Na 20 jaar afwezigheid zijn Booker T. & The MG's voor drie exclusieve cluboptredens in Nederland. Deze instrumentale soulband was vooral populair in de jaren zestig en zeventig. Booker T. & The MG's was een multicultureel gezelschap met twee zwarte en twee blanke leden. Een haast onmogelijke combinatie in het gesegregeerde Amerikaanse zuiden van de jaren zestig. Zaterdag 21 maart stonden ze in het Paard van Troje.
De leden werkten als sessiemuzikanten voor Stax Records in Memphis. Met hun Memphis Soul begeleidden ze grootheden als Otis Redding, Sam & Dave en Wilson Pickett. Maar de band is waarschijnlijk het bekendst van hun hit ‘Green onions’, “per ongeluk” ontstaan tijdens een jamsessie. Vanavond is behalve Donald Dunn (basgitaar) en Booker T. Jones (orgel) ook de originele gitarist Steve Cropper van de partij. Hij schreef onder andere samen met Otis Redding ‘Dock of the bay’, samen met Wilson Pickett ‘In the midnight hour’ en samen met Eddie Floyd ‘Knock on wood’. Hij geldt als één van de invloedrijkste gitaristen in de muziekgeschiedenis. De drummer van The MG’s, Al Jackson, werd in 1975 vermoord. In het Paard zit Steve Potts (zijn neef) achter de drumkit.
Nu, 21 maart 2009, is het tijd voor de levende legendes; de soulmeesters van Booker T. & The MG’s bestijgen het podium van het Paard. Vriendelijk worden we welkom geheten, oprechte beleefdheid uit vervlogen tijden. Ze hebben diep respect voor het publiek, waar de bands van nu nog een puntje aan kunnen zuigen. De krasse knarren voeren langzaam de spanning op, maar binnen een half uur gaat het uitverkochte Paard compleet uit haar dak. Naast nieuw materiaal komen uiteraard ook de hits aan bod; onder andere ‘Summertime’, ‘Green onions’ en ‘Time is tight’ laten de zaal groovy swingen en joelen. Verblind door de flitsen (op reflecterende kalende hoofdjes), echt iedereen wil hun helden op de foto, luisteren we vol genot verder.
Uiteraard bestaat het publiek uit senioren, maar gelukkig is de echt muziekminnende jeugd ook, maar in minder grote getalen, aanwezig. Het Hammondorgel met Lesliespeakers maken het sfeertje helemaal af. Booker T. Jones pompt de soul vanuit zijn hart uit zijn toetsen. De tien minuten durende drumsolo van Steve Potts laat een diepe indruk achter. Uiteraard hebben we te maken met echte rasmuzikanten. Dat het optreden maar een dik uur duurt, mag niet deren. In 2007 ontving de groep niet voor niets een Grammy Life Time Achievement Award. Steve Cropper deelt heel de avond al veelvuldig zijn plectra uit (wat een gitaarvirtuoos), en nu begroet de band de fans en delen veelvuldig handtekeningen uit. Eén man is zo blij als een kind. Na het verkrijgen van een handtekening springt hij, joelt hij. Hij draait helemaal door. En het publiek moedigt hem nog verder aan. Gevalletje weekendverlof.. zullen we maar zeggen.
Maar na een korte pauze komen ze toch terug voor een toegift; ‘Groovin’’ wordt ingezet. Het applaus na afloop lijkt wel een half uur te duren, blijkbaar hebben ze een diepe indruk achter gelaten. Zo ook op mevrouw Mary van de Berg (Leiden): “Ik heb hun eerste LP, ik moest ze een keer live zien”! Dat laatste blijkt onder veel mensen de voornaamste reden te zijn om het concert te bezoeken. Conclusie: Wauw! Zo worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt!