Den Haag heeft het er over, de naam valt hier en daar en onder andere 3VOOR12 Den Haag columnist Rob Vondracek noemde ze in zijn columns: Vuigtuig, de nieuwe rock ’n roll formatie van Den Haag. Je hoort ze wel, maar je ziet ze niet. Daar komt, volgens de bandleden zelf, binnenkort verandering in. Maar voordat we ons klaarmaken voor hun vuige muziek, wie zijn ze en wat doen ze eigenlijk? 3VOOR12 Den Haag sprak met zanger Marlon van Cappelle en gitarist Bart Lybeert.
Het idee Vuigtuig was er eerder dan de band zelf. Marlon vertelt met zijn karakteristieke stem (denk aan een doorgewinterde rock ’n roll ster): “Ik vond dat er in Den Haag niks interessants gebeurde op muziekgebied. Ik speelde nog in een andere band toen ik het concept Vuigtuig bedacht. Het zou een soort persiflage zijn op de smartlap, met metaforisch gebruik ervan. Ik kreeg daar een band omheen, maar we gingen uit elkaar en toen leerde ik Bart kennen en ging het ineens heel erg goed met Vuigtuig.” Bart: “We hebben gewoon een beetje gejamd en voor we het wisten hadden we Vuigtuig. Daar hebben we nog meer muzikanten omheen gezocht en nu bestaan we uit vijf man.”
Volgens henzelf laat Vuigtuig zich het best omschrijven met “lege harten, gebroken glazen.” Marlon legt uit: “Officieel is het natuurlijk gebroken harten, lege glazen. Je gaat zuipen als je iets hebt waar je je niet helemaal lekker over voelt. Maar wij draaien dat net even om. Je kunt je een heel scenario voorstellen bij die tekst. Ik denk dan bijvoorbeeld aan onwijze verbitterdheid en dat je allemaal dingen molt, glazen en flessen en dan houdt het op, dan ben je leeg. En ik vond het een mooie zin. Ik wilde het eigenlijk in een nummer stoppen, maar dat heb ik niet gedaan, want ik vond het op zichzelf al iets. Maar dat wil niet zeggen dat we alleen maar treurige muziek maken, daar zijn we wel overheen.” Bart: “Eigenlijk is het heel abstract en ieder kan er z’n eigen ding in zien.”
Als je naar een optreden van Vuigtuig bent geweest of hun website hebt bekeken, dan zal het kleine schilderijtje dat overal terugkomt je niet zijn ontgaan. Marlon: “We hadden die band bedacht en hadden een soort logo nodig en toen zagen we een keer in de kringloop dat schilderijtje naar ons glimlachen. Toen dachten we: “Dat wordt het.” Want dat geeft gewoon alles weer wat wij doen, omdat dat schilderij er op het eerste gezicht al treurig uit ziet, maar er zit ook een heel bizar verhaal achter. Het is één van de 24 stuks die in de 20’er jaren door een Italiaanse schilder zijn gemaakt. Het zijn weeskindjes die hij heeft opgekocht om na te schilderen. En die 24 jongens en meisjes zijn allemaal verbrand in z’n atelier, dus ook dat jochie op ons schilderij. In de 50’er jaren hingen die dingen overal en was er een mythe dat er een vloek heerste op elk replica en elk schilderij. En dat is ook een beetje wat wij doen. Wij maken hele duistere nummers, maar wel met een knipoog. En daarom hebben wij dat schilderijtje op het podium staan.”
