Het is nog maar vier maanden geleden dat Kyteman’s Hiphop Orkest voor het eerst op het podium stond, maar inmiddels is de act al uitgegroeid tot een heuse topact. Een perfecte afsluiter voor The Hague Jazz dus. Ze maakten de verwachtingen volledig waar. Ook Sabrina Starke, Hugh Masekela, Ibrahim Malouf en Boris waren nog te bezichtigen in de laatste uren van The Hague Jazz 2009.
Hordes mensen moeten getrotseerd worden om ook maar een glimp van Sabrina Starke op te vangen. Ze heeft met haar zwoele soulstem heel wat bezoekers naar zich toe weten te trekken. Zoveel, dat een groot aantal mensen haar niet kunnen zien en het slechts met het geluid moeten doen. Meer is er eigenlijk ook niet nodig om van goede muziek te genieten. Die goede muziek schudt Starke, samen met haar band, zo uit haar mouw. Alsof het niets is. De combinatie van soul, jazz en pop zorgen voor een vermakelijke show. Uiteraard komen ook de hitjes ‘Foolish’ en ‘Do for love’ voorbij.
Twee jaar geleden stond de Tiny Little Big Band nog te spelen in de gang van het World Forum Theater, maar dit jaar staan ze opgenomen in de reguliere programmering. De acht heren spelen een lekkere mix van oude klassieke bigband nummers, nieuwer repertoire en ook eigen materiaal. Met vier blazers, drummer, contrabassist, painist en zanger is de formatie inderdaad voor een bigband wat klein, maar groot qua performance en kwaliteit zijn ze zeker wel!
De waanzinnige trompettist Ibrahim Maalouf begint zijn optreden door zijn publiek heel even te misleiden. Zijn eerste nummer bestaat uit een lange improvisatie op een rustige, ingetogen jazz begeleiding. Niets doet vermoeden dat de nummers erna, voor een groot deel beïnvloed lijken te zijn door zijn Arabische afkomst. Het deert niet. Of Maalouf nu jazz of Arabisch speelt, hij weet met veel passie, techniek en talent een te gekke show neer te zetten.
Mensen die naar het optreden van Rod McKuen kwamen om klassiekers als ‘Seasons in the Sun’ of ‘Soldiers who want to be heroes’ te horen, werden teleurgesteld. Stellig verklaart de zeventiger dat hij op een jazzfestival staat en dat hij dus ook jazz gaat zingen. En dat doet hij dan ook. Breekbaar en schor presenteert McKuen zijn mooie luisterliedjes. Een fijn rustpunt in de drukte van The Hague Jazz.
Dat er veel jazztalent rondloopt in Den Haag wisten we inmiddels wel, maar mocht het je toch nog ontschoten zijn drukt Rare Groove Orchestra je nog even hard op de feiten. Wat een te gekke band is dit! Vanaf de allereerste maat wordt het publiek opgezweept door een uitstekende mix van funk, soul, jazz en rhythm & blues. Frontman Luca Giordano grijnst van oor tot oor en ook de rest van de band geniet zichtbaar. Dit slaat al snel over op het publiek en er wordt flink gedanst. Al snel staan de mensen tot ver buiten de zaal te genieten van de muziek van Rare Groove Orchestra. Volgend jaar op een van de hoofdpodia?
Fans, sceptici en nieuwsgierigen komen massaal naar Louis’ Basement om het optreden van Boris te bekijken. De voormalig Idols winnaar (Keep the soul alive!) is de afgelopen jaren uitgegroeid tot de Nederlandse King of Soul. Die eretitel mag hij tegenover een kritisch en verwend publiek vanavond waarmaken. Samen met zijn negenkoppige band verandert Boris de sfeervol verlichte kelder in een nachtclub waar de Sound Of United Love volledig tot zijn recht komt. Het publiek houdt van Boris en daar speelt hij op in met spannende heupbewegingen en zwoele blikken. Boris is het Idols-stadium inmiddels ruim ontgroeid, maar hij houdt de soul nog steeds springlevend!
In Billie Holiday’s Inn is het inmiddels een drukte van belang voor Kyteman’s Hiphop Orkest. Maar weinig mensen konden zich iets voorspellen bij een hiphop orkest. De van origine trompettist Kyteman laat zien dat strijkers, blazers, slagwerk en meer, uitstekende hiphop kunnen maken. Als een ware dirigent, baant hij zich een weg tussen de verschillende instrumentalisten die netjes op het grote podium gerangschikt staan. Het staat in schril contrast met de losbandige rappers die van hot naar haar rennen. Zo is het feestje compleet, zowel op als voor het podium. Het geheel swingt, overtuigd en blijft boeien. De combinatie van hiphop, jazz improvisatie en a capella, is een unieke vondst.
De Zuid-Afrikaanse trompettist Hugh Masekela maakt zich vanavond op voor zijn inmiddels vierde optreden in het kader van The Hague Jazz. Twee maal stond hij op het podium tijdens de Warming Up en op beide dagen van The Hague Jazz geeft hij een optreden van vijf kwartier. Dat lijkt wat veel voor de zeventiger, maar Masekela blijkt onvermoeibaar. Hij lijkt over meer levenslust en spelplezier te beschikken dan collega-muzikanten met de helft van zijn leeftijd. Absoluut hulde. Masekela swingt en grooved samen met zijn geweldige band en zorgt dat bij het publiek op deze late uurtjes de voetjes van de vloer gaan. Eén vrouw in het publiek maakt het echter wel heel bont. Met opgeheven armen loopt ze richting het podium terwijl ze ‘Hugh Masekela’ richting het podium blijft scanderen. “Shut up, people didn’t come here to see you”, is het antwoord van Maskela, maar het mag niet baten. Er zit niets anders op dan haar te laten verwijderen door de beveiliging en onder luid boegeroep van het publiek wordt ze verwijderd uit de zaal. Een kleine smet op een verder vlekkeloos optreden.
Alleen al haar naam roept bij de vele aanwezige bluesliefhebbers veel verrukking op. Voor dit deel van het publiek is het genieten geblazen, voor het andere deel, is het even wennen. Dana Fuchs heeft een pracht van een stem die zeer ingetogen, maar ook zeer rauw kan zijn. Zo rauw dat het soms niet van schreeuwen te onderscheiden is. Het moet gezegd worden: Hulde aan deze excentrieke zangeres die niet alleen de longen uit haar lijf schreeuwt, maar dit ook zuiver en met waanzinnig veel wilskracht doet! Ze rockt als geen ander. Dit maakt haar tegelijkertijd, met haar pop/rock/blues repertoire, een wat vreemde eend in de bijt tussen als het jazz geweld.