Het is alweer vijftien jaar geleden! Toen stonden de mannen van de Engelse punkband Buzzcocks ook al in het Paard van Troje. Donderdag 12 februari deden ze het nog eens over. Hun eerste twee albums, ’Another Music In A Different Kitchen’ en ‘Love Bites’ werden achtereen gespeeld en tentoonstelde het talent van de mannen. Als voorprogramma mocht de Nederlandse metal/punkband Sidekick Bob het publiek opwarmen, wat jammerlijk mislukte.

Als je als toeschouwer rond half negen de grote zaal van het Paard van Troje in loopt, vraag je je even af of je wel in de juiste zaal bent. Het geschreeuw en gebeuk van drums en gitaren van openingsact Sidekick Bob doen pijn aan de onbeschermde oren. Is dat de opwarmer voor het Buzzcocks publiek? Ja dus. Soms lijkt het alsof het de band zelf ook verbaasd. “Gelukkig zijn de meesten van jullie halfdoof en voor de slechtzienden: daar staat Sidekick Bob”, al wijzend naar het doek achter het podium. Met teksten als ‘dorst, dorst, waar is mijn bier’ en titels als ‘Fuck it’ lijkt deze band nou niet bepaald geschikt voor het aanwezige publiek, dat dan ook lauwtjes reageert op de muur van lawaai die de band produceert. Je publiek regelmatig ‘stelletje ouwe lullen’ noemen, zal ook niet echt helpen.

Als iedereen weer is bijgekomen en de oordoppen weer uit kunnen, gaan de lichten alweer uit. Rond kwart over negen lopen de bandleden van Buzzcocks het podium op onder een luid applaus. Ze steken direct van wal met ‘Fast cars’ om, zoals gezegd, hun eerste twee cd’s achter elkaar te spelen. Dat de band het nog niet is verleerd blijkt al heel snel. Het tempo in de set blijft er goed in zitten en de nummers worden strak ten gehore gebracht. Tijdens het lied ‘Sixteen’ staat drummer Danny Farrant even in de spotlight, zowel letterlijk als figuurlijk. Hij geeft een spetterende drumsolo weg. De rest van de bandleden doen ook niet aan hem onder. Als jonge guppen staan ze op het podium en vooral het plezier dat de band heeft, straalt er vanaf.

Echt veel wordt er niet gepraat met het publiek, maar dat lijkt voor de aanwezigen niet te baten. Er wordt gedanst en gesprongen en de jeugd van menigeen wordt weer herbeleefd. Er wordt zelfs met wat bier gegooid her en der. Op een gegeven moment word de sfeer iets te grimmig en moet de security zelfs tot twee keer toe ingrijpen. Een keer werd er een kleine vechtpartij uit elkaar gehaald en even later werd een groep mannen uit de zaal verwijderd.

Gelukkig krijgen de bandleden er schijnbaar niks van mee en spelen onverstoorbaar verder. Als het einde van de set in zicht is, druppelen de bandleden langzaam van het podium. Drummer Danny Farrant blijft als enige over en geeft wederom een knallende drumsolo weg. Een paar minuten lang weet de drummer alle ogen op zich gericht te houden. Een wervelend applaus volgt. Iets later komt de band weer het podium op voor een toegift. Hun grootste hits komen voorbij en het publiek kan er geen genoeg van krijgen. De oude punkers hebben vanavond laten zien wat echt rocken is.