Een veel gehoorde uitspraak in de popmuziek is dat “alles” al een keer gedaan is. Normaal gesproken vind ik dit altijd zo'n dooddoener. Alsof je niets meer kan veranderen en je net zo goed kan stoppen met nieuwe muziek te willen maken. Ik ben het daar dan ook niet mee eens. Ik hoor nog steeds nieuwe muziekstijlen ontstaan, vooral in de dance, maar er zijn ook heel veel interessante kruisbestuivingen in de rock en pop te vinden.
Maar aan de andere kant moet ik wel toegeven dat muziekstijlen onderhevig zijn aan herhaling. Als ik de nieuwe plaat van Editors hoor, dan waan ik mij zelf in de jaren tachtig. De sound van Joy Division, en al die andere donkere wavebands waar ik nog steeds veel naar luister, is weer helemaal terug. Donkere tijden, donkere muziek. De darkwave bands schieten als paddo's uit de grond. En ik moet zeggen, daar zitten hele leuke bij. Met The Horrors als vaandeldragers. En ik checkte de donkere electrowave pionier Gary Numan, die dit jaar op State-X New Forms een laptop/ DJ set doet met Ade Fenton, ook weer eens. Die is weer helemaal terug met, naast zijn eigen muziek uit de Tubeway Army tijd, fantastische sideprojecten. De beste man klinkt na 30 jaar nog steeds niet oubollig en blijkt een grote inspirator te zijn van bekende namen als Trent Reznor van Nine Inch Nails waarmee hij regelmatig op de planken staat. En aanstaande zaterdag staan de oudgediende darkwavers Clan Of Xymox in het LVC. Ook lijkt de grungetijd weer terug te keren. De uitvinder van die stroming, Mudhoney, gaat weer toeren, Pearl Jam klinkt weer als vanouds en de belangstelling voor Nirvana en al die andere grungebands uit Seattle is enorm.
Hoe zit het dan met de Haagse popmuziek anno november 2009? Gaan die trends en stromingen nu aan ons voorbij of is Den Haag de stad waar ‘het’ gebeurt en de nieuwste stromingen te ontdekken zijn? Dat kon men goed checken tijdens de afgelopen Haagse PopWeek. En ik moet zeggen dat ik gemengde gevoelens heb over Den Haag als trendsetter, voorloper op het gebied van vernieuwingen. Bij de bekende bandjes stond het tijdens de finale vol, maar bij een superoptreden van de Turkse Replikas(band is vernoemd naar de albumtitel van de eerste Gary Numan plaat), oké het geluid was ruk, liep de grote zaal van het Paard leeg. Het lijkt wel of de Hagenees niet eet wat hij niet kent!
En dat is jammer. Concerten die in andere steden volle zalen trekken, trekken hier vaak nog geen half gevulde zaal. Programmeurs in Den Haag kunnen dan ook vaak geen risico's nemen en kiezen voor het veilige. En dat is geen goed teken als Den Haag culturele hoofdstad wil worden in 2018. Cultuur en stilstand gaan nu eenmaal niet samen. Vernieuwing en ontdekking is het devies! De popmuziek is nadrukkelijk gevraagd hierover mee te denken. En dat moet volgens mij gezien worden als een kans en een uitdaging. Mijn advies is dan ook, ga eens kijken naar optredens van onbekende acts en verleg je grenzen. Doe eens gek, want gewoon doen we al vaak genoeg.
Iemand die dat al tien jaar lang doet is Matty van Langweiligkeit. Ook dit jaar heeft de organisatie weer een prachtige line-up gerealiseerd. Maar wat ik heel bijzonder en te gek vindt is dat de organisatie van Langweiligkeit een bluesevenement in diverse Haagse kroegen aan het festival gekoppeld heeft. En dat is een gewaagde maar spannende zet, want blues is tijdloos en heeft, onterecht, een suf imago en wordt niet alleen aangehangen door oudere mannen met baarden en kale hoofden. Ik vind het een supertoffe combinatie! Want blues is cool! Ik zal dan ook zeker gaan kijken in al die kroegjes, want blues blijft de oerstroming van de pop, waar ik zelf al mijn hele leven lang naar luister. Na de darkwave en grunge revival komt de disco en electro, dan de punk en metal, en dan de rock ‘n roll en dan weer de blues. Dan is die cirkel ook weer rond!
Robert Johnson - Crossroads