Crossing Border was uitverkocht, en dat was te merken ook. Het was een drukte van belang en bij sommige optredens was er geen doorkomen aan. Gelukkig hing er een goede sfeer en maakten de geboekte acts alles goed. De shows zijn van topkwaliteit en er wordt respectvol naar de artiesten geluisterd, wat ook een verademing is. Een Crossing Border bezoek blijft een avond vol mooie verrassingen. Je ontdekt artiesten waar je nog nooit van had gehoord, maar waar je nu meteen fan van bent.
Het is om 19.00 uur aan de The Bony King Of Nowhere om te openen in de Union. Bram Vanparys is The Bony King Of Nowhere en heeft dit jaar een cd vol melancholische herfstmuziek afgeleverd die zeer goed werd ontvangen in thuisland België. Vandaag presenteert hij zijn cd ‘Alas My Love’ officieel aan het Nederlandse publiek, waar de cd vanaf nu dus ook te koop is. “Plezant dat jullie allemaal al zo vroeg naar hier zijn gekomen”, bedankt Vanparys de uiteindelijk geheel vollopende zaal oprecht. Zelf speelt Bram gitaar en wordt verder begeleid door een bassist, gitarist, drummer en toetseniste. Bij het nummer ‘Alas my love’ begeleid Bram zich slechts op akoestische gitaar en verzamelen de drie mannelijke muzikanten zich om één microfoon. Een zeer mooi moment in een prima optreden. (RK)
Door het afblazen van de Europese tour van Beast, werd de Amerikaanse band Dead Confederate als vervanging geprogrammeerd. Om 19.00 uur zijn zij de eerste act in het NTG. Waarschijnlijk zijn veel mensen nog hun festivalbandjes aan het ophalen, of eerst bij Yo La Tengo in de Koninklijke Schouwburg aan het kijken. In het NTG zijn ze in ieder geval niet, want daar is het nog akelig rustig. Gelukkig komen er gaandeweg het optreden steeds meer mensen de zaal in om deze psychedelische rockers aan het werk te zien. Frontman Hardy Morris heeft het uiterlijk van Kurt Cobain (Nirvana) en de stem van Finn Andrews (The Veils). En daarmee pak je eigenlijk meteen de essentie van de muziek van Dead Confederate, want ze kunnen rocken als Nirvana maar weten je met de rustigere nummers net zo hard te raken als The Veils dat kan. De lang uitgesponnen instrumentale stukken maken indruk waarbij vooral de instrumentbeheersing van toetsenist John Watkins opvalt. Enige minpunt aan het optreden is het vele gitaarstemmen van Morris. “We spelen vanavond op geleende gitaren”, verklaart hij halverwege de set. Het is ze vergeven, want het eerste hoogtepunt van Crossing Border 2009 is binnen. (RH)
Bij de eerste act in The Royal, Yo La Tengo, loopt het begin van de set wat stroef. Te lange liedjes en te weinig enthousiasme op het podium. De leden van de band staan erbij als zoutzakken en lijken liever niet op het podium te staan. Als enige bandlid lijkt de drumster het nog wel enigszins naar haar zin te hebben. “Normaal maken we wat meer grapjes op het podium, maar dat doen we niet met een publiek vol eggheads”, aldus zanger/gitarist. Tja, beledigt hij nu zijn publiek? Naarmate de set vordert, wordt er wat afgewisseld in songtempo en krijgen de songs wat meer melodie. Dat lijkt de band goed te doen. Het is verbazingwekkend om te horen dat niet alleen de gitarist, die als voornaamste zanger optreedt, ook de bassist en drumster goed blijken te kunnen zingen. Het publiek reageert positief op de afwisseling en de bandleden lijken ook wat meer op hun gemak. Beter laat dan nooit zullen we maar denken. (SK)
Yuko mag openen in de Paradise. Buiten de basisbezetting gitaar, drums en bas bestaat deze Belgische band uit een multi-instrumentalist op zeer origineel vlak. Zij speelt namelijk instrumenten als een koffiemolen, verpakkingplastic, diverse fluitjes, muziekdoosje en ga zo maar door. Dit maakt de nummers zeer organisch en vormt één van de aspecten die de muziek van deze band zo apart maakt. Zo weet de band een vrij heftig op schurende gitaren gestoeld nummer te laten eindigen in het kleine en lieve geluid van een muziekdoosje. Naast het originele instrumentarium weet de band in één nummer ook zeer kleine, mooie en intieme momenten vloeiend te laten overgaan in een enorme bak herrie en weer terug. Op hun eerste cd ´For Times When Ears Are Sore’ is het geluid braver en meer ingetogen dan vanavond live op het podium. Yuko zoekt duidelijk naar extremen, het liefst zelfs binnen één nummer. (RK)
