Ook ’s avonds blijft het betrekkelijk rustig op het Spuiplein. Wel is er bij rapper Kempi een kleine opleving en ook Van Dik Hout kan, ondanks de aanhoudende regen, op wat extra publiek rekenen. Het hoogtepunt van het festival is de formatie Firewater die het publiek goed meekrijgt. Verder waren er ’s avonds optredens van Kempi, Jamal Thomas en The Reverend Fred Show.
In de grote zaal van het Theater aan het Spui wacht het publiek geduldig op de aanvang van The Reverend Fred Show, een komisch opgezette show vol soul- rock en danceklassiekers. De deels Haagse begeleidingsband, achtergrondzangeressen The Fredettes en natuurlijk Fred zelf maken er een uur durende show van. Fred predikt de liefde, geneest de mensen in het publiek van schimmelinfecties tot de duivel zelf en zingt daarbij het bijpassende repertoire. Zo passeren nummers als ‘Son of a preacher man’, ‘I can see clearly now’, ‘Shine on me’, ‘Jesus Christ Superstar’, ‘Lady Madonna’ en ‘You’ll never walk alone’ de revue. Het is jammer dat het publiek de show zittend moet aanschouwen, want zo wordt het geheel toch wat tam.
Het programmeren van Kempi is een schot in de roos van de organisatie. Het Spuiplein staat weer bomvol en de regen is verdwenen. Samen met twee gastrappers probeert Kempi het publiek te vermaken met teksten over het leven op de straat, tienermoeders en wakker worden in de cel. Dat de mensen op het Spuiplein zo tam reageren, stoort Kempi. Pas wanneer een klein jochie het podium opkomt en zijn ‘lines’ dropt, wordt er naar hartenlust geapplaudisseerd. Maar dan is de show alweer voorbij en valt er een gat van tien minuten tussen het optreden van Kempi en de volgende act op Podium 2.
De Amerikaanse drummer Jamal Thomas speelt vandaag voor het eerst in Nederland met zijn eigen elfkoppige band. Thomas speelde eerder met bijvoorbeeld de SOS Band, Bobby Witlock (Eric Clapton), Chuck Levell (Rolling Stones) en Joe Simon. Sinds 1995 is hij de vaste drummer van saxofonist Maceo Parker (James Brown, Prince). Opvallend is dat de begeleidingsband van Jamal Thomas verschillende Haagse muzikanten bevat. Zo herkennen we drummer Alex Bernath (L4, Levi Silvanie), bassist Daniel Lottersberger (HIDO, Benjamin Rhodes) en gitarist Guy Nikkels. De band zorgt voor een heerlijk groovende show waarbij Jamal Thomas, nu niet achter het drumstel maar achter de microfoon, over een fijne soulstem blijkt te beschikken. Tot volgend jaar op The Hague Jazz dan maar...?
Ongetwijfeld het hoogtepunt van het 5 Mei Festival 2009 is de internationale formatie Firewater. Zanger/gitarist Tod A richtte de band in 1997 op in Brooklyn, Amerika. De formatie van de band verandert regelmatig en de bandleden komen uit alle uithoeken van de wereld. Ook muzikaal tapt de formatie uit vele vaatjes. Een beetje punk, een beetje rock, een beetje Balkan, maar vooral heel erg goed. Firewater weet ondanks de almaar vallende regen toch een zomers gevoel op het Spuiplein te brengen. Het is jammer dat er al zoveel mensen naar huis zijn gegaan, want deze band verdient een groter publiek. De band krijgt gelukkig wel het aanwezige publiek gedurende de set steeds meer op haar hand en het duurt dan ook niet lang voordat er gedanst, gesprongen en gepit wordt.
Onder de noemer Oh Oh Den Haag presenteren Hans Vandenburg, Bartel Bartels, Peter Calicher, Stephan van der Meijden en zangeres Lies Schilp een scala aan Haagse popliedjes als slotact in de foyer van het Theater a/h Spui. De formatie laat horen dat er ontzettend veel goede liedjes door Hagenezen zijn geschreven in de afgelopen 50 jaar. Maar het zijn vooral de songs uit de jaren 60 die gebracht worden, denk aan ‘Venus’, ‘The life I live’ en ‘True love that’s a wonder’. Hans probeert tussen de liedjes door het publiek tot dansen aan te zetten, maar het wil niet echt werken. Dat neemt niet weg dat het een uiterst aangename show is en dat de band terugkomt om toegift ‘Ik wil jou’ te spelen.
De afsluiter van het 5 Mei Festival is de band Van Dik Hout, al vijftien jaar terend op het succes van debuutsingle ‘Stil in mij’. Het nummer wordt regelmatig benoemd tot beste Nederlandstalige single aller tijden en dat is op zich niet onterecht. Echter, sneu is het wel dat de band sindsdien nooit meer een gelijkwaardig nummer heeft geschreven en het publiek eigenlijk alleen maar voor dat ene nummer komt kijken. Zo is het ook op het Spuiplein vanavond. De eerste 40 minuten staat het publiek nagenoeg apathisch naar de band te kijken en is het applaus eerder beleefd dan enthousiast. Maar ja hoor, daar komt ‘ie dan. De eerste tonen van ‘Stil in mij’ zorgen voor een enorme opleving bij het publiek. De handen gaan de lucht in en al tijdens de intro wordt het refrein luidkeels richting het podium gescandeerd. Wat de kracht van één liedje wel niet kan zijn. Van Dik Hout weet alleen verder weinig te boeien. De slecht opgebouwde set wordt bijna plichtmatig afgewerkt en wordt nergens echt interessant. Muzikaal wordt er nergens naar een climax toegewerkt en de zang van Martin Buitenhuis is nagenoeg onverstaanbaar gebrabbel. Ook de cover van Bob Dylan, ‘Tot jij mijn liefde voelt’, kan daar niets meer aan veranderen.