Na een korte radiostilte, waarin Stereo hard werkte aan het nieuwe album, was het grote moment op woensdag 24 juni dan eindelijk daar: het kersverse ‘Monogamy’ werd gepresenteerd. Voor deze speciale gelegenheid verliet 3VOOR12 Den Haag voor een keer zijn post om neer te strijken in de Amsterdamse Flexbar. Daar werden de klanken van het nieuwe schijfje enthousiast ontvangen door een beperkt aantal fans, familieleden en platenjuppen.
Na een korte aankondiging van Dennis Weening begint Stereo de set van de cd-presentatie bijzonder sterk met een van de betere nummers van het album. Een mysterieuze spanning wordt opgebouwd met gitaren en drums, waarna de melancholische klanken van ‘Would it be nice’ met verassende power de zaal in geslingerd worden. De timing is sterk, het spel is strak. ‘Is iedereen bij de les?’, lijkt Stereo te vragen. Het publiek is wakker.
Het publiek is niet het enige opgewekte volkje in de zaal. Ook de band heeft er duidelijk zin in en straalt dit enthousiasme goed uit. Daan, Thijs, Stephan, Noah en Jean-Baptiste spelen vol overgave, en Astrid weet de zaal goed te entertainen. De heren bewijzen ieder prima muzikanten te zijn, en het stemgeluid van Astrid blijft verbazen, ze heeft techniek en weet harde uithalen, rauwe kantjes en ingetogener werk gedurende de set steeds beter uit te balanceren.
De nummers van het album ‘Monogamy’ lopen lekker: ze liggen goed in het gehoor, zijn toegankelijk en er zit een duidelijke lijn in. Bovendien is er sprake van voldoende afwisseling, we vinden melancholie in ‘Would it be nice’, emotie in ‘Still here’ en er kan gesprongen worden op platen als ‘Sexual’.
De toegankelijkheid van de nummers is ook meteen het zwaktepunt van Stereo. ‘Toegankelijk’ kunnen we in de muziek nogal eens vrij vertalen in ‘makkelijk’, ’standaard’ en ‘volgens verwachting’. Stereo confronteert ons niet bepaald met schokkende nieuwe vormen, verassende breaks of origineel opgebouwde nummers. Ook worden de songs wel erg glad afgewerkt, we kunnen de muziek soms beter ‘pop’ dan ‘rock’ noemen, geknipt voor de Top 40. Ook hapert het bij Stereo op het gebied van originaliteit. Hier en daar zijn duidelijke gelijkenissen te vinden met muziek van andere bands. Vergelijk bijvoorbeeld de break in ‘Unexpected’ met die in ‘All my life’ van de Foo Fighters.
Op de band Stereo is vanaf het begin heel wat kritiek geweest. Mensen zijn cynisch over het concept van samengestelde band uit een tv-show van een commerciële zender. Vanavond geeft Stereo cynici op enkele fronten gelijk: de muziek is commercieel en kent weinig scherpe kantjes. Voor het andere deel bewijst Stereo echter dat een samengestelde band wel degelijk prima muziek kan maken, en dat de bandleden over muzikale kwaliteiten beschikken. Bovendien zorgt Stereo voor een goede show, en daarmee voor een feestje in de Flexbar.