Het Zeeheldenfestival beleefde dit jaar haar 29e editie. Het volgens velen gezelligste festival van Den Haag duurde wederom vijf dagen en bevatte een line-up die er niet om loog. Acts als Moore (woensdag), Two Way Radio (vrijdag), The Deaf en Ellen Ten Damme (beiden zaterdag) trokken vele bezoekers, niet alleen uit het Zeeheldenkwartier, maar ook van ver erbuiten. Lees hier het verslag van afgelopen vrijdag.
Nadat het publiek heeft kunnen genieten van de Afrikaanse klanken van Rob Daenen en Sheick Tijan Samba, opererend onder de naam KA, is het de om half zes de beurt aan De Règâhs. Geprogrammeerd op het grote podium spelen de drie heren flamenco met vaak grappige Nederlandstalige teksten. Ze zingen ondermeer over ‘de Haagse meisjes’ en als tegenhanger over ‘de Haagse mannen’. En dat allemaal met een sterk Haags accent; hoe toepasselijk. De set bestaat voor een deel uit vertolkingen van bestaande nummers. Zo is ‘Macarena’ omgebouwd tot ‘Lange benen’ en is ‘Bamboléo’ ineens ‘Bamboleros’ geworden. Tussen de vocale gedeeltes door wordt er flink gesoleerd, iets wat ook wel een beetje hoort bij flamenco. Hoogtepunt van het optreden is de dans van twee dames voor het podium. Het laatste nummer met de toepasselijke titel ‘Opzouten’ krijgt toch nog een vervolg in de vorm van een toegift, mede door het enthousiasme van presentator René Bom.
Om half zeven speelt het songwritertrio Mental Marble op het kleine podium. Alhoewel, trio; vandaag zijn ze met zijn vieren. De heren brengen melancholische muziek met meerstemmige zang ten gehore, die doet denken aan Crosby, Stills, Nash & Young en - voor wie ze nog kent - The Amazing Stroopwafels. Je moet er echt voor gaan zitten om een beetje in de sfeer te komen, maar niet veel mensen doen dat. Eigenlijk is een uur ook te lang om geboeid te blijven door deze oase van rust. Jammer!
Two Way Radio, toch wel een beetje een Haagse trots, brengt verandering in de zaak. Ze knallen vanaf het grote podium hun songs eruit en weten veel aandacht te trekken. Het kan ook niet anders, de drie zangeressen hebben een sterke overtuigingskracht. De overige muzikanten zijn daarentegen erg in zichzelf gekeerd en dragen slechts muzikaal hun steentje bij. Hoewel hun biografie vermeldt dat ze rock maken, is dat toch een beetje vergezocht. We kunnen een beetje spreken van het Stereo-effect; de presentatie is rockgericht, maar het is allemaal veel te poppy en gelikt daarvoor. Je zou zelfs vraagtekens kunnen zetten bij hun optreden hier op het Zeeheldenfestival. Gezellige muziek is het niet echt en - in tegenstelling tot de reputatie van het festijn - is de muziek allesbehalve doordrenkt van een vrije geest. Maar Two Way Radio komt er toch goed mee weg en dat verdient respect.
Lil’ Esther & Her Tinstars staan als volgende act aangekondigd op het kleine podium. De zangeres is echter ziek en daarom speelt haar begeleidingsband nu zonder frontvrouw. De band heeft er ondanks alles erg veel zin in en weet in korte tijd een behoorlijke aanhang te creëren. De muziekstijl - rock ’n roll in de traditie van eind jaren 50/begin jaren 60 - krijgt veel mensen aan het dansen. Naast eigen werk worden klassiekers als ‘Suzie Q’ en ‘Red hot’ ten gehore gebracht. Nadat de zanger zich halverwege de set ontdoet van zijn gitaar en zich kan richten op zijn zang, zo staat hij even later mee te swingen met de toeschouwers. Een aangename afwisseling op de rest van het programma, dat zijn The Tinstars zondermeer.
Als hoofdact van deze vrijdag staat de reggaeband Blended Culture geprogrammeerd. Maar het publiek moet nog even wachten, want er is een heuse support act. En wel in de vorm van Apache Sound System, een dj plus een aantal danseressen die tezamen de ‘red, gold and green sounds’ vertegenwoordigen. Omstreeks tien uur komt dan eindelijk Blended Culture het podium op. Wat opvalt aan hun set is dat er continu gewisseld wordt qua vocalisten. Zo passeren een aantal zangers en zangeressen (waaronder oprichtster Anuradha Triloki) de revue en doet ook bassist Papa Jan een potje mee door de microfoon. De meest opvallende verschijning is echter keyboardspeler Shailendra Bhoelai; met zijn superlange haar en ultrarelaxte uitstraling staat hij in het midden van het podium lekker cool te zijn. Het publiek kan het geheel goed waarderen en zo staat het halve plein tot aan het eind mee te dansen op de reggae.