Bij festivals denk je wellicht aan uitgestrekte grasvelden, drie podia en een veel te strakke programmering. Zodat je zelfs op je vrije dag aan het plannen bent! Dat is bij Schippop duidelijk niet het geval. Een charmant podium siert een lief grasveldje vlak bij de plaatselijke handbalclub. Naar het blijkt ruimte genoeg voor Schippop. Alles is netjes verzorgd. Geluid, eettentjes, dixies, kinderopvang, en ook het weer werkt mee. Wederom een bewijs dat er niet veel nodig is voor een leuk festival.

Het is de vierde keer dat Schippop op deze plek word georganiseerd. De doelgroep is veelal aanhang van bandjes, ouders met kinderen en wat verdwaalde fietsers. Niet heel druk bezocht maar wel gezellig en de sfeer is ontspannen. Het publiek ligt rustig te genieten van de muziek of kijkt wat naar de spelende kinderen. Te rustig voor een echt spetterfeest, maar muzikaal zeer geslaagd. De  programmering was goed, het geluid was netjes en de muzikanten hadden er allemaal zin in.

De nieuwe band Grace is vanmiddag een goede starter, al lijkt het soms alsof ze nog wat zoekend zijn naar hun gezamenlijke stijl. Waar de zanger soms wat poppy overkomt speelt de gitarist met uitgesproken power. Zijn open akkoorden zijn een welkome aanvulling zijn binnen de band. Al met al klinkt het prima. De zanger mag wel wat meer uit zijn schulp kruipen, hij zingt nog een beetje voor zichzelf en maakt niet echt contact met het publiek.

Met hun Moloko-achtige dance DaisyBelle had wellicht ook een goede afsluiter geweest. Nu valt het al snel op dat de akkoordenschema’s niet echt afwisselend zijn en de act van de zangeres ook niet. In hun eentonigheid zijn ze wel strak en de performance was opzwepend, klaarblijkelijk over nagedacht en geperfectioneerd. Hier wellicht een klein beetje misplaatst. DaisyBelle is dan ook de stand-in voor Ming’s Pretty Heroes, die op het laatste moment had afgezegd, en dat gat was prima gevuld.

Een fijne afwisseling na de geveinsde perfectie is de band John Dear Mowing Club. De liedjes bezitten een zalvende laag van eerlijkheid en dat maakt het zeuren mooi, en eigenlijk ook wel geplaatst. Iedereen ligt toch al wat te herkauwen op het weekend, de heerlijke Italiaanse pasta of een pannenkoek. Deed je dat niet dan had je alle ruimte om te luisteren naar de ontroerende teksten, “I came to pick you up with a limousine.. in my head”. Veel liefdesverdriet, maar wel heel mooi vertaald in lieve luisterliedjes.

Silence is Sexy brengt het publiek weer opgang door ze zeer actief te betrekken bij de show. De gitarist trok de sleur uit de mensen door letterlijk een loopje te nemen. Naar de nok van het podium, over het grasveld, en als klapper op de vuurpijl gaf hij  een charmant meisje zijn gitaar. Deze voluit kon soleren samen met de band! Geniaal en een welkome verandering na de ietwat tamme mowning club.

Diesel Disko is misschien iets te hip? Als echte profs brachten ze als enige band een spandoek mee. Ook deze band lijkt perfect en overal is over nagedacht. De muziekjes zijn strak en ieder bandlid heeft zijn taak, maar de muziek raakt niet. Reikt geen hand naar het publiek. Het blijft afstandelijk, een egotrip op het podium. En dat lijkt niet echt te passen binnen de sfeer van Schippop, wat toch meer gaat over de ervaring van muziek dan egotrippend uit je bol gaan op dance.

Met het jonge trio DeWolff gaat het momenteel wel heel erg snel. De drie tieners spelen deze zomer op vele festivals waaronder ook bijvoorbeeld Metropolis, Huntenpop, Dijkpop, De Affaire en Misty Fields. Daar zullen de twee optredens in De Wereld Draait Door vast een steentje aan hebben bijgedragen. En het is ze gegund, want deze Limburgse rocksensatie weet hoe ze een goede show neerzet. Als geen ander weten ze de sound van de jaren ’70 neer te zetten, denkend aan bands als Deep Purple, The Doors en Led Zeppelin. Bepalend voor het geluid is hierbij de Hammond-orgel die als een beest wordt bespeeld door Robin Piso. DeWolff kan wel eens een hele grote worden. En als je als jonge band dan ook nog complimenten krijgt van zanger/gitarist Ruben Block van Triggerfinger zelf, kan je dag al helemaal niet meer stuk natuurlijk.

Op het terrein van Schippop is het flink druk geworden voor Triggerfinger, maar het is zeker niet vol. Toch een beetje vreemd met een act als Triggerfinger op het programma. Toch maakt dat het Belgische trio niet uit of ze nu voor duizenden mensen op het Kerkplein spelen tijdens de KoninginneNach of voor driehonderd man op Schippop, ze geven alles wat ze hebben. Al vanaf het aftikken van openingsnummer ‘Short term memory love’ door drummer Mario Goossens heeft de band het publiek in haar ban. Waar veel bands vaak moeten smeken om publieksparticipatie hoeft zanger/gitarist Block er niet eens naar te vragen. Met zijn zwoele blik kijkt hij het publiek in en dan kun je niet anders dan meezingen op ‘Is it’ of in het rond springen op ‘First taste’. Alle rockclichés komen voorbij, maar Triggerfinger kan het hebben omdat ze het zo vreselijk goed brengen. Hulde!