Vorige week dinsdag 12 mei was het optreden van de Franse groep Babylon Circus, in het Paard van Troje, goed voor een wel heel vrolijk feestje. Compleet met veel theater en dansbare liedjes, hadden ze totaal geen moeite om de voetjes massaal van de vloer te lichten. Ze stonden al eerder op Parkpop, het Dunya Festival en een keer eerder in de grote zaal van het Paard van Troje. Nu staan ze naar aanleiding van hun nieuwe album in de kleine zaal van het Paard. Ondanks dat ze vrij populair zijn, is de zaal maar voor driekwart gevuld. Desalniettemin beloofd het al voor aanvang een geslaagd feestje worden.
Als de zaal langzaam volstroomt met publiek, wordt het meteen geconfronteerd met een nogal klein uitziend podium. Dat komt vooral omdat er veel spullen op staan. De associatie met een bigband is al snel gemaakt. Zo zie je mensen dan ook nieuwsgierig naar het podium kijken. Zodra de 9-koppige band een voor een het podium betreedt, is de stemming eigenlijk al meteen goed: feest! Ze komen vrolijk springend op. De drie blazers gaan gelijk voorop het podium staan en zwaaien met hun instrumenten vlak langs het publiek.
Als de eerste toon is gezet wordt de zaal overspoeld met een vrolijk vol geluid. Na de eerste paar nummers word er flink gedanst en zit de sfeer er al goed in. De songs klinken op de cd heel helder en uitgewerkt. Dat is knap, maar live is dat moeilijk. Toch lukt het Babylon Circus om hun liedjes live net zo goed naar voren te brengen als op de cd. Nieuwe nummers worden afgewisseld met oude. Ze zijn allen goed dansbaar. De vibe zit er dan ook goed in en ook muzikaal zit het goed in elkaar. Het klinkt allemaal heel strak. Het publiek vraagt zich geen moment af hoe lang het nog duurt. Wel is het jammer dat de zanger heel vaak tussen de nummers door in het Frans praat. Hierdoor wordt er verscheidene malen vanuit het publiek ‘‘speluh!’’ geroepen. De frontman heeft geen idee wat dat betekent en snapt er dus helemaal niks van.
Halverwege het optreden zegt de zanger dat er een dansnummer komt, vreemd want er kan al heel de tijd gedanst worden. Dit keer mag een klein gedeelte van het publiek ook op het podium dansen. Er wordt gezegd dat de mannen een vrouw ten dans moeten vragen en kort daarna staat vrijwel de hele zaal als stijldanser te dansen. Ook op het podium staat het vol. Het is eigenlijk een soort Franse ska theaterband, want ze zijn continu een act aan het opvoeren. Zo wordt er aan het eind van een nummer een stil couplet gespeeld en worden de blazers een voor een, bij elke slag van de drummer, neergehaald.
Naarmate het einde nadert en er bij het laatste nummer een enorme vriendelijke pit ontstaat, wil het publiek meer. Na het laatste nummer gaan ze af en komen ze vrij snel weer terug. Ze spelen een meerstemmig intermezzo waarna ze gelijk doorgaan met de volgende swingende song. Gelijk gaat de pit onverstoord door. Daarna komen ze maarliefst twee keer terug. De Franse ska is hier neergedaald en heeft overwonnen. Iedereen doet nog een danspasje en gaat vrolijk met een poster en cd onder hun arm naar huis.