In de rubriek ‘Achter De Schermen’ voelen we dit keer grafisch ontwerper Robert Muda aan de tand. Onder de naam Spacebar heeft hij vele ontwerpen van LP- en cd-hoezen op zijn naam staan, onder andere voor Hallo Venray, Gruppo Sportivo, Shine, Fatal Flowers, Alamo Race Track, Rex, De Dijk en zeer recentelijk The Polar Exploration Ship. Daarnaast is hij bijvoorbeeld ook verantwoordelijk voor de huisstijl van de uitgaande promotie van het Paard van Troje, Theater de Regentes, Crossing Border en BorderKitchen.
Robert heeft in het verleden op de Kunstacademie in Enschede gezeten, stage gelopen bij de Fabrique in Delft - waar hij later in vaste dienst trad - om vervolgens zijn eenmansbedrijf Spacebar op te richten. Vanwaar die naam? “In een handleidingboek voor Mac stond een toetscombinatie waarin het woord ‘spacebar’ voorkwam. Ik vond dat intrigerend en tegelijkertijd ondefinieerbaar. Inmiddels betekent het voor mij het letterlijk toevoegen van ruimte in het werk. Het is een manier van denken, iedere keer het wiel opnieuw uitvinden.”
Reeds vanaf het begin kon Robert niet klagen wat betreft opdrachten. Cool Cat en Sacha schoenen waren de twee grote opdrachtgevers, waarvan hij in het begin kon leven. Wat zijn bijzondere opdrachten geweest in de tien jaar tijd dat Spacebar nu bestaat? Robert: “De hoesontwerpen voor Marco Borsato, B.Z.N. en binnenkort de nieuwe cd van Guus Meeuwis zijn een grote uitdaging, vooral omdat de muziek niet geheel in mijn straatje past. Dat maakt het werken aan zo’n klus spannend; de uitdaging is dan des te groter. Maar ook het ontwerpen van de hoes voor het Texels Christelijk Mannenkoor, waarvan de oom van Henk Koorn (Hallo Venray) deel uitmaakt, was een bijzondere opdracht.”
Op de vraag of Robert een eigen stijl heeft, moet hij even nadenken voordat hij antwoord geeft. “Ik kan het zelf niet goed omschrijven, anderen wel. Mijn werken zijn, denk ik, goed in balans, uitgekiend, verzorgd en druktechnisch zitten ze meestal ook goed in elkaar. De opdrachten zijn overigens te divers om steeds eenzelfde trucje toe te passen. Wat albumhoezen betreft: elke plaat is anders, en vraagt in die zin ook om een andere benadering. Je kan simpelweg voor Hallo Venray niet hetzelfde maken als voor De Dijk en andersom. Je probeert bij het ontwerpen van een hoes een vertaling te maken van de muziek die op de plaat staat, waardoor een potentiële koper eigenlijk aan de hoes al kan zien of het iets voor hem is of niet. Misschien zweeft er wel een beetje jaren 70 door mijn werk heen.”
Robert haalt zijn inspiratie uit alles wat hij om zich heen ziet. Dat kan zijn: de natuur, de verpakking van een wasmiddel, een straatnaambordje, een fruitstickertje, enzovoorts. Hij is niet echt bezig met hoe andere grafische ontwerpers het doen. “Wat dat betreft ben ik geen fan van deze of gene.” Zoekt hij de grenzen op qua ontwerp? “Kijk, een opdracht is een probleemstelling, je dient iets te maken dat het doel dient dat de opdrachtgever voor ogen heeft. Legio van de voorstellen worden niet gekozen omdat ze te ver gaan of omdat de klant het simpelweg niet mooi vindt, dat kan gebeuren. Je hebt dan dus wel de grenzen binnen de opdracht opgezocht denk ik, en die kan je ook heel bewust opzoeken. In die zin kan je ook je opdrachtgever enigszins ‘opvoeden’, dat maakt het des te interessanter.”
De muzikale voorkeur van Robert is vrij breed en gaat van Britpop via folk en soul naar klassiek en weer terug naar pop. Namen die bij hem hoog in het vaandel staan zijn artiesten als Howe Gelb (Giant Sand), Bonnie Prince Billy, Al Green, Curtis Mayfield, Ann Peebles en de groepen Giant Sand, Lamb, Moloko, Goldfrapp en The Flaming Lips. Een hele waslijst dus. Namen waar hij graag eens een hoesontwerp voor zou willen doen zijn: Howe Gelb en Archer Prewitt. Maar ook Frans Bauer, om de lijn met Guus Meeuwis en B.Z.N. te trekken. ‘Dan is het rijtje wel compleet, haha!”
Hoe ziet de toekomst van Spacebar er uit? “Ik doe al een aantal dingen met Marc Fabels, met wie ik waarschijnlijk een vaste samenwerking aanga. Spacebar is dan finito. We hebben samen al de algehele vormgeving voor Crossing Border gedaan onder de naam Hospitaal-17. Ergens dit jaar hopen we een gezamenlijke werkruimte te vinden, waardoor ik dus niet meer vanuit huis zou werken. Maar we hebben geen voornemen om groot te worden. We willen dan ook geen personeel aannemen, hooguit een stageplek creëren.”