De twee Belgen die hun opwachting maken in de grote zaal van het Nationaal Toneel Gebouw ogen op het eerste gezicht wat sullig. Madensuyu is de naam en beiden zitten ze op een krukje. Men verwacht waarschijnlijk een lieflijk duo met breekbare liedjes. Maar niets is minder waar. Je verwachtingen worden, zodra ze gaan spelen, meteen al bijgesteld. Wat een energie en power! Met drums, gitaar, electrobliepjes en zang maken ze een strakke combi van rock en electro. Ze babbelen tussen de liedjes door gezellig met het aanwezige publiek, dat helaas niet in grote getale in de zaal staat. “Gaan er nog mensen naar Crossing Border Antwerpen?” Slechts een enkeling geeft antwoord. “Wij wel!”, aldus de drummer. Ze geven een spannende en energieke show weg die bewijst dat je niet veel poespas nodig hebt om een publiek aan het dansen te krijgen. (SK)
St. Vincent, de artiestennaam van de Amerikaanse multi-instrumentaliste Annie Clark, speelt vanavond in de Waterloo, de kleine zaal van het NTG. Het is een charmante verschijning op het podium. St. Vincent geeft een solo performance waarbij ze gebruikt maakt van loops, samples, een drumcomputer, gitaar en haar prachtige loepzuivere stem. Stap voor stap bouwt ze haar nummers op. Beginnend met een gitaarriff of een beat vanuit de drumcomputer, uiteindelijk resulterend in een volwaardige begeleiding. Het ene moment is ze ingetogen en breekbaar, het andere moment weer ruig als Jimi Hendrix op haar gitaar. Haar prachtige stem is de constante factor in het geheel. Haar optreden wordt afgesloten met het mooie ‘The party’, anders dan de titel doet vermoeden “geen vrolijke noot” maar daarom niet minder mooi. (RH)
Zo presenteer je tijdens de finale van de Haagse PopWeek op het grote podium van een goed gevuld Paard van Troje je debuut cd ‘Sexcitorsexcit’. Zo sta je een paar weken later in een triest verlaten Cuatro tent op Crossing Border. Het lijkt even alsof niemand weet dat deze tent ook bij Crossing Border hoort. De heren van Excitors proberen zich er niks van aan te trekken maar de echte vonk komt in het begin nog niet over op het minimaal aanwezige publiek. Gelukkig stroomt de tent langzaam maar zeker vol en komt de band met elke nieuwe bezoeker beter in het optreden te zitten. De nummers zitten goed in elkaar, zijn catchy maar niet te poppy, dansbaar maar ook zeker rockend met altijd veel variatie. Tekstueel is het af en toe wel iets te clichématig maar verder is dit absoluut een zeer goede band die klaar lijkt om ook de rest van Nederland hiervan te overtuigen. (RK)
De Amerikaanse band The Low Anthem weet veel publiek naar de mooie Schouwburg te trekken. Met hun mix van folk en rock zetten ze een aangenaam wisselende show neer. Het ene moment komt het dromerige ‘Charlie Darwin’ voorbij, waarbij het echt genieten is van de mooie samenzang en het aparte instrumentarium. Vervolgens wordt er regelrechte rock ’n roll gespeeld, met een ruigere zang en heftigere gitaarklanken. De vier bandleden zijn heel wat instrumenten meester. Van drums, gitaar en basgitaar tot klarinet en zelfs de zingende zaag. Het geeft de show een uniek karakter mee en de band laat een grote indruk achter. Ze krijgen dan ook een welverdiende staande ovatie. Het publiek wordt vriendelijk bedankt en de band verlaat wat verlegen het podium. Na de show signeert de band hun cd’s die als warme broodjes over de toonbank gaan. Ze hebben er vanavond veel fans bij gekregen. (SK)
De legendarische Haagse band Q65 heeft het er maar druk mee de laatste tijd. Niet alleen is er een documentaire over de band gemaakt, er is ook een boek uitgebracht. Vanavond presenteren enkele bandleden het boek in de Quatro, de tent naast de Koninklijke Schouwburg. Het blijkt een gezellig onderonsje met anekdotes uit vroegere tijden en over het begin van de band, zoals het moment dat Willem bij de band kwam. “We hadden een zanger nodig en Willem kon erg goed dansen dus hij moest ’t worden. Of hij kon zingen wisten we alleen nog niet”, aldus de band. Er wordt tevens een filmpje van de band getoond, een zwart-wit clipje van de mannen met lange lokken en heel wat jaren jonger. Het is een beetje oude koeien uit de sloot halen, maar het aanwezige publiek vindt het allemaal even mooi en de bandleden zelf lijken het ook niet erg te vinden om de oude verhalen nog eens te vertellen. “Als je echt alles wilt weten, moet je gewoon het boek kopen”, aldus Beer. (SK)
