Organisators Matty Ros en Jan Pet hebben het weer voor elkaar gekregen. Aanstaande donderdag tot en met zaterdag vindt de tiende editie van het Langweiligkeit festival plaats, met de undergroundbands deze keer allemaal op één terrein in de Binckhorst. Dat de gemeente Den Haag geen structurele subsidie wilde geven, bleek uiteindelijk helemaal niet zo erg. Ros: “Geld maakt alleen maar lui, we hebben het festival juist naar een hoger level getrokken.”
Een feestje op een industrieterrein klinkt misschien een beetje saai. Niet als je even verder denkt. “Door de grootte van het BINK36 terrein kunnen we drie circustenten kwijt”, aldus organisator Matty Ros, “en we hebben geen gezeik met buren, dus kunnen knallen. Het concept van dit festival is vrijheid en we zijn nu zelf de baas, waardoor we meer gekke dingen kunnen doen. The White Trash Clan gaat robots bouwen van piepschuim en gokkasten, er komen veel elektronische bands en we hebben zelfs een hele zooi dichters.” Ros is niet langer afhankelijk van wat de kroegeigenaren willen en hoeft geen rekening te houden met de 80 decibel norm in de binnenstad.
Het Bluesfestival vindt wel weer op zijn oorspronkelijke plekje plaats; in het Hofkwartier. Dit onderdeel van Langweiligkeit wordt georganiseerd door Jan Pet en moet je volgens hem los van het BINK36 gebeuren zien. “Matty en ik werken samen, maar hebben allebei onze eigen doelgroep”, geeft hij aan. “Ik werk zeg maar met mijn pet onder Langweiligkeit.” Hij verwacht weer dezelfde relaxte sfeer als vorig jaar: “Een beetje als tijdens de allereerste KoninginneNach, toen dat nog voornamelijk een bluesfestival was. Een ons kent ons gevoel; iedereen kletst met elkaar en geeft elkaar rondjes. Het bluespubliek is heel anders dan het poppubliek, er worden geen brokken gemaakt.”
Begin dit jaar was er nog even paniek. Gemeente Den Haag wilde geen structurele subsidie geven en daardoor leek het festival financieel niet meer te behappen te zijn. Als je de razend enthousiaste organisators nu ziet, zou je dat helemaal vergeten. “Geld maakt alleen maar lui”, zegt Ros. “We hebben het festival juist naar een hoger level getrokken. In de binnenstad konden we niet meer groeien en als we iedere keer hetzelfde moeten doen, gaat het vervelen. De line-up is zo sterk dat er zelfs hele groepen muziekliefhebbers uit België komen, die zijn bussen aan het regelen of gaan carpoolen. Het is echt zo kickuh als je hoort hoe over het festival gepraat wordt.”
De twee organisators vinden dat Den Haag niet genoeg openstaat voor ‘écht goede’ muziek en willen met Langweiligkeit een alternatief bieden. “Waar kun je nu eigenlijk terecht als band?” vraagt Ros zich af. “In de Paap kun je niet fatsoenlijk drummen, want als je te hard speelt, gaat de installatie automatisch uit. Dat is echt niet fijn voor je mooie buizenversterker. De SuperMarkt... het Paard... Ja, Paardcafé is een prima locatie, maar daar programmeren ze weer zo kut. Bij Lokaal Vredebreuk zijn er klachten van de bovenburen.” En zo is het moeilijk voor Haagse bands zich te ontwikkelen.
Volgens Pet is er ook weinig belangstelling vanuit de uitbaters en de media. “In het oude Paard hadden we een succesvolle bluesavond met veel publiek”, legt hij uit. “Dat mogen we weer organiseren, maar dan wel van 20.00 uur tot 23.00 uur, want daarna moet de studentenavond beginnen.” Ros onderbreekt: “Alsof die studentenavond zo’n succes is, het is meestal rustig.” “Wie verzint dat nou?” roept Pet vervolgens uit. “Blues tot 23.00 uur!? Ik begrijp het niet. Bluesliefhebbers zijn omzetters. Ik geef het eerlijk toe, ze zijn wat ouder, maar kunnen meer behappen. Een studentje betaalt echt geen rondje van twintig biertjes.”
Tijdens Langweiligkeit spelen zo’n tweehonderd bands, dus het wordt nog moeilijk een keuze te maken dit weekend. De organisators willen wel een paar voorbeelden noemen: “Ga voor ontzettend jong talent naar The Power of Soul”, begint Pet. “Een 14-jarig Marokkaans jongetje op gitaar, met een geweldige formatie. The Tonomats zijn weer heel anders, surfrock á la jaren ’50, beetje Beach Boys achtig. Bas Paardekooper & The Blew Crue staat op het moment in alle voorprogramma’s van grote bands en is nog Haags ook.” Ros: “Nondegreen is Nirvana-achtig, erg goed. Frikk is een oude gitaarleraar van me, die ineens met computers in aanraking kwam en als producer aan de slag ging. En het Japanse Shabushabu is super weird. Maar ik zou zeggen: loop gewoon lekker rond en laat alles over je heen komen.”