December. Mijmermaand bij uitstek. Over het oude jaar en het nieuwe. Ik zie Kane op één staan en ik denk aan Dinand. En dan denk ik vaak aan kanker. Echt! Ik kan niet naar hem luisteren zonder aan het verschrikkelijke verlies van zijn vrouw Guusje Nederhorst te denken. Zij overleed in januari 2004 aan kanker. Ik krijg de laatste tijd trouwens toch het ene bericht over die ziekte na het andere. Mensen om me heen vallen bij bosjes om of kennen iemand die er mee te maken heeft.

Zal het met mijn leeftijd (47) te maken hebben? Het gaat de laatste tijd vaak over de dood bij mij. Vorige week stond ik ineens met het boekje Verlies bij de AKO-kassa, waarin verhalen staan van bekende mensen die schrijver Cornald Maas interviewde over het verlies van een dierbare, toen de radio de dood van Ramses Shaffy verklapte. Een paar dagen later hoorde ik over het plotseling overlijden van een 3VOOR12-collega in Noord-Holland. En dan nog een collega wier zwager vanuit het niets binnen een paar weken de muziek voor zijn begrafenis moest uitzoeken. Plus de vader van een goede vriend. Best veel.

Het stuurt me diep onder mijn dekbed en zet me mijmerend aan de waterkant. Daar houd ik waterstarend even mijn grote bek dicht. Koester alles overdreven wat mij dierbaar is. Je wordt ouder papa, geef het maar toe, schreeuw ik tegen mezelf. Wie spaart mij? En waarom? En tegen welke prijs? Carpe diem. Mooi credo. Ik neig ertoe. Steeds meer. Waarom? Omdat ik van het leven houd en niet dood wil. Maar het wel ga. Wanneer. Thuis zoek ik troost in de muziek. Net als Dinand deed.

Hij zat niet bij de pakken neer, schreef zijn hart leeg aan pakkende teksten en stortte zich in langzaam verwerkende akkoorden. En natuurlijk schreef hij de soundtrack voor de film ‘Komt een vrouw bij de dokter’ met de treffende titel ‘No surrender’. Dinand gaf zich niet over aan het lonkende verdrietbad, maar greep zijn persoonlijke ramp aan om het leven meer te leven dan ooit. Dinand is niet dood, Kane is niet dood. Kane staat op één. Lang leven Kane.