Waar Natalie Merchant duidelijk in een veel te kleine zaal is geprogrammeerd (Union), waardoor er meer geïnteresseerden niet dan wel in konden, is er voor Laura Marling een perfecte keuze gemaakt door haar in de Paradise te plaatsen. Ruim voor haar optreden stroomt de zaal al helemaal vol waardoor dichter Mischa Andriessen plotseling voor een volledig gevulde zaal staat. Iedereen is stil en luistert geduldig naar zijn gedichten maar kan eigenlijk niet wachten op Laura Marling. Dan verschijnt er een kwetsbaar, mooi negentienjarig Engels meisje met bijna witte haren; Laura Marling. Ze heeft wel iets weg van een ouderwetse breekbare porseleinen pop. Gewapend met slechts een akoestische gitaar neemt ze plaats op het podium en begint direct te spelen. Het gebrek aan uitstraling, van haar gezicht spreekt geen enkele emotie, weet ze volledig te compenseren met haar stem. Ze wordt gedurende de eerste helft van het concert begeleid door Ruth Deturberville op cello en tweede stem. Daarna doet ze het helemaal alleen. Haar breekbare liedjes komen live in deze uitgeklede vorm heel puur over. Uit haar prachtige stem spreekt wanhoop en ze weet er erg veel gevoel en emotie in te leggen. Ondanks herhaaldelijk geroepen verzoekjes uit de zaal zoals ‘New romantic’ houdt Laura zich aan haar eigen plan en speelt ze een cover van Neil Young, het zeer mooi gebrachte ‘The damage and the needle done’. Om vervolgens te eindigen met ‘Alas, I cannot swim’ dat overigens als hidden track op haar gelijknamige cd staat. Op enkele nummers na speelt ze vanavond allemaal nieuwe liedjes van haar in maart 2010 te verwachte tweede cd. De zaal is vol, maar niet te vol, en klein, maar precies groot genoeg, voor een fantastisch optreden als dit. (RK)
De grote publiekstrekker van de avond is absoluut de Amerikaanse band Grizzly Bear. In korte tijd is de band zeer populair geworden. Het meeste recente album ‘Veckatimest’ kreeg alleen maar lovende kritieken. Nu was er alleen nog de vraag of ze het live waar konden maken. De vier jonge mannen stappen het podium op en worden verwelkomd door een enthousiast applaus. Hier is waar iedereen op heeft gewacht. “Ik zal beginnen met het voorlezen van de set”, zegt gitarist Chris om vervolgens met zijn hoofd te schudden en te lachen. Ed Droste, zanger en frontman tegen wil en dank. Hij praat wat met het publiek en maakt wat grapjes, ook met zijn medebandleden. De sfeer is goed en relaxed. Ook zanger/gitarist Daniel Rossen laat af en toe van zich horen, maar hij is geen grote prater. Zijn zang is waar het om gaat en dat is zeer zuiver. Als de eerste noten van de bekende song ‘Two weeks’ worden gespeeld, klapt het publiek luid en joelen de fans. De band laat horen dat ze hun songs live geheel onder controle hebben, ze zijn niet op een misser te betrappen. Als slotstuk laten ze het lied ‘All we ask’ op akoestische wijze horen. Het laat weer de zuivere samenzang horen, tussen zowel Ed, Chris, die ook verbazingwekkend mooi kan zingen, en Daniel. Prachtig optreden. (SK)
De vriendelijke singer-songwriter Scott Matthews stond in 2006 ook al op Crossing Border. En ook toen maakte hij al indruk. Vanavond is dat niet anders. Wat kan die man verschrikkelijk mooi zingen en geweldig gitaarspelen. Zijn folk liedjes grijpen je bij de keel en het aanwezige publiek kan weinig anders doen dan ademloos toekijken. We spotten zelfs iemand met tranen in de ogen. Matthews weet als geen ander zijn repertoire over te brengen op het publiek. Waar hij wat minder goed in is, is het praten tussen de nummers door. “My jokes are terrible”, geeft de Engelsman zelf ook al toe. Gelukkig laat hij voornamelijk zijn gitaar en liedjes spreken, dan is hij op zijn best. Graag over een paar jaar voor de derde keer op Crossing Border. (RH)
Tegan & Sara zijn tweelingzusjes en schrijven samen catchy indiepop en indierock liedjes. De zusjes zingen beiden en spelen gitaar en keyboard. Live worden ze aangevuld met Edward Gowans op gitaar en keyboard, Shaun Huberts op basgitaar en Johnny Andrews achter de drums. Het optreden op Crossing Border is energiek, fris en spontaan. Met fijne afwisselende aanstekende ritmes weten ze de Buchanan zonder moeite aan het dansen te krijgen. Ook op het podium hebben ze het erg naar hun zin. Er worden grapjes gemaakt en de door Tegan & Sara veronderstelde rivaliteit tussen Belgen en Nederlanders wordt door het publiek met luid gejoel ontkracht. Na veel nieuwe nummers komen er aan het eind ook nog een aantal publieksfavorieten voorbij. Een fris, enthousiast en dansbaar optreden. (RK)