In het laatste weekend van november vond in Amsterdam het Contrabanda! Festival plaats. Het programma werd aangeprezen als "een grensoverschrijdend muzikaal avontuur tussen culturen maar ook tussen traditionele en vernieuwende muziek en dans". Om ook de rest van Nederland kennis te laten maken met het Contrabanda concept heeft een aantal acts uit het programma een korte tour langs vijf Nederlandse zalen gemaakt. Op 6 december was de afsluitende avond in het Paard van Troje met achtereenvolgens Zulu 9.30, Hotel en RotFront.
Voordat de eerste band het podium van de grote zaal betreed zitten hier en daar wat mensen op geïmproviseerde bankjes naar de film ‘Beatbox Columbia’ te kijken. De film maakt, net als DJ Tommi, deel uit van het avondvullende programma. In Amsterdam werd Contrabanda geopend door zangeres Caro Emerald, bekend van de hit ‘Back it up’, maar zij is er in Den Haag niet bij (voor de fans: op 9 januari staat ze wel in de het Paard, als onderdeel van de Groovalicious tour).
Zulu 9.30 uit Barcelona trapt af voor een publiek van ongeveer vijftig mensen. Enthousiast brengen ze hun mix van funky reggae en salsa en zanger Oski-Jah Man doet zijn best het publiek mee te krijgen. Na aarzelend de lege ruimte voor het podium betreden te hebben wordt er rustig meegedanst op de zoete reggae klanken en golvende dreads van Oski-Jah. Na een half uurtje verdwijnt de band, en direct keert de zanger terug met de mededeling dat de muzikanten maar voor 30 minuten betaald zijn, dus dat hij de toegift in zijn eentje moet doen. Uiteraard staat twee minuten later de voltallige band weer op het podium en wordt er nog een kwartiertje doorgespeeld. Echt vlammen doet het nergens, maar als feestband zet Zulu 9.30 een solide show neer.
De Amsterdamse band Hotel heeft bandleden uit alle windstreken in haar gelederen. De band trapt direct stevig af met single ‘Fool fool’ en het exotische geluid van de band lijkt uit minstens evenveel streken afkomstig als haar muzikanten. Dat na een paar nummers de zanger (Arjan Amin, o.a. bekend van het Beukorkest) in accentloos Nederlandse meldt dat hij "ons ook graag in Scheveningen wil horen meezingen" komt onwerkelijk over tussen alle exotische ritmes. Muzikaal leunt Hotel richting de Balkan, maar ook Latijns-Amerikaanse muziek en diverse andere Europese invloeden komen voorbij. Voor het laatste nummer worden de leden van Zulu 9.30 opgetrommeld en met zestien muzikanten op het podium valt op hoe makkelijk beide bands en al hun genres zich versmelten tot een feestend geheel. Met name door de zeer sterke ritmesectie is Hotel muzikaal de meest overtuigende band van de avond.
Het uit Berlijn afkomstige RotFront mag de avond afsluiten. Aan het enthousiasme van de band ligt het niet, maar het verzadigingspunt lijkt bereikt te zijn. Wederom een eclectische mix van stijlen, met alweer een funky blazerssectie, en weer moeten we allemaal "aye aye aye" meezingen. De beloofde vernieuwende dans bestaat ook bij RotFront enkel uit het wild over het podium springen van de muzikanten. Pluspunten voor RotFront zijn de zangeres in het polkadot jurkje (ze oogt vintage-Russisch, maar blijkt uit Hamburg te komen) en de aanstekelijke blazerssectie die zich een heel eigen rol heeft toebedeeld in het geheel. Raggamuffin Emigrantski noemt de band haar muziekstijl. Dat lijkt in de richting van bands als Gogol Bordello te wijzen, maar ondanks dat er ondertussen behoorlijk gedanst wordt door het publiek, wil ook hier de vlam maar niet in de pan slaan.
Er lijkt een gevoelsmatige limiet te zitten aan het aantal cross-over bands dat op een avond te verhapstukken is. De afzonderlijke bands zijn allemaal goed in het brengen van de mix die ze voor ogen staat, maar als avondvullend programma treedt al snel verzadiging op. Het is het type muziek dat het altijd goed doet op grote festivals. Zet op een Bevrijdingspop of Parkpop een band van het kaliber Zulu 9.30, Hotel of RotFront neer en je hebt letterlijk een wereld line-up. Maar achter elkaar geprogrammeerd, met tussendoor een dj die exact in de lijn van de acts zijn platen kiest, valt op dat de onderlinge verschillen lang niet zo groot zijn als verwacht. De hete pepers ontbreken op Contrabanda en dat juist in een genre waarin het draait om het mixen van stijlen en combineren van culturen de acts zo op elkaar lijken, valt tegen.