Op zaterdag 31 oktober werd overduidelijk Halloween gevierd. Wie deze avond door de Haagse binnenstad liep, kwam veel mensen tegen verkleed als duivel, graaf Dracula of het Monster van Frankenstein. Ook presenteerde de band The Peptones zijn debuutalbum ‘Songs About Love’ in De Supermarkt. Eén groot feest met gastoptredens, oliebollen, toeters, vette sixtiesmuziek en een puik voorprogramma van Los Tiki Boys.
De gezonde spanning is af te lezen van de gezichten van bassist Bas Vermeulen, drummer Bram Haasdijk en zanger/gitarist Taco Haasdijk. Het lijkt wel alsof de mannen iets moeten bewijzen. Een kleine vijftien jaar heeft het geduurd, voordat dit drietal in de spotlights durft te treden met een compleet album. Zo nu en dan bestookt The Peptones de Haagse media met vingeroefeningen en gezellige demo’s. De songs ‘Black casino’, ‘Plain to Istanbul’ en ‘Yellow pages’ zijn echte instant hits geworden. Het trio geniet van de aandacht en ziet een goed gevulde zaal met fans, vrienden, bekenden en familieleden. Deze laatste krijgen een voorkeursbehandeling; boven met uitzicht op het podium zitten deze ‘ouwe’ lui te genieten op de ‘ereloge’.
Als Los Tiki Boys aftrapt staan Bas, Bram en Taco te glunderen, of een droom werkelijkheid is geworden. De band rondom de Amsterdamse undergroundster Marcel Kruup, maakt indruk. Dit is één van de projecten uit de hoge hoed van Kruup. Deze man draait al meer dan 35 jaar mee en scoorde dertien jaar geleden een hitje met ‘Red hot navigator’ met zijn toenmalige band The Treble Spankers. Recenter heeft hij nog van zich laten horen met The Herb Spectacles. Hij is niet de enige superster van dit viertal. Drummer Henk Jonkers van Hallo Venray en sologitarist Hans Dallinga (ex-Firebird) stelen de show. Dallinga floreert en het podium lijkt ballast voor hem. Gewapend met een extra lang snoer surft hij dikwijls het podium af om vlak onder de neus van het publiek zijn gitaarkunsten te tonen. Muzikaal is Los Tiki Boys dik in orde. Retestrak met een opzwepend sixties surfgeluid. Wat wil je ook met nummers van The Aurora’s (eerste bandje van Neil Young), Henry Mancini (deze man schreef de klassieke filmtunes van The Pink Panther en het Peter Gunn Theme) en andere obscure helden uit vervlogen dagen. De stukken ‘Istanbul’ en het slotstuk ‘Banzai Bazooka’ doen verpletterend hun werk.
Klokslag middernacht is het podium voor de band waar iedereen voor is gekomen, The Peptones. De heren hebben de vertrouwde The-Pep-Tones-shirts aan. De liedjes van ‘Songs About Love’ staan in de hoofdrol. Deze zijn niet alleen te verkrijgen op digitale schijf, maar ook op analoog vinyl. Dit voor de échte freaks. ‘Gonna be your man’ is het startschot van dit optreden en van het album. Helaas heeft de band geen goed geluid zoals bij Lost Tiki Boys wel het geval is. Tijdens de eerste nummers lijkt de band zichzelf slecht of niet te horen.
Niet alleen met liedjes over de liefde wordt de luisteraar gevoed, maar ook met vette oliebollen, die voorin tegen het podium aanliggen. Een vriend van de band heeft deze lekkernij speciaal voor vanavond meegenomen. Waarom oliebollen? Dat weet niemand, maar ze laten zich goed smaken. Samen met de uitgedeelde toeters en de spanning gepaard met deze albumpresentatie is het net of je aan de vooravond van Nieuwjaarsdag staat. Alleen de verklede Halloween mensen lijken in schril contrast, maar dit geeft ook een feestelijk tintje.
In een sneltreinvaart jakkeren de drie mannen door het repertoire van het album. Elk nummer wordt aangekondigd met “dit is een liedje over de liefde”. Niet alles wordt even strak en netjes gespeeld. Zanger/gitarist Taco Haasdijk zit er met zijn gitaarspel soms wat naast en ook zijn zangkwaliteiten zijn wel eens beter geweest. Wellicht de zenuwen. Dit zijn kleine onvolkomenheden waar geen mens op let. Het is feest! The Peptones hebben na 15 jaar een plaat uit en dat wordt gevierd!
De oplettende bezoeker hoort herkenbaarheid in de vorm van rock ‘n roll. Eén gevaar ligt op de loer, het repertoire lijkt allemaal op elkaar en biedt weinig variatie en rustpunten. Wil je meer publiek bereiken dan je eigen aanwas, dan moet je hier voorzichtig mee zijn. De neiging om na vijf nummers af te haken is erg verleidelijk, hoe sterk de liedjes ook zijn. ‘El pescador’ en ‘Outside the law’ komen hierdoor wel als een welkome afwisseling. Speciaal voor de albumpresentatie heeft de band ook gasten meegenomen. Remco Prins (Burma Shave, Trio Escobar) die een deuntje mee zingt en mondharmonica laat horen, de langharige Eric Geevers (onder andere ex-Paradogs, ex-The Ace-Tones en ex-Link Wray) op orgel en The Beast From The East op ukele. En dan kondigt Taco aan: “Ik wil vanaf nu stoppen met zingen, maar een zanger hoeven we niet te zoeken, die hebben we al direct.” Waarna Spike het podium met zoveel energie bestijgt alsof het podium van hem is. Ook hij kan lachen om de aankondiging.
Na het Spaanse ‘No quiero to amore’ en ‘Hey’ is het optreden ten einde. Het duurde veel te kort, jammer dat The Peptones geen gouwe ouwe op de setlijst heeft gezet. ‘Black casino’ hadden we graag nog horen langskomen of anders ‘The yellow pages’. Na een kort rustmoment vinden we drummer Bram even later achter de draaitafels. Tot in de vroege uurtjes wordt er verder gefeest en gedanst.