Je kan tegenwoordig nog maar moeilijk om Laura Jansen heen. Vanuit het niets lijkt deze Nederlands-Amerikaanse singer-songwriter op te duiken in allerlei televisieprogramma's. Haar toekomstige single 'Wicked ways' is benoemd tot themesong van de nieuwe Net 5-hitserie 'Floor Faber' en haar Kings of Leon-cover 'Use somebody' is voorbestemd om eeuwig op de playlists van Sky Radio terug te keren. Jaren geleden verkaste ze van Nederland naar Amerika. Nu is ze terug met een clubtour door Nederland. Vanavond is ze ook een beetje terug op haar thuisbasis, Den Haag. Als minderjarig meisje maakte ze één van de vele kleine kroegjes in het Haagse Hofkwartier onveilig. Nu mag ze haar ding doen in de uitverkochte kleine zaal van 't Paard.
Vergezeld door slechts een akoestische gitaar mag de Canadese indie folkrock zanger Dan Mangan de aanwezigen warm maken voor Laura's optreden later die avond. Ondanks zijn mooie luisterliedjes lijkt hij het publiek niet mee te krijgen. Pas op het moment dat hij van het podium afspringt en de zaal vraagt om hem tijdens het nummer 'Robots' bij te staan in zijn verklaring dat robots ook liefde nodig hebben komt het publiek los. Dat is jammer genoeg ook gelijk zijn laatste nummer.
Vervolgens is het de beurt aan de dame waar iedereen op gewacht lijkt te hebben. De zaal is gevuld met een gevarieerd publiek. Van pubermeisjes die smachtend voor het podium omhoog staren naar hun grote voorbeeld, tot stelletjes die zich volledig mee laten voeren door de lieflijke liedjes. Ook Jansens' vroegere Haagse stapmaatjes hebben de weg naar 't Paard gevonden. Maar er zijn vooral veel, heel veel vrouwen. Op zich niet vreemd. Laura Jansen baseert haar teksten op haar eigen ervaringen. Ervaringen die voor velen herkenbaar zijn: de verschillende stadia van liefdesverdriet, onzekerheid en het niet volgens de regeltjes willen leven. Dat lijkt misschien een garantie voor een avond gevuld met tranen en verdriet, maar niets is minder waar. Met veel humor en een hoop zelfspot presenteert Jansen haar zielenroerselen aan een zaal vol mensen die alles lijken te vreten wat ze door de fragiele zangeres wordt voorgeschoteld.
De liedjes ontlenen hun kracht aan de kristalheldere stem en de manier waarop ze worden vertolkt. Intens, puur en vanuit het hart. Hoogtepunten van de avond zijn het ontroerende 'Single girls' (over liefdesverdriet, je haar knippen en heel stoer alleen verder gaan), het herkenbare 'Bells' (herinneringen aan Nederland) en het kwetsbare, o zo persoonlijke 'Pretty me'. Verrassing van de avond is echter 'If moon was cookie'. Met een enigszins valse ukelele laat Jansen het publiek opnieuw kennismaken met haar talent om mooie covers te maken. 'If moon was cookie' is echter een stuk origineler dan 'Use somebody'. Nooit gedacht dat er achter de teksten van het Amerikaanse Cookie Monster van Sesame Street een diepe filosofische betekenis schuil zou gaan.
Laura Jansen belooft aan het begin van haar show een klein, intiem optreden. Die belofte heeft ze zeker waargemaakt. Je gaat naar huis met het gevoel alsof je net een soort huiskamerconcert achter de rug hebt. Jansens' andere belofte om de volgende keer voor vuurwerk en naakte danseressen te zorgen mag ze direct weer vergeten. Bewaar die toeters en bellen maar voor een band als Rammstein. Laura Jansen heeft niet veel meer nodig dan een piano, wat kerstverlichting en misschien een ukelele, mocht het Cookie Monster weer op willen duiken.