die de muziekscene in Istanbul belicht. Een boel Turkse fans hebben zich vanavond hier verzameld, bepakt met camera’s en ander opnameapparatuur. Voor velen van hen is het de eerste keer dat ze de band live zien, een aantal volgt Replikas al jaren op de voet. De zang is volledig in het Turks. Waar de nummers overgaan, kunnen alleen diegenen begrijpen die de taal ook kunnen verstaan. De zanger is mede door de taalbarrière misschien ook een beetje stoïcijns en zoekt weinig contact met het publiek. Je kan niet horen dat de bassist er slechts een half jaar bij zit. Hij vervangt tijdelijk de oude, omdat die in militaire dienst zit. Hij vindt het een hele eer en geniet volop op het podium. Zijn viersnarige bas wisselt hij soms af met een vijfsnarige. De ronkende bastonen komen ook terug in de beats en het strakke drumwerk. Zaterdag treedt de band ook op tijdens de finale in het Paard, maar volgens de aanwezige Turken zal dat een heel andere sfeer geven, omdat weinigen van hen aanwezig zijn in verband met een groot Turks feest in Amsterdam. (PT)