Waterpop 2009 had dit jaar eindelijk de weergoden weer eens op haar hand. De voorspellingen waren niet zo gunstig, maar de zon scheen, het was warm en het allerbelangrijkste: het bleef droog. De diverse en vooral kwalitatieve programmering zorgde op zaterdag 8 augustus voor een mooie editie van het Wateringse festival. In de middag waren het vooral Elle Bandita en The Boney King Of Nowhere die indruk maakten.
Al een aantal jaren wordt Waterpop geopend door een act voor de jongste bezoekertjes. De eerste geluiden op het Wateringse festival zijn vandaag dan ook afkomstig van kinderband Hippe Gasten. Deze heuse kinderrockband brengt liedjes over belangrijke zaken die ons allemaal aangaan: het kwijtraken van de afstandsbediening, het dromen over de allertofste merkschoenen en de vraag wat je later wilt worden. Allerlei attributen, waaronder een heuse fiets, passeren de revue op het podium en maken van dit muzikale optreden een complete show. De vrolijke liedjes halen ook de kleinste voetjes van de vloer en het alles resulteert in een knallend rockoptreden met een zachte ‘G’. (JE)
Voor de heren van UnZip The CatFish was deze 8e augustus ongetwijfeld een datum om maanden naartoe te leven: na een pittige strijd in bandwedstrijd Waterproof werden ze in juni als winnaar in het programma van Waterpop opgenomen. Van een winnaar van zo’n relatief grote bandwedstrijd mag men iets verwachten, en vele aagjes drommen zich rond kwart over een dan ook samen rondom het Wateringse hoofdpodium. Helaas blijken de verwachtingen wat te hoog gespannen: er wordt niet strak gespeeld en de band beschikt niet over de allerbeste zanger. Slecht geluid en een soundcheck op het aangrenzende podium werken daarnaast niet bepaald bevorderend. Desondanks weten de Westlanders er wel een echt feestje van te maken: hun electrowave met simpele, dansbare keyboardmelodietjes krijgt een hoop mensen in beweging en ook op het podium is er veel vrolijk leven in de brouwerij. (JE)
Voor de twee jonge talenten van The Death Letters is Waterpop niet bepaald het eerste optreden deze zomer, de jongens struinen vrolijk het halve Nederlandse festivalseizoen af. De eerste klanken die om twee uur het terrein over vliegen verklaren nog niet echt waarom: het slechte geluid strooit roet in het eten en laat van de muziek van de The Death Letters weinig anders over dan een bak herrie. Het duurt gelukkig niet al te lang voordat de technici de herrie transformeren tot een indrukwekkend vol geluid met stevige drums, prima zang en zeer indrukwekkende gitaarsolo’s. Als mannen van weinig woorden spelen Victor en Duende aan één stuk door, wat het soms moeilijk maakt de nummers te onderscheiden. De nummers lijken namelijk erg op elkaar. Dit vormt meteen het zwaktepunt van de band. Maar met een energieke show en goede muzikale prestaties maakt het tweetal een hoop goed. (JE)
De Belgische band The Bony King Of Nowhere komt voor Waterpop speciaal uit Gent gereisd. De band rond zanger en tekstschrijver Bram Vanparys laat vandaag de mooie luisterliedjes horen waar ze om bekend staan. Van een indrukwekkende podiumpresentatie hoeven ze het niet te hebben, de muziek doet genoeg. Met aparte instrumenten als een xylofoon en triangel weten ze een interessante sfeer neer te zetten. Een prater is zanger Bram niet, alleen een verlegen “merci” volgt na elk lied. Wat de muziek van deze band zo mooi maakt, is het genreloze aspect. Het valt in geen enkel hokje te plaatsen en heeft iets heel eigens. De mooie zang van Bram in combinatie met de samenzang van de overige bandleden maakt het een heel plezierig optreden om te zien en vooral om te horen. (SK)
Anouk de enige echte rockchick van Nederland? Dan hebben ze Elle Bandita nog niet gezien! Uiteraard zijn deze twee rockers niet echt met elkaar te vergelijken, maar rock ’n roll zijn ze wel. Het mooie aan Elle Bandita is dat ze zo echt is. Niks gemaakt of fake, maar oprecht en vooral heerlijk politiek incorrect. “Het volgende nummer is geschikt voor een circlepit, dus mama’s en papa’s zet je kinderen maar vooraan. Dan zijn we daar ook weer vanaf…” of “Wie is er al dronken? Ja, dat jij dronken bent zien we allemaal.” Elle springt en rent over het podium en hangt in de trusts van het podium, het is geen moment saai op het podium. Ook zijn de synth-partijen van toetsenist Rain een goede toevoeging aan het geheel, het geeft de nummers net wat extra. Na lange tijd solo te hebben opgetreden is het vormen van een complete band een goede stap geweest voor Elle Bandita. Het geheel klinkt door haar kick-ass band volwassen en staat garant voor een goede rockshow. Op naar Lowlands. (RH)
Eindelijk staan ze er: Room Eleven op Waterpop. Vorig jaar stonden zij ook al op het affiche te pronken, maar kon het optreden helaas niet doorgaan. Dit jaar maken ze dat helemaal goed met het Waterpop-publiek. Zangeres Janne straalt en blijft het hele optreden een grote glimlach op haar gezicht houden. Warm heeft ze het wel. “Ik zweet nu al!”, aldus Janne na het eerste lied. Met de aanstekelijk vrolijke liedjes en een Janne in topvorm weten ze zelfs de stijve harken in het publiek aan het dansen te krijgen. De bandleden doen gelukkig niet onder aan Janne, ook zij hebben er zin in en laten hun kunsten horen. Als bassist Lucas met een gave solo komt, wordt er dan ook luid geapplaudisseerd. Halverwege de show valt er even een domper te verwerken als het geluid van Janne’s microfoon geheel uitvalt. Maar er wordt rustig op los geïmproviseerd en de band speelt ondertussen een deuntje waar Janne dan weer op danst. Als alles weer werkt, gaat de band weer verder waar ze gebleven zijn, namelijk het veroveren van de harten van de Waterpopppers. (SK)
Tenement Kids is vandaag één van de luidste acts van Waterpop. Eigenlijk is dat wel opmerkelijk. Waar is de echte metal op dit festival? Zeker als ook de Tenement Kids zelden het niveau van pop punk ontstijgen. Van die nieuwerwetse Amerikaanse poppunkrock bandjes waar er dertien in een dozijn van zijn. Wat succesjes in Amerika voor dit soort bands, maar in Nederland hebben we er nog nooit van gehoord. Tenement Kids lijkt gedoemd om te mislukken, want het is gewoon regelrecht saai. Zelfs een cover van Herman Brood (‘Never be clever’) verandert daar weinig aan. Jammer, want de heren doen absoluut hun best en ze kunnen echt goed spelen. Tegen het einde van het concert wordt er zelfs nog gesoleerd, maar dit soort punk moet vooral catchy zijn en dagenlang in je hoofd blijven zitten totdat je dat grenzeloze irritante melodietjes weer kwijt bent. De heren zijn echter enthousiast en ook aan hun verzoek tot een pit wordt eventjes gehoor gegeven. Eigenlijk ontbreekt alleen een echt lekker nummer aan de ingrediënten. (JT)