Het is een lot dat al vele bands heeft getroffen op zo’n verdwaalde woensdagavond in muziekcafé De Paap: een afgeladen zaal vol stomend publiek, bestaande uit twee barmannen, vijf beschonken Duitsers, een kritische 3VOOR12-verslaggeefster en de acht meest trouwe volgelingen van de optredende band (ook wel ‘De Hooligans’ genoemd).

Op 28 januari werd de band Klopje Popje met het heugelijke vooruitzicht op zo’n optreden geconfronteerd. Deze groep, afkomstig uit verschillende delen van het land, betrad woensdagavond naar eigen zeggen voor het eerst een podium in het Haagse. Publiek of geen publiek, Klopje Popje had als missie haar naam te vestigen in deze stad en een geweldige show was dus een must. Voorafgaande aan deze beproeving was het de taak van de Haagse band HyberNation om alle Duitsers en Hooligans alvast op te warmen…

Wanneer vijf heren in de categorie ‘jonge honden’ om kwart voor tien het podium van De Paap beklimmen kijken drie mensen wat verdwaasd om zich heen: “G.O. TV zou toch het voorprogramma verzorgen?” De barman weet van niets, “Anfangen.”, vinden de Duitsers. HyberNation is vanavond blijkbaar de plaatsvervanger van de Leidse band. Niet lang nadat de eerste tonen de versterkers hebben verlaten hoeven we ons niet meer achter de pc te scharen om te weten dat Rage Against The Machine onder het kopje ‘invloeden’ op de MySpace-pagina van de Hagenezen staat. Het stevige gitaarwerk en de overschakelingen tussen rap en zang van frontman Matteo Iannella zijn onmiskenbaar voor de RATM-stijl.

De heren van HyberNation hebben echter meer in hun mars. Ze wisselen de harde tracks geregeld af met melodieuzer werk waarin pianospel en gitaarsolo’s de hoofdrol krijgen. Hierbij worden leuke muzikale vondsten gedaan en de show krijgt een afwisselend karakter. Helaas heeft de ritmesectie van de band de zaken echter slecht op orde waardoor het geheel rommelig blijft en er overmatig veel accenten in de muziek worden gelegd. De Duitsers kan het allemaal niet deren, de Hooligans reageren lauwtjes.

Wellicht kan Klopje Popje eenheid creëren in het publiek. Direct nadat de eerste snaren zijn aangeslagen blijkt dat deze formatie geen betere bandnaam had kunnen kiezen dan de huidige: de groep is zo serieus als de naam doet vermoeden. Het is een gekkenhuis: de overweldigende energie van de frontman, de enorme dosis herrie, de show, de waanzin… Zelf noemen ze het “theatraal, hysterisch en catchy”. Hier kunnen we niets tegenin brengen. Werkelijk alles wordt door mannen uit de kast getrokken om er een show van te maken, inclusief een gashoorn, een zelfophemelende introductie en een verjaardagskaart met een muziekje. De heren storen zich totaal niet aan het feit dat ze voor een halflege zaal spelen. Klopje Popje is energie, het is idioot, het is grappig, maar het is ook: muziek.

De toeschouwer zou deze muziek door alle gekte bijna vergeten, maar wanneer men beter luistert blijkt deze helemaal niet tegen te vallen. De band is goed op elkaar ingespeeld en zet een strakke, degelijke muzikale basis neer voor de zanger. De tracks zijn afwisselend en nummers als ‘Back to work’ hebben een hoog voetjes-van-de-vloer-gehalte. Er zijn invloeden uit verschillende stijlen te onderscheiden: funk, stevige rock, indie en zelfs jazz horen we terug bij Klopje Popje. Toch moet worden toegegeven dat ‘degelijk’ het enige juiste woord is voor de muziek die de band tussen de gekte door maakt: het bevat niet veel verassingen en de muzikanten maken weinig gebruik van het feit dat ze over twee gitaristen beschikken. Ook kunnen we ons bij de band afvragen hoe lang deze blijft boeien, wat gebeurt er als de verassing van de hysterie eraf is?

Voor nu had Klopje Popje met zijn vrolijke muziek en gekke show de avond echter gemaakt. De barmannen lachten. De Hooligans klapten met de Duitsers. De 3VOOR12-verslaggeefster werd er vrolijk van…