Er gebeurde afgelopen zondagavond 12 juli iets bijzonders in het Openluchttheater Zuiderpark. Voor een klein gezelschap gaf de Amerikaanse band Lambchop het enige Nederlandse concert dit jaar. Het concert van Lambchop is onderdeel van een reeks door het Paard van Troje georganiseerde concerten in het Openluchtteater.
Lambchop is geen band zoals iedere andere band, maar een steeds wisselend gezelschap van muzikanten met als vast onderdeel de wat typische frontman Kurt Wagner. Op het eerste gezicht lijkt Wagner met zijn truckercap, ziekenfondsbrilletje en ontwijkende blik een beetje op het prototype seriemoordenaar uit de reallife murdermysteries die continu op Discovery Channel worden herhaald. Maar de voormalig beeldend kunstenaar uit Nashville, Tennessee bewijst dat schijn vaak bedriegt.
Hij blijkt een meester in het creëren van een ongedwongen, intieme sfeer. Bij aanvang van het optreden stelt hij zijn medebandleden aan het publiek voor. Een apart gezelschap bestaand uit vooral heel jonge muzikanten die volgens Wagner de antwoorden op de meest uiteenlopende vragen kunnen geven. Dit is direct een uitnodiging aan het publiek om ook vooral vragen te stellen. Het blijft stil. Het publiek lijkt danig onder de indruk van de aaneenschakeling van de vooral melancholische, bitterzoete nummers die de band achter elkaar aaneen rijgt. Met de voeten omhoog en een drankje in de hand genieten de toehoorders zichtbaar van wat Wagner en consorten ze voorschotelen.
De Americana-muziek die de band uit het zuiden van de Verenigde Staten brengt is misschien niet heel spannend maar blinkt uit in haar eenvoud. Er staan zeven muzikanten op het podium maar in feite gebeurt er maar heel weinig. Intimiteit, nuances, zwarte humor en vooral heel veel passie voor de muziek staan centraal. De teksten van Wagner belichten de meest basale dingen in het leven soms op een kinderlijk eenvoudige manier. Dit leidt tot juweeltjes als ‘The funeral was Jewish. All the mourners traveled in one car. They remembered he had said, you’re never lonely when you’re dead’. Jammer dat niet alle juweeltjes even goed verstaanbaar zijn.
Hoogtepunt van het concert is het prachtige ‘Give it’ (oorspronkelijk geschreven voor het houseproject X-press 2) wat door de band wordt opgedragen aan de zondag overleden dichter Simon Vinkenoog. Pure poëzie versterkt door een volledig in zijn tekst opgaande Wagner en steeds krachtiger aanzwellende muziek. Vinkenoog gaf ooit in een interview aan na zijn dood in de buurt van de aarde rond te blijven hangen omdat hij het gebeuren op aarde enorm interessant vond. Hopelijk is hij lang genoeg blijven hangen om deze versie van ‘Give it’ mee te krijgen. Kippenvel! Een briljant concert waar door de aanwezigen vast nog lang over nagepraat zal worden.