Eerst viel het wel mee, toen werden we bang (gemaakt) en toen viel het voor de meesten van ons toch wel weer mee. Maar de crisis blijkt een stille sluiper. Hele festivals worden afgelast vanwege tegenvallende kaartverkoop. Of komen nog niet eens van de grond wegens gebrek aan sponsoren. Popzalen in het hele land hebben te kampen met dalende bezoekersaantallen en drankomzetten. Help, waar gaat dat heen?

Voor veel mensen is dit niet de eerste recessie die ze meemaken. Begin jaren negentig waren bijvoorbeeld ook niet echt fantastisch. Die heb ik min of meer bewust meegemaakt (ik ben nu 31, dus reken maar uit). Toen mijn oudere zus ging studeren had ze echt niet zoveel te besteden als de studenten van nu. Studenten waren toen arm en je herkende ze van mijlen ver aan hun shabby kleding. Tegenwoordig zijn studenten modepopjes en goed geklede heren die in mooie appartementjes wonen.

De jaren negentig was ook de periode dat ik voor het eerst naar concerten en festivals ging en dat ik heel bewust naar muziek ging luisteren. Ik luisterde toen, buiten muziek uit de jaren zeventig, vooral naar grunge. Muziek die gemaakt werd door boze, werkloze en verveelde jongeren. Muzikanten die in de uitzichtloosheid van hun bestaan hun inspiratie vonden. Dat waren geen muzikanten die dure gitaren, een compleet arsenaal aan de nieuwste pedaaltjes en een onbetaalbare versterker nodig hadden om iets te maken. Ze pakten gewoon een instrument op en gingen ervoor. Die muziek heeft mij heel goed door de crisis van de jaren negentig geholpen!

Gelukkig maar dat een recessie nooit reden is om geen muziek meer te maken. Integendeel, maatschappelijke ellende is een voedingsbodem voor jonge bands. Misschien geen direct gevolg van de crisis, maar waanzinnig om te zien hoeveel ontzettend leuke jonge bands er zijn in Den Haag. Toen ik laatst in de jury voor Talent Event zat, werd ik totaal weggeblazen. Go Fexet, Go Moore, Go Woot! Die dure spulletjes, die zijn er voorlopig nog wel, soms tot op het belachelijke af.  Maar ook zonder dure shit kom je er wel als muzikant. En nu is het maar hopen dat de podia en festivals een lange adem hebben. Want de boze kids van nu gaan later veel geld verdienen en dat weer uitgeven aan veel bier en concertkaartjes. En als er dan weer een crisis komt, dan zullen ze met gepaste weemoed terugdenken aan de crisis, en de muziek, van eind jaren 00’s.