Een droom op zich: dat er een documentaire over jou als muzikant wordt gemaakt. En als die ook nog eens over jouw droom gaat, dan is het helemaal mooi. In het geval van Cecile Morel is deze droom uitgekomen. Tamara Andriessen schoot in de jaren 2006 en 2007 uren materiaal van deze zangeres en verwerkte deze tot een 45 minuten durende documentaire. Na lang zoeken werd Total Music in Schiedam de uitverkoren plek om deze te vertonen. 3VOOR12 Den Haag was erbij toen de documentaire in het bijzijn van zo’n vijfentwintig mensen zijn première beleefde.
Optreden zat al vroeg in haar bloed, zo zien we foto’s van Cecile als klein meisje die aan het zingen en dansen is. En we zien beelden hoe zij een bezoek brengt aan de Da Costaschool, waar ze van haar 9e tot 12e levensjaar op heeft gezeten. Later in haar leven maakte ze veelal deel uit van coverbands. Maar de film gaat al snel over het heden. Hoe zij de samenwerking aangaat met Erik Minken, nadat zij in één dag haar hele band verliest. Hun optreden op KoninginneNach 2006 vormt een voorlopig hoogtepunt. Over het schrijven van songs vertelt Cecile: “Een liedje komt bij je op, dat kan ook als je op een terras zit.”
Cecile vertelt openhartig over het hebben van fibromyalgie, een lichte vorm van reuma, waardoor ze chronische pijn, stijfheid en vermoeidheid ervaart. “Ik heb weinig energie om muziek te maken. Als het bijvoorbeeld vriest buiten, dan heb ik extra veel pijn. Dan ben ik extra moe, in de winter. Dan komt er gewoon heel weinig uit mijn handen en heb ik naast mijn werk weinig energie om in mijn muziek te steken. Dan sta ik even in de pauzestand”, aldus Cecile. Beelden van een bezoek aan de specialist, waarbij haar nek gekraakt wordt, roept wat gelach op uit de zaal. Tevens zien we beelden van hoe de clip van ‘Going places’ geschoten wordt. Het eindresultaat zou bedoeld zijn voor The Box, maar op het moment dat hij klaar is, is deze muziekzender alweer verdwenen. Jammer, want Cecile zag vele kansen hierin liggen.
Het zoeken naar erkenning en het vergaren van beroemdheid lijkt maar niet te komen. “Applaus in een klein kroegje is leuk, maar we zouden liever in Carré staan”, zo vertelt Cecile. Gelukkig zit er wel een stijgende lijn in haar carrière, getuige het optreden op Schollenpop 2007, waar we ook beelden van te zien krijgen. En hiermee is de documentaire alweer ten einde. Na afloop verontschuldigt maker Tamara zich voor de montage: “Ik heb gebruikt gemaakt van huis-, tuin- en keukenapparatuur, dus vandaar dat sommige dingen misschien niet helemaal overkomen.” Dat is allemaal niet erg, want er is een duidelijk beeld van Cecile geschept.
Aansluitend op de vertoning van de docu geeft Cecile een optreden samen met Erik Minken (gitaar) en Martin Suijs (dobro). Relaxed kijken de bezoekers toe hoe deze drie muzikanten nummers als ‘3 million’, ‘Slipping through my fingers’ en ‘It’s time to be me’ vertolken. Hierna volgt een optreden van Catself (echte naam Agnieszka Holm), een soloartieste die geboren is in Finland, woonachtig is in Polen en kortstondig in Nederland is. Ze vertolkt intieme liedjes, waarbij aan het eind Sellaband-believer Cylu (Frankrijk) nog een potje meezingt, tot grote vreugde van het publiek.