Chris Chameleon kan echt ieder publiek vermaken. Dat liet hij dinsdag 17 november zien in Theater De Regentes, waar jong en oud was komen opdagen. Met zijn enorme stembereik van vier octaven, geweldig gevoel voor theater en humor en mooie liedjes, houdt hij iedereen in zijn greep. Droevig- en gekkigheid.
Chris Chameleon heeft ook nog een interessant voorprogramma meegenomen: de Zuid-Afrikaanse Laurinda Hofmeyr. Zij vormt gedichten om in muzieknummers, wat Chris zelf ook gedaan heeft voor het album ‘Ek Herhaal Jou’, met werk van Ingrid Jonker. Laurinda’s pianospel is dynamisch en emotioneel, haar stem warm. Artiesten als zij, die in hun moedertaal zingen en hun hart openen, zie je nauwelijks nog in Nederland. De liedjes doen een beetje aan Boudewijn de Groot denken, al zit hier een vrouw die Afrikaans zingt.
Op een hoge kruk staat een lamp in de gedaante van een kameleon. Daarnaast een houten drum met een gezicht, dat twee glazen water en een piepklein kameleonnetje draagt. Dan komt Chris op. Hij begint direct over datgene waar veel Nederlanders zich ongemakkelijk bij voelen: de apartheid. Vervolgens begint hij oubollig met een zeer lage stem een ontroerend Engelstalig liedje te zingen, een beetje als Frank Sinatra. Dat is slechts een van de gedaantes die hij vanavond aan zal doen.
De singer-songwriter heeft zich natuurlijk niet voor niets Chris Chameleon genoemd. Hij probeert zoveel mogelijk uit zijn magnifieke stem te halen, van zoetsappige liedjes tot punk tot opera tot apengekrijs, en combineert dat met talloze gezichtsuitdrukkingen. Hij kan zijn ogen rondjes laten draaien en met zijn lichaam strakke bewegingen maken. “Muziek is een beetje als klei”, vertelt de artiest door de microfoon en hij laat horen ‘hoe gemakkelijk het is’ een nummer te veranderen door ‘All of me’ zowel gek en ritmisch op de basgitaar te spelen als rustig en lief op de akoestische gitaar. Totaal anders, beide sterk.
Chris is een waanzinnig talent, dat in Zuid-Afrika niet voor niets goud en platina voor zijn albums gekregen heeft. Hij werd bekend als voorman bij Boo!, maar begon als soloartiest naast Engelstalige ‘monkipunk’ ook poëtische Afrikaanse liedjes te zingen. Vanavond wisselt hij alles af en vertelt tussendoor gekke verhalen, met als rode draad de zoektocht naar een vriendin en de Afrikaanse taal. Gigantisch komisch. Zelfs het stemmen van zijn gitaar is een hele beleving, wanneer hij in het Afrikaans zegt: “Mijn snaar is stijf, daar gaat ie zo hoog van zingen.” Op papier klinkt het misschien flauw, maar met de onschuldige wijze waarop Chris het zegt, wordt alles grappig.
De opera-act is formidabel. Perfect weet hij een bas-mannenstem en een sopraan-vrouwenstem na te bootsen. Daar kunnen een hoop artiesten een puntje aan zuigen. Bijna een minuutlang zingt hij een imposante basstem die hij vervolgens vertaalt met: ‘ik zoek’, daarna een ontzettend hoge vrouwenstem: ‘zoek je?’ Om maar even uit te leggen dat er zo weinig tekst in operawerken zit. Je zou niet zeggen dat deze tonen allemaal uit Chris Chameleon kunnen komen, als je hem daar zo ziet zitten met zijn slanke postuur.
Eigenlijk is Chris een soort tweede David Bowie, eentje die naast Engels, ook Afrikaans, Nederlands en Duits spreekt. Hij heeft alleen de pech niet in de jaren zeventig en tachtig te leven, waarin muziekstijlen continu veranderden. Dan had hij vast zo met iedere stroom mee kunnen doen. Als hij dat gewild zou hebben, want juist de gekke stemmetjes en nabootsende geluiden als een didgeridoo maken de show zo indrukwekkend. Leuk detail: als de artiest vraagt wie hem nog nooit heeft zien spelen, steekt bijna de hele zaal zijn hand op. Na afloop staat er een gigantische rij bij de cd-verkoop, Chris deelt handtekeningen uit.
Tenslotte nog een verrassing voor Boo! fans: na vijf jaar komt de band terug! In februari wordt aan een cd gewerkt en volgende zomer gaat de groep weer op tournee.