Ik ben vanaf mijn zestiende jaar actief bezig met popmuziek. Ben midden jaren zestig ter wereld gekomen. Dus reken maar uit hoe lang ik met deze passie bezig ben. Eerst als popmuzikant, studio technicus, daarna “randgroep ambtenaar” en later als opperregelneef van het HPC. Inmiddels heb ik vele bands en acts voorbij zien komen en weer ten onder zien gaan. Bands met bakken talent. Bands met potentie, veel ambitie en goede vooruitzichten.
En dan is het jammer dat het dan toch niet lukt. Een teleurstelling na zoveel jaren keihard werken en dromen. Natuurlijk is het wel zo, dat veel muzikanten er op een of andere manier wel komen via andere bands en projecten. En dat talent zich niet verloochend. Het bericht dat de door mij innig gewaardeerde band HSSLHFF er mee stopt is niet de eerste en zeker niet de laatste. Maar het blijft een “bloody waste” en eeuwig zonde.
Ik mis de Dyzacks, Burma Shaves, The Parlour, Grechko's, Black Heart Betty's, Beschuits, Qrio's en al die andere toffe Haagse acts die furore maakten. Iedere keer als een band ermee stopt omdat de verwachtingen niet waargemaakt zijn, is een nederlaag. Maar uit de dampende resten floreren weer nieuwe acts. En als ik de festival agenda's zie, staan er weer nieuwe jonge veelbelovende Haagse acts te trappelen om de podiumsteigers van het popfirmament te betreden.
Helaas is het een trend dat Haagse bands hun cd het liefst buiten de stad willen presenteren. Doe dat nu niet. Alsof je je schaamt waar je vandaan komt. Het is sterker trots te zijn op Den Haag als popstad, de stad waar je vandaan komt. Niet voor niets opent U2 ieder optreden met de zin “We are a rockband from Dublin Ireland”. Denk je aan Liverpool als je aan The Beatles denkt. Is Seattle de stad van de grungebands. Is London de hoofdstad van de hippe dancestromingen en Berlijn die van de electropop. Verloochen nooit je roots, want dat is gewoon niet goed, geloof me!
Een uitspraak van aankomend superster Lady Gaga, deed mij onlangs walgen. Ze zegt de popmuziek te willen redden, want die is gestorven, ‘shot in the face’, aangevallen door overernstige gitaarjongens die de middelvinger opsteken naar de mainstream. Terwijl zij juist vindt dat je het tegenovergestelde moet doen. Je moet hem omarmen. Zoals ze in een BBC-interview zegt: “Wat ik maak, is performancekunst. Het is popmuziek die bedoeld is voor het Louvre”. Wat een misplaatste grootspraak. Mainstream als leidraad voor goede kunst?
Als je dan de prefab bubbelgum etalagepop hoort van deze jonge bepruikte dame, jakkiedomme. Valt dat dan vies tegen. Wat een nare oppervlakkige Madonna ripoff. Dan ga ik toch voor recalcitrantie in de muziek. Elvis de Pelvis. Keith Moon, Peaches, The Stones en Iggy Pop. Met als mijn huidige favoriet het Britse Rolo Tomassie, een haast onmogelijke kruising tussen zeg maar Death Cab For Cutie en Slayer. Gechargeerd dan wel. Een lieflijk ogend zangeresje (zeg maar gerust een mooie tante), maar creatief als de hel en als ze haar strot opentrekt. Heerlijk! Dat geeft de burger moed. Doe je ding, doe het goed, wees eigenwijs en rock als de neten!