Leo Gstrein presenteert nieuwe cd

‘Strange Ways To Save The World’ klinkt goed in Nederland Drie

Julie Enthoven | Foto’s: Peter de Hoog ,

Het was afgelopen zaterdag niet bepaald de eerste keer dat Leo Gstrein een podium beklom. Met ruim twintig jaar podiumervaring op zak zal de singer-songwriter het niet snel meer benauwd krijgen wanneer hij ergens rondom het Haagse de planken op moet. Op deze 21 februari had hij wellicht wél reden om wat zweetdruppeltjes op het voorhoofd te krijgen: vanavond werd de nieuwe cd ‘Strange Ways To Save The World’ officieel gepresenteerd.

‘Strange Ways To Save The World’ klinkt goed in Nederland Drie

Het was afgelopen zaterdag niet bepaald de eerste keer dat Leo Gstrein een podium beklom. Met ruim twintig jaar podiumervaring op zak zal de singer-songwriter het niet snel meer benauwd krijgen wanneer hij ergens rondom het Haagse de planken op moet. Op deze 21 februari had hij wellicht wél reden om wat zweetdruppeltjes op het voorhoofd te krijgen: vanavond werd de nieuwe cd ‘Strange Ways To Save The World’ officieel gepresenteerd. De opvolger van ‘Underneath The Willow Tree’ moest met zijn melancholische klanken de harten van Wateringen gaan veroveren…

Het blijkt al snel dat de band daar niet al te veel haast bij heeft. De setlist begint met het rustige werk en er worden vrij veel oude nummers ten gehore gebracht. Pas na ruim vijf songs komt er leven in de brouwerij. Er volgt een handjevol nummers van de nieuwe cd, en de wat stijve bandleden van Leo Gstrein beginnen iets te ontdooien. Liedjes als ‘Shy girl’ met een hoog singlegehalte maken bovendien dat ook in het publiek langzaam wat heupen beginnen te bewegen.

Dat mag ook wel, want ‘Strange Ways To Save The World’ omvat zeker muziek met potentie. De nummers zitten goed in elkaar, de melodieën die worden neergezet door de prachtige stem van Leo Gstrein zijn meeslepend en dit zorgt in combinatie met de elektronische geluiden van de toetseniste voor een mooi en eigen bandgeluid. Helaas neemt dit gegeven van een eigen geluid wel een bekend bijverschijnsel met zich mee: veel nummers van Leo Gstrein lijken op elkaar. Met name de zanglijnen worden na het horen van een aantal tracks herkenbaar.

Aanvankelijk weet gitarist Martijn Ruinaard voor het probleem van herhaling geen oplossing te bieden: zijn gitaarwerk is vooral functioneel, net als de weinig bijzondere baspartijen. Halverwege de set beginnen er echter meer solo’s vanuit zijn versterker te klinken, die een geweldige toevoeging aan de muziek vormen. Daarmee beginnen de bandleden zowaar ook te bewegen op het podium. Overtuigend wordt het echter niet. De performance van deze prima band tijdens de presentatie van hun cd blijft hierdoor mat, en het optreden kan dan ook helaas niet als ‘spetterend’ de boeken in.