Die knipoog is duidelijk terug te horen in de teksten van Marlon. Ze zijn typisch en hebben wat weg van zeemansliederen en smartlappen. “Vaak zijn het metaforen als ik een nummer schrijf. Het nummer ‘De zee huilt mee’ gaat op het eerste oor over een boot, maar dat kan je op heel veel manieren opvatten: een relationship een ship een schip. Zo doe ik dat een beetje. En dat ga ik niet vertellen, want ik vind het leuk als mensen echt naar die teksten luisteren en daar zelf achter komen”, aldus Marlon. En waarom kiest Vuigtuig voor Nederlandstalig? Bart: “Omdat iedereen een beetje, naar ons idee, hetzelfde doet. Iedereen zingt in het Engels en doet ofwel de Britten of de Amerikanen na.” Marlon: “Je stelt je kwetsbaarder op als je Nederlandstalig zingt en dat vond ik heel eng om te doen. Maar ik schaam me er niet meer voor, omdat wij niet doen wat andere bands doen en dat vind ik heerlijk. Het is niet shocking, maar het is wel van: “gaan ze Nederlandstalige shit maken!? Wat?!” Dat vind ik vet, die verwarring. En ik hou persoonlijk helemaal niet van Nederlandstalige muziek. Dus ik dacht: dan doe ik het zelf wel, Nederlandstalige muziek maken die wel goed is. Bijvoorbeeld die Nederhop doet het onwijs goed, waarom zou je geen rock ‘n roll kunnen maken met Nederlandse teksten? Dat wordt al snel iets voor 30’ers, maar ik wil iets voor de kids.” Dat Vuigtuig zich hiermee beperkt tot Nederland is geen probleem. Marlon: “Die tijden dat Nederlandse bands het in het buitenland maakten is voorbij. Ik ga dat niet eens aan, dat is niet mijn doel.”
Buiten Den Haag publiek bereiken neemt Vuigtuig wel serieus. Marlon: “Ik geloof niet in Den Haag als rock ’n roll city. Waarom zou je alleen in Den Haag blijven spelen, dan kom je niet verder. En dan sta je wel leuk in de NL70 of bij het Koorenhuis voor de 80e keer, ik wil gewoon dat Groningen Vuigtuig kent, dat vind ik veel interessanter.” Bart: “Het is ook een doel om straks een album te maken, waar mensen van zeggen ‘wow dit is goed, ik wil de show zien’, omdat het iets toevoegt en niet dat je een album koopt en naar een optreden in Ahoy gaat om daar precies hetzelfde te horen met 40.000 man. Dat is zo saai.” Marlon: “Daar heeft hij gelijk in. Als je bijvoorbeeld mijn favoriete album van Bowie ‘Ziggy Stardust’ neemt, dat heeft een kop en een staart, dat is een story. En zoiets kan ook heel goed met Vuigtuig.”
Na wat biertjes en veel sigaretten vertellen de jongens bevlogen dat Vuigtuig meer is dan alleen muziek. Marlon: “Ik wil een club, een aanhang die onze muziek echt waardeert en voelt. Het liefst willen wij een soort cult worden. Zie het een beetje als The Velvet Underground, iets wat wij helemaal te gek vinden. The Velvet Underground was wel een band, maar het was ook die hele New Yorkse scene. Er waren maar dertig coole mensen in die tijd in New York en dat was The Velvet Underground. Zoiets willen wij ook een beetje.” Bart: “Vuigtuig is alles en iedereen die mee wil doen aan Vuigtuig. Een soort beweging waar niemand de leiding over heeft, waar gewoon iedereen bij hoort. Dus dat kunnen ook kunstenaars zijn of mensen die gewoon de muziek te gek vinden. Het is niet alleen muziek, het is alles eromheen.”
Dromen en ideeën hebben de jongens dus zat, maar wanneer kan het publiek hier van mee genieten? Bart: “We hebben nu wat optredens staan, waarvan ik denk dat we ons daarin al veel beter kunnen presenteren. Maar dat zijn nog geen echte optredens, want dat is ofwel met andere bands of het is in een uitgeklede versie. We treden pas echt een keer op als we alleen staan en de zaal helemaal naar onze hand kunnen zetten. Er moet dan een sfeer zijn dat je als je binnenkomt al denkt ‘oké, Vuigtuig, ik ruik het gewoon’. Begin komend jaar gaat dat gebeuren.”
Donderdag 17 december speelt Vuigtuig op de N.O. Appetizer XXL-Mas Party in het Paardcafé.