Van legendes uit het buitenland tot jong talent uit eigen stad. Een intiem concert in een klein zaaltje, een swingend geheel in een grote buitentent, relaxen in Chez Ella, verzonken in pluche stoelen. Dansen, luisteren, dromen, maar ook lekkere dingen eten en koopjes scoren bij diverse cd-winkels. Ook de tweede dag van The Hague Jazz mag zeer succesvol genoemd worden.

De in Amsterdam wonende Renske Taminiau kennen we al van de laatste editie van Ontzettend Leiden. Met haar optreden in de grote zaal van LVC wist zij al te overtuigen en doet dat ook nu weer. Haar band met muzikanten uit onder andere Room Eleven en Pete Philly & Perquisite zorgt voor een perfecte begeleiding voor Renske’s heerlijke stemgeluid. Lekker zwoele jazzpop met als uitschieter toch wel het vrolijke ‘Spring song’. Renske lijkt zelf wat ongemakkelijk op het podium te staan en beweegt wat houterig mee op de muziek. Toch weet ze te overtuigen en belooft dit optreden aan het begin van de avond nog veel goeds voor deze tweede dag op The Hague Jazz.

De Showcase Haagse Talenten is de eindpresentatie van een aantal zangeressen en een zanger uit Den Haag en omstreken. Onder begeleiding van soulzangeres Frankie McCoy, saxofonist Marco Hijl en pianist Bob Wijnen hebben ze de kans gekregen om hun talent verder te ontwikkelen en zo hun eerste stappen richting (inter)nationaal succes te zetten. The Hague Jazz is voor alle talenten een hele mooie eerste stap. Ondanks de duidelijk aanwezige zenuwen bewijzen ze tijdens deze eindpresentatie over heel veel potentieel te beschikken. Aangemoedigd door moederkloek Frankie McCoy laten ze stuk voor stuk zien dat ze de naam Talenten waardig zijn. Vooral zanger Martin Westfa valt op door zijn zwoele soulgeluid. Het is nu nog allemaal weinig spannend en erg gepolijst, maar dat we in de toekomst meer van deze talenten gaan horen lijkt iets wat zeker is.

Ook toetsenwonder George Duke is dit jaar van de partij op The Hague Jazz. Hij speelde eerder met bijvoorbeeld Frank Zappa, Miles Davis, Cannonball Adderly, Stanley Clarke, Billy Cobham, George Clinton en Regina Bell. Niet de minste dus. En dat bevestigd hij met zijn optreden vanavond. Een fantastische band met Duke als stralend middelpunt. Goede grooves en lekkere funky muziek. De eerste act vanavond op het podium van Billie Holiday’s Inn zorgt voor een swingend feestje.

Geen jazzfestival is compleet zonder de koningin van de Nederlandse jazz en de drie snelste snarentovenaars van het westelijk halfrond. Zo ook The Hague Jazz. Een bomvolle Nina’s Overnight wacht vol verwachting op het optreden van Rita Reys en het Rosenberg Trio. En dat wachten wordt beloond. Nadat de onmenselijk snelle vingers van Nous’che, Nonnie en Stochelo het enthousiaste publiek trakteren op hun kenmerkende gipsy gitaarjazz verschijnt de diva onder luid gejuich ten tonele. Dat ze al 65 jaar op het podium staat blijkt wel uit de geroutineerde manier waarop ze het publiek bespeelt. Begeleid door het magistrale gitaarwerk van het Rosenberg Trio brengt ze de zaal in vervoering met haar zo kenmerkende geluid. Vooral voor de wat oudere jazzliefhebber een heel speciaal optreden.

In de Mariska’s zijn het The Weepers die voor een lekker potje rhythm & blues zorgen. Het Haagse trio speelt overtuigend en het stemgeluid van zanger/gitarist John Burki past perfect bij de muziek. Je waant je echt weer even in de jaren ’50. Voorzichtig wagen de bezoekers een dansje en wordt er lekker meegeswingt. Binnenkort verschijnt de tweede cd van deze band, dus houd ze in de gaten.

Tijdens een jamsessie onder leiding van saxofonist en componist Wouter Schueler ontstond in 2006 de band Sinas. Onlangs brachten ze hun debuutalbum ‘Global Exploration’ uit. En een Global Exploration is het zeker. Sinas speelt instrumentale multi-etnische dansmuziek en dat slaat aan in het World Forum Theater. Wouter Schueler bespeelt het publiek met zijn saxofoon als een waar slangenbezweerder en al snel is het dansen wat de klok slaat. Van oosterse tonen tot afro-beats en van ragaton tot zwoele Braziliaanse klanken, Sinas biedt het publiek een funky reis om de wereld aan en het publiek laat zich graag meenemen op deze reis.

Het is een vreemde gewaarwording op het moment dat The Yellowjackets het podium opkomen. De pianist zit met zijn rug naar het podium toe en de blazer van het geheel heeft een wel heel vreemd instrument in zijn handen. Al snel blijkt dat hier doorgewinterde fusion artiesten op het podium staan. Alles klopt, swingt en wordt met passie naar voren gebracht. Van de solo’s tot aan de ritmes met de bizarre accentjes en het elektronische blaasinstrument met uiteenlopende tonen in verschillende gradaties. Als er dan een minuscuul puntje van kritiek geuit mag worden, is het de hoeveelheid solo’s. Deze volgen elkaar in wel heel rap tempo op.

Al ruim een half uur voor aanvang van het optreden van Trijntje Oosterhuis staan er flinke rijen voor de Chez Ella, de grote zaal van het World Forum Theater. Een plekje bemachtigen voor dit optreden blijkt zo makkelijk nog niet te worden, de zaal zit werkelijk tot de nok toe vol. Vanavond wordt ze begeleid door pianist Karel Boehlee en consorten, en komt er een set vol heerlijk jazzliedjes voorbij. Uiteraard wordt er ook veel repertoire van Burt Bacharach gespeeld, waaronder een prachtige versie van ‘(They long to be) close to you’, beter bekend in de versie van The Carpenters. Trijntje wordt regelmatig genoemd als beste zangeres van Nederland, en hoewel daar natuurlijk over te twisten valt laat ze vanavond horen dat ze in ieder geval tot de top hoort.

MC Hammer meets Prince, zo laten Morris Day & The Time zich misschien wel het beste omschrijven. Prince fans kennen de band uit de film Purple Rain waar zij de funky streetwise tegenhanger waren van de meer soulvolle Prince. Vijfentwintig jaar later swingen de funketeers uit de Paisley Parkstal als nooit te voren. In no time zetten de vijftigers de tent op zijn kop met klassiekers als ‘Jungle love’ en ‘Jerk out’. Het is moeilijk om stil te blijven staan terwijl op het podium een strak geregisseerde show wordt neergezet. Geen truc blijft onbenut om de voeten van de vloer te krijgen. Het enige wat er misschien op het optreden aan te merken valt is dat het iets te strak geregisseerd en voorbereid is. De spontaniteit is ver te zoeken, maar daar lijkt het publiek niet mee te zitten.