Geen enkel nummer haalde ooit de Nederlandse Top 40, maar Heather Nova scoort al zo’n vijftien jaar heel behoorlijk bij een grote schare fans. Vorig jaar nog bracht ze haar achtste album, ‘The Jasmin Flower’, uit. Haar optreden in ’t Paard van dinsdag 3 november was dan ook druk bezocht. De reden daarvoor is misschien niet alleen haar sterke reputatie, maar zeker ook het bijzondere tintje dat de huidige tour heeft meegekregen.
Heather kwam natuurlijk niet alleen naar Den Haag. Ondersteuning was er in de vorm van de Amerikaanse singer-songwriter Ben Taylor. Juist ja: de zoon van James Taylor, die met zijn muziek maar liefst vijfmaal een Grammy won. Zover is Ben nog niet, maar hij en zijn zus Sally zijn wel een nieuwe generatie muzikanten in de muzikale Taylor familie. Toen Ben nog met The Ben Taylor Band speelde, zou hij zijn muziek omschrijven als neopsychedelische folk funk, maar die tijden zijn over. Barrevoets komt hij het podium op. Dat lijkt een echte trend te worden, bijvoorbeeld ook gevolgd door drummer Luka van het jonge, Nederlandse DeWolff. Misschien dat popartiesten een grotere kans hebben op schimmels door overvloedig transpireren of wellicht is de eenvoudige reden dat door de voeten de hitte van de spots gemakkelijk kan worden afgevoerd. Ben Taylor gaat er in ieder geval relaxt voor zitten en blijkt een veel lievere jongen dan de tatoeages doen vermoeden.
Hoewel hij niet meer gebruikt dan zijn stem en akoestische gitaar is direct duidelijk dat de jaren van neopsychedelische folk funk nog altijd hun sporen nalaten. Het bloed kruipt kennelijk waar het niet gaan kan. In feite heeft Ben niet veel meer nodig dan zijn geweldige popstem. Die stem heeft een prachtig ronde diepte, hetgeen geen mode is, maar wel erg mooi. Hij blijkt een vocalist pur sang en boeit met zijn soepele zangkunsten werkelijk ieder moment; fluweel zacht in de hoogtes en een stevige omarming in de laagtes. Het vriendelijke gitaarspel begeleidt waar nodig en geeft zo af en toe extra ritmes aan. Het doet denken aan speciale, minimale dance-pop van Fink of de Nederlandse singer-songwriter Hartog. De soberheid van zijn optreden vraagt om stilte en laat Ben nu net het soort mens zijn dat daar dan gewoon om vraagt. Goed zo, want een respectloos blèrend publiek treft men maar al te vaak.
Voor de gelegenheid is de grote zaal van ’t Paard overigens voor de helft met stoelen bezet. Een vreemde gewaarwording, want de orde die dat schept, geeft de zaal zowaar de beschaafde kwaliteiten die normaal gesproken bij een poppodium ontbreken. Daarnaast bleek bij aankomst al dat voor deze avond enkele extra gedragsregels gelden. Zo is het alleen toegestaan aan het begin van het concert van Heather Nova te fotograferen en blijken de bars tijdens dat concert te sluiten op last van de artiest. In dat geval is het maar goed als je een comfortabele zetel hebt weten te bemachtigen. Door deze regels ga je haast een clandestiene stripact verwachten. Muzikaal gezien werd dat ook bewaarheid. Na aanvankelijk applaus bij het aantreden van Heather en haar band - de naam van die charismatische eenmansband ontgaat mij keer op keer - is de stilte te snijden. Dan weerklinkt haar karakteristieke, kristalheldere timbre.
Bij voorbaat werd de Europese tour van 2009 aangekondigd als akoestisch. In strikte zin is dit niet waar: er zijn nog voldoende draden te bespeuren en er wordt zelfs nog gebruik gemaakt van een miniem beetje elektronica en samples. Ondanks dit detail stelen Heather en haar muzikale alleskunner de show door hartstochtelijk te musiceren op voornamelijk akoestische instrumenten. Haar begeleider neemt zelfs zo af en toe geluidssamples ter plekke op, om die bij een song te gebruiken. Percussie wordt alleen verzorgd door instrumenten die daar niet voor gebouwd zijn. Een onweerstaanbaar baslijntje of een lekker ritme wordt op vernuftige wijze live met de contrabas opgenomen. Het is een leuk schouwspel en de goede man vindt zijn weg even makkelijk op de strijkers als op de toetsen en de gitaar. Geen enkele song die vanavond ten gehore wordt gebracht, was voor deze tour in huidige vorm te beluisteren.
Nu moet ik bekennen dat Heather Nova’s repertoire mij eigenlijk onbekend was. Met hulp van het duet, ‘Someone new’, met de Zweedse band Eskobar leerde ik haar kennen. Eskobar, op zijn beurt, had de populaire Heather Nova vast nodig om zich aan de wereld voor te stellen. Toch komt er een handvol nummers voorbij die erg bekend aandoen. Daaronder ook ‘Someone new’, waarvoor Ben Taylor achter de coulissen vandaan moet komen. Net als Daniel Bellqvist (van Eskobar) kleurt de perfecte popstem van Ben schitterend bij de ongenaakbare zuiverheid van Heather’s vocalen. Doordat de gebruikelijke, rijk geproduceerde en polijstende klankdekens op dit concert ontbreken, worden haar vocale talenten meer dan eens blootgelegd. Dat is een ware traktatie, want zelfs a capella staat ze fier overeind. Door haar doordingende, gecontroleerde volume blijven de veelvuldig gebruikte hoge kreten, nog lustig in ons hoofd nagalmen.
Heather Nova is een rasechte popzangeres en treedt slechts beperkt buiten haar genre. Gelukkig maar, want op deze wijze laat ze met haar frêle figuurtje en glitterbroek een grootse indruk achter. Dromerige eilandklanken zijn waarschijnlijk onvermijdelijk als je op Bermuda geboren bent, maar zoals Heather ze gebruikt, is het een lust voor het oor. Met dank aan de stilte en de extra spelregels is dit een concert om nog lang te koesteren. Wie dat niet gelooft, kan zich laten overtuigen door het concert te downloaden, want ieder concert van deze tour is een dag later te koop op Heather’s website.